Ας δούμε αναλυτικά τι cherry picking έγινε:1) Από Ισπανία επέλεξαν τη δυνατότητα να δηλωθεί σαν γονέας η μη βιολογική μητέρα.2) Από Βρετανία επέλεξαν τη δυνατότητα γάμου και ανοίγματος οικογενειακής μερίδας μεταξύ ομοφύλων.3) Από Ελλάδα επέλεξαν τη δυνατότητα τα παιδιά που γεννιούνται στο πλαίσιο συμφώνου συμβίωσης να αναγνωρίζονται σαν νόμιμα και επέλεξαν να χτυπήσουν το κομμάτι που ο σχετικός νόμος λέει για το τεκμήριο πατρότητας, ως διάκριση σεξουαλικού προσανατολισμού. Η στρατηγική κολλάει στο ότι κανένας από τους σχετικούς νόμους δε λέει *μόνο* αυτά. Η Ισπανία λέει δήλωσε ό,τι θες, δε δημιουργείται οικογενειακή μερίδα και οι δύο τουρίστες είστε. Η Βρετανία λέει τα παιδιά σας (όχι μόνο των ομόφυλων αλλά ολωνών) δεν παίρνουν υπηκοότητα αν δε ζήσουν 5 χρόνια στη χώρα. Η Ελλάδα λέει ότι το τεκμήριο πατρότητας είναι για να μη μπορεί ο βιολογικός πατέρας να απαρνηθεί το παιδί του, όχι για να χωθεί η μη βιολογική μάνα. (επίσης η Ελλάδα λέει ότι σύμφωνο συμβίωσης ενώ προϋπάρχει γάμος είναι άκυρο αλλά δεν ξέρω τι ισχύει για γάμους που αναγνωρίζονται μόνο εν μέρει, όπως οι ομόφυλοι γάμοι που έγιναν στο εξωτερικό. Εκ πρώτης όψεως πάντως πηγαίνοντας να υπογράψουν σύμφωνο συμβίωσης οι δυο γυναίκες είναι σα να παραδέχονται ενώπιον των αρχών ότι ο βρετανικός γάμος είναι 100% άκυρος και αυτό σίγουρα θα μετρήσει εναντίον τους στο δικαστήριο)Είναι ολοφάνερο ότι τον γραφειοκρατικό εφιάλτη τον προκάλεσαν μόνες τους θεωρώντας ότι μπορείς να μεταπηδάς από χώρα σε χώρα και να παίρνεις όποια κομμάτια του νόμου σε συμφέρουν, κάτι που αν είχαν δυο δράμια μυαλό θα ήξεραν ότι αποτελεί εξαιρετικά ηλίθια ιδέα και σίγουρη συνταγή για να μπλέξεις, ακόμα και αν έχεις μια επιχείρηση που πουλάει σκουλαρίκια online και κοιτάς να γλιτώσεις 5% φόρο κάνοντας τσατσιλίκια με τις έδρες και τις ενδοκοινοτικές, όχι τώρα που μιλάμε για ζητήματα κηδεμονίας, υπηκοότητες και δε συμμαζεύεται!Στο παιδί ούτε η Βρετανία ούτε η Ελλάδα αρνούνται ιθαγένεια. Απλώς η Βρετανία λέει ότι θέλει άλλα 2 χρόνια για να τη δικαιούται και η Ελλάδα ότι πρέπει να δηλωθεί με το επώνυμο της βιολογικής του μητέρας. Υπάρχουν δικαιώματα. Απλώς έχουν και υποχρεώσεις. Οι επιλογές τους να παραβλέψουν τις υποχρεώσεις είναι που έχουν μπλέξει το παιδί. Και πάνω σε αυτό επειδή κάποιοι νομίζουν ότι επειδή υποστηρίζουμε το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην οικογένεια σημαίνει και ότι θεωρούμε κάθε ομόφυλο ζευγάρι άγιους και τέλειους γονείς γεμάτους αυτοθυσία ή αντιστρόφως επειδή κρίνουμε τη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει είμαστε haters, αν μου έλεγαν να διαλέξω ανάμεσα στο να είναι το παιδί μου ανιθαγενές ή να δηλωθεί με το επώνυμο της γυναίκας μου δε θα το σκεφτόμουν ούτε μισό δευτερόλεπτο, μάλλον το κέντρο του κόσμου μου είναι το παιδί μου όχι η εαυτάρα μου και χέστηκα τι επώνυμο θα έχει προκειμένου για το καλό του (δευτερευόντως δε μου περισσεύουν λεφτά να τρέχω από δω κι από κει, να κάνω αγωγές στο ΣτΕ περιμένοντας μήνες στο Λονδίνο με κόστος ζωής κάτι χιλιάρικα το μήνα κι όλα αυτά για να κάνω πραγματικότητα "το όνειρό ΜΟΥ να δώσω επώνυμο στο παιδί της γυναίκας ΜΟΥ γιατί εγώ-εγώ-εγώ").
