#1 Αυτό είναι το τίμημα της συγκεκριμένης ομάδας/των συγκεκριμένων ομάδων ανθρώπων για να σε εντάξουν σ' αυτή/ές : Το κουτσομπολιό. Έχεις; Το πληρώνεις. Δεν έχεις; Άδικος κόπος η διερώτηση. Ανήκουμε στις ομάδες που μας εκφράζουν, θέλω να πω. Καλώς ή κακώς έτσι είναι. Όλα τα υπόλοιπα, είναι άλλα λόγια (κουτσομπολιά ή μη) ν' αγαπιόμαστε και τίποτα παραπάνω. #3 Δε θεωρώ ότι είναι κόμπλεξ αυτό που νιώθεις (εκτός κι αν συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο κομπλεξικό τρόπο στους άλλους εξαιτίας αυτού). Αυτό που λες πάντως ότι νιώθεις εμένα μου φαίνεται καλό και υγιές. Αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή σου δεν προχωράει με τον τρόπο ή τους τρόπους που θα ήθελες. Αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που το εμποδίζει να συμβεί στο εξής, εφόσον έχεις συνειδητοποιήσει και εκφράσει πολύ γλαφυρά το πρόβλημα που είχε η μέχρι τώρα στάση σου απέναντι στη ζωή. Ότι από το πολύ διάβασμα δε θα προλαβαίνεις να ζεις κατά τ' άλλα;;; Ότι δεν μπορείς για κάποιους εξωτερικούς λόγους που δεν αναφέρεις; Ποιά είναι η αιτία αυτής της απογοήτευσης ως προς το παρόν και το μέλλον σου (καθώς για το παρελθόν είναι σαφές); Τί δε σου επιτρέπει να αλλάξεις τα δεδομένα; Αν πρόκειται για το διάβασμα, η εξεταστική θα περάσει, πόσο πια θα κρατήσει; Στη συνέχεια, αν θέλεις να συνεχίσεις το διάβασμα σε κάποιο εκτιμητέο και αποδοτικό βαθμό, τί σε εμποδίζει να το κάνεις και ταυτόχρονα κάποιο χρόνο ή κάποιες μέρες (ίσως όχι καθημερινά, εσύ φτιάχνεις το πρόγραμμά σου κατά πως σε βολεύει) να τον/τις αφιερώνεις σε άλλες δραστηριότητες που σε γεμίζουν και σου προσφέρουν αυτά που στερήθηκες; Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που το διάβασμα είναι το επάγγελμά τους (δηλαδή επιδίδονται σ' αυτό καθημερινά επί οχτώ με δέκα ώρες). Τί σημαίνει αυτό; Ότι είναι απαραίτητα απομονωμένοι από τον κόσμο; Ότι αποκλείεται να χαίρονται την (υπόλοιπη) ζωή; Ή πιστεύεις ότι αυτοί διαβάζουν μόνο πράγματα που τους ενδιαφέρουν και τους απογειώνουν πάντα (έλα τώρα...); Ότι δεν κάνουν διαλείμματα ωρών ή ημερών από αυτό για να ξεκουραστούν, να ασχοληθούν και με άλλες δραστηριότητες, να ξεσκάσουν, να διασκεδάσουν; Πραγματικά, έχω λίγο σαστίσει. Γιατί έγραψες αυτό το γράμμα; Ποιό είναι το πραγματικό ερώτημα;Tα είκοσι τρία είναι μια φανταστική ηλικία (όπως και κάθε ηλικία - ψυχή και θέληση να υπάρχει...-, αλλά τα νιάτα είναι συνήθως βιολογικά πιο ενισχυμένα με μεγαλύτερη όρεξη, περισσότερη ενέργεια και καλύτερες σωματικές αντοχές) και είσαι πάρα - μα πάρα - πολύ νέα για να μιλάς λες και έφτασες τα εξήντα και ζωή δε χάρηκες. Εγώ ακόμα αναρωτιέμαι ωστόσο ποιά είναι η αληθινή σου απορία. Αν έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τη ζωή; Aν υπάρχει κανείς ενθουσιασμένος με τη ζωή του; Όλα είναι σχετικά και εξατομικευμένα παράλληλα είναι οι απαντήσεις που ζητάς σ' αυτά τα ερωτήματα. Δώσε τις δικές σου για την πάρτη σου. Αν δε σε ικανοποιούν, άλλαξε την πορεία σου μέχρι να γίνουν αυτές που θέλεις ή που σου αρκούν τέλος πάντων. Y.Γ. Τί στο καλό ζηλεύεις από τα εικοσάχρονα; Είναι μόνο τρία χρονάκια μικρότερά σου. Ηρέμησε και μη χάνεις άσκοπα το χρόνο σου και τα λογικά σου. Στην τελική, αν είναι να τα χάσεις, κάν' το για κάτι που να σε εμπνέει (αυτό ίσως ν' αξίζει την απώλεια)...