Μα ξέρεις τι είναι να είσαι ιδιοκτήτης ξενοδοχείου, να έχεις μπροστά σου μια τέτοια υπέροχη παραλία δική σου, κατάδικη σου, και να μην μπορείς να την εκμεταλλευτείς; Να μην μπορείς να βάλεις δύο σειρές ομπρέλλες, ίσως και περισσότερες αργότερα, πέντε, δέκα σειρές ομπρέλλες με ξαπλώστρες, πολλές ξαπλώστρες με ξύλινους διαδρόμους ενδιάμεσα να μην καίγεται ο κόσμος από την άμμο, να ανοίξεις κι έναν δρόμο της προκοπής να έρχεται ο κόσμος με τα αυτοκίνητα του μέχρι την παραλία, να φτιάξεις και μια μαρίνα να δένουνε οι σκαφάτοι τα κότερα και τα ιστιοπλοϊκά, να χτίσεις κι ένα beach bar γκαμάτο πάνω στην παραλία, με αναπαυτικές lounge πολυθρόνες και χλίδα, με μια ωραία, μεγάλη κουζίνα και μαγείρια να ψήνουνε κοψίδια και τις ψαγμενιές του σεφ, να μοσχοβολάει όλος ο τόπος τσίκνα και τζίντζερ καραμελωμένο, να τρώει ο κόσμος και να πίνει τις αντίστοιχες ψαγμενιές του bartender / mixologist, όλα σε λογικές, λογικότατες τιμές, να βάλεις κι ένα σούπερ ντούπερ ηχοσύστημα να βαράει και να ακούγεται μέχρι και στις διπλανές παραλίες και στα χωριά πάνω στο βουνό; Και, κυρίως, να είσαι τόσο αλτρουϊστής, να θέλεις τόσο πολύ να βοηθήσεις τον τόπο σου, να συμβάλλεις στην οικονομική ανάπτυξη της δοκιμαζόμενης χώρας μας, να δημιουργήσεις θέσεις καλοπληρωμένης (εννοείται) εργασίας, να δώσεις δουλειά σε τόσο κόσμο, και αντί να σε διευκολύνουν, να σου πουν ευχαριστώ και να σου κάνουν και τεμενάδες, να σου δημιουργούν προβλήματα και να σε εμποδίζουν μερικοί τυχάρπαστοι; Άστα... Δράμα σου λέω...