Πολυ ενδιαφερον και ενημερωτικο αρθρο. Θεματα απλα καθημερινα που πρεπει να γνωριζουμε, οχι για να αποφευγουμε τις κακοτοπιες-τρελους, αλλα για να μαθουμε πως πρεπει να αντιμετωπιζουμε μια τετοια κατασταση. Πραγματικα συγκινηθηκα μολις διαβασα τις εμπειριες καποιων ληπτων-μελων. Απο προσωπικη εμπειρια, ειναι πολυ δυσκολο να συνειδητοποιησεις οτι νοσεις και ακομα δυσκολοτερο να αρχιζεις να ζητας βοηθεια και να το εξωτερικευεις. Η βοηθεια για οσους δεν γνωριζουν τετοιες καταστασεις, δεν βρισκεται στα χαπια. Ειναι κατι που δεν σου δινει ραντεβου οταν θα ερθει, ουτε επισης ημερομηνια ληξης. Θα ηθελα να προτεινω σε αυτους που ηδη βρισκονται σε διαδικασια θεραπειας και μη, να μην ντραιπονται να κανουν και να λενε αυτο που αισθανονται εκεινη τη στιγμη, λογω κοινωνικων-οικογενειακων ή οποιονδηποτε αλλων ταμπου που μας περιβαλλουν. Ευχομαι καθε ανθρωπος που νοσει πνευματικα, να βρει συντομα την γαληνη στην ψυχη του.