"Αυτός είναι τρελός", δεν υπάρχει χειρότερη φράση από αυτή

 "Αυτός είναι τρελός", δεν υπάρχει χειρότερη φράση από αυτή Facebook Twitter
13

Φωτογραφία από τις βιωματικές ομάδες που πραγματοποιήθηκαν το πλαίσιο των διακοπών του ΣΟΨΥ Πάτρας στην Κλειτορία

 

Στο Σύλλογο για την Ψυχική Υγεία- ΣΟΨΥ Πάτρας, εργάστηκα για πρώτη φορά ως κοινωνικός λειτουργός πριν δύο χρόνια στο πλαίσιο της πεντάμηνης κοινωφελούς εργασίας. Από τότε που τέλειωσε η σύμβαση μέχρι και σήμερα, εμψυχώνω σε εθελοντικό επίπεδο ομάδες στοχεύοντας στη ψυχοκοινωνική αποκατάσταση ανθρώπων που βιώσαν ή βιώνουν ψυχιατρική εμπειρία (λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας). Άνθρωποι, που ζουν όλο το 24ωρο με τον ψυχικό πόνο και έχουν φάει με το κουτάλι το στίγμα και τη μοναξιά μιας φοβικής και καθόλου ενημερωμένης κοινωνίας προσπαθούν να μοιραστούν, να μάθουν, να επικοινωνήσουν, να κοινωνικοποιηθούν συμμετέχοντας στο ημερήσιο πρόγραμμά του ΣΟΨΥ Πάτρας. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ομάδες χορού, θεάτρου, μουσικής, κατασκευών, περιοδικού, ζωγραφικής, αγγλικών, εκμάθηση υπολογιστών, μαγειρικής, ομάδες λόγου που εμψυχώνονται από εθελοντές ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς ενώ παρέχεται σε ατομικό επίπεδο, συμβουλευτική υποστήριξη. Επιπλέον, κάθε Παρασκευή πραγματοποιείται η Κοινωνική Λέσχη «Η Εκκίνηση» κατά την όποια οι λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας κάνουν την απολογιστική εβδομαδιαία συνέλευση τους και προσπαθούν να σχεδιάσουν, να υλοποιήσουν, να αξιολογήσουν, με βασικό άξονα το «όλοι μαζί μπορούμε περισσότερα».

 Στο πλαίσιο των διακοπών του ΣΟΨΥ Πάτρας στην Κλειτορία πραγματοποιήθηκε ομάδα κρουστών με εμψυχωτή τον μουσικό Νίκο Φορλίδα

 

Πέρυσι το καλοκαίρι, για πρώτη φορά 35 μέλη του Συλλόγου (ψυχικά πάσχοντες, κάποιοι γονείς των ψυχικά πασχόντων/ φροντιστές, εθελοντές, το Διοικητικό Συμβούλιο, το προσωπικό) πήγαμε στην Ιθάκη διακοπές. Με τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας, περάσαμε 7 υπέροχες μέρες. Το ίδιο συνέβη και φέτος στην Κλειτορία Καλαβρύτων. Ο Δήμος Καλαβρύτων έδειξε αλληλεγγύη και υποστήριξη και βοήθησε να γίνουν πραγματικότητα αυτές οι διακοπές για πάνω από 40 άτομα- μέλη του Συλλόγου.

Και ενώ βρισκόμασταν στην Κλειτορία Καλαβρύτων, έπεσε η ιδέα για το θέμα αυτό: Οι άνθρωποι του ΣΟΨΥ Πάτρας με χαμόγελο και αποφασιστικότητα, να φωτογραφηθούν για τις ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, να σπάσουν τη σιωπή που συνοδεύει την ψυχική νόσο και να δώσουν μια δυνατή γροθιά στο στίγμα και την προκατάληψη.
Αφού συζητήσαμε εκτενώς το στόχο ενός τέτοιου θέματος, συναποφασίσαμε να το πραγματοποιήσουμε.

Βιωματικές ομάδες /Κλειτορία 2014

 

(Ευτυχώς που ένας από τους φίλους του ΣΟΨΥ Πάτρας, είναι ο φωτογράφος Κωνσταντίνος Ψύχας. Βρέθηκε μαζί μας στην Κλειτορία και έβγαλε υπέροχες φωτογραφίες για τις ανάγκες του θέματος)

 

 

Αντιόπη Κεφαλά, λήπτρια υπηρεσιών ψυχικής υγείας, μέλος του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία –ΣΟΨΥ Πάτρας


Το δικό μου «ελληνικό δράμα» και η αρχή της προσωπικής μου ψυχιατρικής περιπέτειας ξεκίνησε στο Ρέθυμνο της Κρήτης, όταν ήμουν φοιτήτρια ψυχολογίας και 19 ετών. Εκεί αρρώστησα και βίωσα τον κοινωνικό αποκλεισμό κλείστηκα αμυνόμενη για τα καλά στον εαυτό μου. Το δράμα, όμως, συνεχίστηκε και στο Λιμενικό Σώμα όπου και εργάστηκα ενσυνειδήτως για 8 συναπτά έτη. Στο τέλος με αποστράτευσαν ακουσίως και συνταξιοδοτήθηκα. Στη συνέχεια γνώρισα το ΣΟΨΥ Πάτρας και έγινα μέλος. Εκεί, άρχισα να βγαίνω από το καβούκι μου και την εσωστρέφεια στην οποία είχα περιέλθει. Και η περιπέτεια μου συνεχίζεται ανάμεσα σε ανθρώπους που με καταλαβαίνουν διότι βιώσαν και εκείνοι τον ψυχικό πόνο, νιώθω ότι με κατανοούν. Στο ΣΟΨΥ δραστηριοποιούμαι σε ομάδες, που μας βοηθούν να παρατηρήσουμε ενδόμυχα τον εαυτό μας και πώς τον δεχόμαστε όπως είναι. Μάλιστα, ο Σύλλογος μας έχει και περγαμηνές, αφού βραβεύτηκε από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Παπούλια. Εδώ είναι το καταφύγιο μας, όπου περιβαλλόμαστε από ένα καθεστώς αλληλεγγύης, κατανόησης και κοινωνικής αποδοχής.

Αγγέλα Τριανταφύλλου, φροντίστρια λήπτη υπηρεσιών ψυχικής υγείας, πρόεδρος του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία- ΣΟΨΥ Πάτρας

Όταν πριν από 15 χρόνια άκουσα επίσημα πρώτη φορά τη διάγνωση για το γιο μου, έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Δεν ήταν, όμως, κάτι απότομο και ξαφνικό διότι η ψυχική διαταραχή πάντα προειδοποιεί αλλά η άγνοια που έχουμε δεν μας επιτρέπει να δούμε αυτά τα προειδοποιητικά σημάδια. Συνήθως η διαταραχή εκδηλώνεται στην εφηβική ηλικία και αποδίδουμε αυτά τα σημάδια στην δύσκολή εφηβεία και πολλές φορές δεν θέλουμε να πάει το μυαλό μας σε κάποια αρρώστια. Μου φάνηκε αδιανόητο και διαρκώς αναρωτιόμουν "γιατί το δικό μου παιδί". Άρχισα να νιώθω ένοχες και πίστευα ότι κάτι δεν έκανα καλά. Από τη φάση των ενοχών, είναι καλό να βγεις γρήγορα διότι πρέπει να σταθείς στα πόδια σου: Οι ψυχικά πάσχοντες χάνουν ένα κομμάτι της δύναμης τους και το ψάχνουν στο πιο κοντινό τους άτομο. Οπότε πρέπει να είσαι διπλά δυνατός και για τον εαυτό σου και για τον άνθρωπο που νοσεί. Για να είσαι δυνατός, πρέπει να είσαι ενημερωμένος, πρέπει να στηρίζεσαι από ειδικές ομάδες ψυχοεκπαίδευσης.

Είχα την τύχη να συναντήσω τους ψυχιάτρους Μαρία Οικονόμου – Λαλιώτη και Στέλιο Στυλιανίδη οι οποίοι με βοήθησαν να καταλάβω ότι ο χαρακτήρας και η προέλευση της νόσου είναι βιοψυχοκοινωνικός και ότι σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται η οικογένεια ή οι γονείς για την παρουσία της νόσου στη ζωή ενός ανθρώπου. Υπάρχουν κληρονομικοί παράγοντες αλλά και παράγοντες που εδράζονται στη λειτουργία του εγκεφάλου. Από τη μία τα φάρμακα και από την άλλη οι κατάλληλες ψυχοκοινωνικές παρεμβάσεις βοηθούν στην καλή ποιότητα της ζωής του ανθρώπου που νοσεί.

Η ψυχική νόσος αλλάζει τη ζωή ενός ανθρώπου αλλά δεν την καταστρέφει. Είναι σημαντικό να υπάρχει ουσιαστική ένταξη των ψυχικά πασχόντων και επίσης επαγγελματική αποκατάσταση. Να υπάρχει μια φροντίδα και ένα σύνολο κοινοτικών υπηρεσιών που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Ένας από τους λόγους της ύπαρξης μας είναι πιέσουμε για την ύπαρξη αυτού του δικτύου και επίσης να διεκδικήσουμε τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που παρά πολλές φορές παραβιάζονται.

Πριν 10 χρόνια, κάποιοι γονείς, που τα παιδιά μας αντιμετώπιζαν ψυχικό πρόβλημα, συναντιόμασταν σε κάποιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Μέσα από την αγωνιά, το άγχος και την άγνοια μας, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι. Ήδη είχαν ξεκινήσει Σύλλογοι στην Αθήνα και στις Σέρρες, όποτε συντονιστήκαμε και δημιουργήσαμε τον Σύλλογο για την Ψυχική Υγεία στην Πάτρα με 30 άτομα στην αρχή. Πρώτα απ' όλα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα γι' αυτό που συνέβη στο άτομο της οικογένεια μας, να ενημερωθούμε, ν' ανταλλάξουμε εμπειρίες και στη συνέχεια θέλαμε να ενημερώσουμε την κοινότητα διότι στο θέμα της ψυχικής νόσου επικρατεί πλήρης άγνοια, η οποία γεννά προκαταλήψεις, μια στρεβλή εικόνα για τον ψυχικά ασθενή και κατά συνέπεια συναντά το στίγμα σε κάθε βήμα της προσωπικής και της κοινωνικής ζωής του... Πραγματοποιούμε ημερίδες, συνέδρια, εκδηλώσεις. Μέσα από τη δουλειά αυτή στην κοινότητα, μεγάλωσε ο Σύλλογος, έχουμε φτάσει σήμερα στα 360 άτομα.

Ο Σύλλογος είναι των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, των οικογενειών τους (φροντιστές) και των φίλων τους. Όλοι μαζί είμαστε μια κοινότητα που βοηθάει, νοιάζεται και στηρίζει ο ένας τον άλλον. Στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας υπάρχουν και λήπτες και φροντιστές.

Μέσα από τη διαδρομή μας στο Σύλλογο, έχουμε καταλάβει ότι όσο πιο έγκαιρα γίνει η πρώτη επαφή με τον ειδικό, τόσο καλύτερη εξέλιξη θα έχει η νόσος. Όσο υπάρχουν καθυστερήσεις, η ίδια η νόσος δεν εξελίσσεται καλά και πολλές φορές όταν δεν υπάρχει διάγνωση μπορούν να συμβούν πράγματα που συνήθως τα μαθαίνουμε στα πρωτοσέλιδα και τις τηλεοράσεις. Όλοι αυτοί οι άνθρωποί που απασχολούν την κοινή γνώμη κάνοντας είτε κακό στον εαυτό τους, είτε στους άλλους, ή είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαγνωστεί ποτέ ή είναι άνθρωποι που δεν κάνουν την φαρμακευτική τους θεραπεία. Σ' αυτή την ιστορία παίζει μεγάλο ρόλο η φαρμακευτική αγωγή, όχι όμως μόνο η αγωγή.

Πελαγία Θεοδωροπούλου, λήπτρια υπηρεσιών ψυχικής υγείας, αντιπρόεδρος του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία-ΣΟΨΥ Πάτρας 

                                                                                                      

Αρρώστησα όταν ήμουν 23 ετών, μπήκα σε διαδικασία θεραπείας και σιγά – σιγά έκανα βήματα. Σήμερα είμαι 42 ετών και τα τελευταία 7 χρόνια είμαι στο ΣΟΨΥ Πάτρας. Ο Σύλλογος βοήθησε για να γίνει καλύτερη η ζωή μου. Ανάμεσα στα μέλη υπάρχει αλληλοβοήθεια και όλοι μαζί προσπαθούμε να σταματήσουμε αυτό το βάσανο που λέγεται στίγμα. Το στίγμα μ' έχει ταλαιπωρήσει σε όλους τους τομείς της ζωής μου: επαγγελματικά, κοινωνικά, προσωπικά αλλά και οικογενειακά. Δεν είναι η ασθένεια και τα συμπτώματα αλλά το στίγμα που βιώνουμε. «Αυτός είναι τρελός», δεν υπάρχει χειρότερη φράση από αυτή. Ο κόσμος θεωρεί ότι όποιος έχει ψυχική διαταραχή είναι επικίνδυνος και κάνει κακό στον άλλο. Δε φτάνει που έχει το πρόβλημα του και τις δυσκολίες, έχει ν' ακούσει και τι λέει η κοινωνία για κείνον. Η κοινωνία φοβάται, δεν είναι ενημερωμένη.


Στα άτομα που αντιμετωπίζουν ψυχικό πρόβλημα, έχω να τους πω να κάνουν προσπάθεια και να μην είναι κλεισμένοι στο σπίτι τους, να ζητήσουν βοήθεια, να μην τους πάρει από κάτω.


Είμαι πολύ χαρούμενη που για δεύτερη χρόνια καταφέραμε να κάνουμε όλοι μαζί διακοπές. Εδώ χορεύουμε, διασκεδάζουμε, γελάμε, γνωριζόμαστε καλύτερα, κάνουμε ομάδες και γενικά είμαστε πιο χαλαροί –νιώθουμε καλυτέρα από το σπίτι μας.

Στάθης Δημητρακοπουλος, λήπτης υπηρεσιών ψυχικής υγείας, μέλος του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία –ΣΟΨΥ Πάτρας

Το 1975 αρρώστησα. Το πιο δύσκολο απ' όλα είναι όταν νοσηλεύτηκα στο Δρομοκαΐτειο και μετά στο Αιγινήτειο. Έχω περάσει πολλά χρόνια κλεισμένος στο σπίτι. Μέσα στη μοναξιά...

Στο Σύλλογο πηγαίνω εδώ και 3 χρόνια. Οι ομάδες που συμμετέχω στο ΣΟΨΥ μ' έχουν βοηθήσει πολύ. Με γεμίζουν με αισιοδοξία, ενθάρρυνση, κοινωνικότητα, αυτοπεποίθηση. Είναι το δεύτερο σπίτι μου ο Σύλλογος. Τώρα στα 62 μου έχω αρχίσει να ζω και να παίρνω ευχαρίστηση από την καθημερινότητα μου. Η ζωή είναι αγώνας, χρειάζεται προσπάθεια. Έχω περάσει τόσα και τόσα και έμαθα οτι το να τα παρατάς είναι η μεγαλύτερη ήττα. Θέλω όλα όσα χρόνια ζήσω ακόμα να είναι καλά χρόνια.


Μπάμπης Καραβασίλης, λήπτης υπηρεσιών ψυχικής υγείας, μέλος του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία –ΣΟΨΥ Πάτρας

Από παιδί είχα πρόβλημα, επιδεινώθηκε στα 11 και στα 13 αρρώστησα. Η ζωή μου ήταν κόλαση. Ψυχιατρεία και ψυχοφάρμακα... Μ' είχε βάλει από κάτω η ασθένεια. Όταν άρχισα να συνέρχομαι, ξεκίνησα να δραστηριοποιούμαι στο Σύλλογο. Συμμετέχω και σε ατομικές με την ψυχολόγο αλλά και ομαδικές συναντήσεις εδώ και 10 χρόνια. Υπάρχει ποικιλία ομάδων. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ταιριάξεις και να επικοινωνήσεις και να περάσεις όμορφα. Όλα αυτά με βοήθησαν να ξεπεράσω κατά πολύ το πρόβλημα και τώρα νιώθω ότι βγαίνω στη ζωή...

Από τη ζωή μου, μου λείπει η επαγγελματική καταξίωση και το έτερον ήμισυ. Μου δίνει χαρά που είμαι καλύτερα απ' ότι ήμουν. Σκέφτομαι από Σεπτέμβρη να γραφτώ στα Δημόσια ΙΕΚ να μάθω μια τέχνη ενώ θα συνεχίσω τα μαθήματα των γαλλικών.


Στους ανθρώπους που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές θέλω να τους πω να μην απογοητεύονται, να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα τους αγωνιστικά και ενεργητικά. Για παράδειγμα, τους δίνεται η ευκαιρία να βγουν μ' ένα φίλο τους βόλτα, μην πουν «δε βγαίνω». Του βρίσκει ο πατέρας του μια δουλίτσα, μην πει «εγώ είμαι άρρωστος, δεν πάω για δουλειά».

Σάκης Μπονέλης, εθελοντής στο Σύλλογο για την Ψυχική Υγεία- ΣΟΨΥ Πάτρας

Οι ψυχικά πάσχοντες- τα παιδιά του Συλλόγου μας βιώνουν μια κατάσταση που δεν μπορούμε να την εκτιμήσουμε εμείς γιατί όταν ανοίξει το πάζλ δύσκολα ξαναενώνεται. Η προσπάθεια που κάνουμε να «συμμαζέψουμε» ένα μέρος του πάζλ και μέσα στο διάστημα αυτό, τα παιδιά να μπορέσουν να βρίσκονται σε μια καλύτερη φάση. Εδώ και 7 χρόνια πραγματοποιώ την ομάδα μουσικής στο Σύλλογο. Η μουσική τους βοηθάει. Η μουσική είναι έκφραση και συναίσθημα, τα παιδιά μέσα από τα τραγούδια που λένε στην ομάδα, ξεδιπλώνουν τα συναισθήματα τους. Επιλέγουν τα τραγούδια βάσει του στίχου τους και όχι του ρυθμού. Τους αγγίζουν τα τραγούδια που έχουν συναισθηματικό στίχο. Μέσα από τα τραγούδια εξωτερικεύουν συναισθήματα, η μουσική τους ανοίγει δρόμους για να έρχονται σε επαφή με το συναίσθημα τους, κάτι που ασθένεια τους εμποδίζει.

Ειρήνη Κρανιά, ψυχολόγος, ομαδική ψυχοθεραπεύτρια στο Σύλλογο για την Ψυχική Υγεία- ΣΟΨΥ Πάτρας

 

Οι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές αντιμετωπίζουν ρατσισμό. Υπάρχει κάποιο περιστατικό ρατσισμού που έχεις δει και σου έχει κάνει εντύπωση;
Δυστυχώς ακόμα και στις μέρες μας που πολλοί αισιόδοξοι θα βιαστούν να τις χαρακτηρίσουν ως μέρες αποδοχής της διαφορετικότητας ο κοινωνικός αποκλεισμός και η στιγματοποίηση τόσο των ψυχικά ασθενών όσο και των οικογενειών τους, ακόμα και των επαγγελματιών ψυχικής υγείας καλά κρατεί. Παραδείγματα πολλά και δυστυχώς σε καθημερινή βάση π.χ. ιδιοκτήτες σπιτιών που αρνούνται να μισθώσουν τα σπίτια τους σε άτομα µε ψυχιατρικά προβλήματα, αρνητική στάση των εργοδοτών και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα προκειμένω να προσλάβουν κάποιον ψυχικά πάσχοντα παρότι μπορεί να διαθέτει τόσο τα προσόντα, όσο και την ικανότητα, κατάχρηση εξουσίας που πολλές φορές αγγίζει και τα όρια της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ως συνέπεια των παραπάνω οι ψυχικά πάσχοντες εσωτερικεύουν το στερεότυπο του «ανήμπορου και άχρηστου», με αποτέλεσμα να αποσύρονται από την κοινωνία κάτι που σίγουρα λειτουργεί ανασταλτικά στην θεραπεία.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος που υπάρχει για τους ψυχικά ασθενείς;
Ότι οι ψυχικά πάσχοντες είναι βίαιοι, επικίνδυνοι, παραβατικοί. Η αλήθεια είναι ότι, ως ομάδα, οι ψυχικά πάσχοντες δεν είναι περισσότερο βίαιοι και παραβατικοί από κάθε άλλη ομάδα του γενικού πληθυσμού. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο πιθανό να πέσουν θύματα βίας, παραβατικότητας παρά να γίνουν βίαιοι οι ίδιοι. Θύματα βίας και κατάχρησης εξουσίας στο όνομα ακόμα και της θεραπείας τους, όταν λες και είναι οι πιο στυγνοί εγκληματίες μεταφέρονται με χειροπέδες μέσα σε κάποιο περιπολικό για «θεραπεία» σε κάποια ψυχιατρική κλινική, όπου εκεί πολύ συχνά επίσης τους περιμένει η «βία της καθήλωσης», η αλλιώς «βία του ιμάντα». Η βία όμως που σχετίζεται σπάνια με ορισμένες ψυχικές νόσους οφείλεται κυρίως στη μη λήψη των φαρμάκων ή στην ακαταλληλότητα της θεραπείας και στην έλλειψη στήριξης και αποδοχής από το κοινωνικό πλαίσιο.

Τι σου έχουν διδάξει οι ψυχικά ασθενείς;
Είναι κάτι που υπάρχει δίπλα μας και δεν πρέπει να αγνοούμε. Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Η ψυχική νόσος δεν είναι όμως ανίκητη, αντιμετωπίζεται... Αντιμετωπίζεται αν δεν ξεχάσουμε το ποιός ή ποιά είναι πίσω από την ταμπέλα μιας διάγνωσης που λέει συνήθως, ψύχωση, σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή, κατάθλιψη. Αν θυμόμαστε το όνομα, την ουσία, τις ανάγκες, του κάθε Γιώργου, Μπάμπη, Μιχάλη, Άννας, Μαρίας, Γεωργίας... Με αποδοχή και αγάπη αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να μας «πουν» πολλά. Φτάνει να είμαστε κάπου εκεί δίπλα για να τους ακούσουμε.

Πως βίωσες τις διακοπές φέτος στην Κλειτορία; Ποια είναι η πιο ωραία στιγμή που βίωσες; Τι εισπράττουν τα μέλη του Συλλόγου από τις διακοπές αυτές και πως επιδρούν στην ψυχοκοινωνική αποκατάσταση τους;
Ο λόγος για την απάντηση δικαιωματικά ανήκει σε εκείνους. Σε μία βιωματική άσκηση για την αξιολόγηση των διακοπών γράφουν: «επικοινωνία, παρέα, ταξίδι, αποδοχή, γεύση, χαρά, δύναμη, γνώση, χαλάρωση, φιλία, θάρρος, βήμα, συμμαχία, μαζί, δικαίωμα». Αυτή είναι η επίδραση λοιπόν της καλοκαιρινής μας «συνάντησης». Μια συνάντηση που για μια ακόμη χρονιά μου θύμισε γιατί στα απλά υπάρχει τόση ποικιλία, στα φθαρμένα υπάρχει η πείρα, στα άσχημα μια διαφορετική κρυμμένη ομορφιά, στη σιωπή η πιο όμορφη μελωδία... Φτάνει να επιτρέψουμε στο διαφορετικό απλά να υπάρξει όπως είναι.

Ομάδα κρουστών/Κλειτορία 2014

Ο μουσικός Νίκος Φορλίδας. Ομάδα κρουστών/Κλειτορία 2014

Ομάδα κρουστών/Κλειτορία 2014

 

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Ψύχας

 

Βοήθησε το έργο του ΣΟΨΥ Πάτρας, πληροφορίες εδώ
http://www.sopsipatron.gr/
https://www.facebook.com/SopsyPatras
Η ομάδα του Συλλόγου στο facebook

13

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΙΟΥΛΙΑ ΑΡΜΑΓΟΥ

Good Business Directory Vol.5 / Ιουλία Αρμάγου: Επιστήμη, βιωσιμότητα και εξωστρέφεια από μια ελληνική εταιρεία που πρωτοπορεί

Σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μιλά για την επιμονή της όσον αφορά την εξατομικευμένη φροντίδα του δέρματος, την έμφαση στη βιωσιμότητα, αλλά και την εξωστρέφεια, χάρη στην οποία η Juliette Armand βρίσκεται σε 42 χώρες(!).
ΕΦΗ ΑΝΕΣΤΗ
Σάββας Χαραλαμπίδης

Good Business Directory Vol.5 / Βιώσιμο σύστημα υγείας επιτυγχάνεται με καινοτομία και σταθερό πλαίσιο συνεργασίας με την πολιτεία

Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης ο Σάββας Χαραλαμπίδης, γενικός διευθυντής Ελλάδος, Κύπρου & European Distributor Μarkets της Gilead Sciences, χαρτογραφεί τους παράγοντες που διασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του συστήματος υγείας στη χώρα μας.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
Τι στρέφει έναν άνθρωπο στους εθισμούς;

Άκου την επιστήμη / Τι στρέφει έναν άνθρωπο στους εθισμούς;

Oι εξαρτήσεις, οι ψυχοδραστικές ουσίες και η απειλή μιας νέας πανδημίας. Ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής στο ΕΚΠΑ, Άγγελος Χατζάκης, εξηγεί στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
SOS, το παιδί μου έχει διάσπαση προσοχής

Radio Lifo / SOS, το παιδί μου έχει διάσπαση προσοχής

Τι είναι η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας; Πόσα παιδιά και έφηβοι έχουν; Είναι η ΔΕΠΥ διαταραχή της εποχή μας; Τι πρέπει να γνωρίζει ένας γονιός όταν το παιδί του παρουσιάσει σημάδια διάσπασης προσοχής; Η Τζούλη Αγοράκη συζητά με την παιδοψυχίατρο Τέρψη Κόρπα και τον ψυχοπαιδαγωγό Χρήστο Σκαλούμπακα.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
HIV: Στην Gilead δεν κάνουμε εκπτώσεις στην αλήθεια

Υγεία & Σώμα / HIV: Στην Gilead δεν κάνουμε εκπτώσεις στην αλήθεια

Η Βίκυ Τσάμη, Director Public Affairs, και ο Ιωάννης Κατσαρόλης, παθολόγος-λοιμωξιολόγος, Director Medical Affairs της Gilead Sciences, μιλούν για τις πρωτοβουλίες της βιοφαρμακευτικής εταιρείας που στόχο έχουν να προκαλέσουν την κοινωνία ώστε να σκεφτεί βαθύτερα, να αναμετρηθεί με τον φόβο και την άγνοια.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Φλόγα που ζεσταίνει τις καρδιές των παιδιών με καρκίνο και των οικογενειών τους

Υγεία & Σώμα / Η Φλόγα που ζεσταίνει τις καρδιές των παιδιών με καρκίνο και των οικογενειών τους

Ο παιδικός καρκίνος είναι μια πολύ δύσκολη δοκιμασία. Όμως καμιά οικογένεια δεν είναι μόνη γιατί έχει συμπαραστάτη εδώ και 42 χρόνια τη «Φλόγα», ενώ το ιατρικό οπλοστάσιο διευρύνεται με πρωτοποριακές θεραπείες που εφαρμόζονται στα ελληνικά νοσοκομεία και η χώρα αποκτά περισσότερους δότες μυελού των οστών.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
MOUTH TAPE

Υγεία & Σώμα / Μπορεί το κλείσιμο του στόματος με ταινία να βοηθήσει με το ροχαλητό και την υπνική άπνοια;

Εικόνες ανθρώπων που κοιμούνται με το στόμα τους κλεισμένο με ταινία έχουν κατακλύσει το Instagram και το TikTok, αλλά και την έβδομη σεζόν του δημοφιλούς ριάλιτι «Love is Blind».
THE LIFO TEAM

σχόλια

7 σχόλια
Λοιπόν για τους ξερόλες της Θρησκείας παρακάτω, να πω οτι οι μόνοι που θα γλιτώσουν απτις δοκιμασίες και τις στημένες εκ του δαίμονα οφθαλμαπάτες θα είναι οι ψυχικά διαταραγμένοι και αυτό γιατί πλέον ξεχωρίζουν πότε κάτι είναι ψεύτικα (φωνές) και πότε επίκειται στην πραγματικότητα... Ο Θεός δεν δοκιμάζει, απλά οι άνθρωποι είναι αναίσθητοι και δεν μπορούν να καταλάβουν οτι μερικοί άνθρωποι είναι ευαίσθητοι και ο οργανισμός τους μπλοκάρει ευκολότερα σε άγχος, έχουν περισσότερες βαθμίδες όσο αφορά την ουσία της ντοπαμίνης οποτε χρειάζονται αγωγή για να κατέβει και να σταματήσουν να έχουν υπερκινητικότητα και συμπτώματα Ψύχωσης...Το καλό και το κακό είναι χαζές έννοιες για να τις χρησιμοποιήσουμε για τους ανθρώπους που πάσχουν απο ψυχική νόσο, διότι διαβάλλεται και φιλτράρεται μέσα απο τα συμπτώματα και μόνο κάποιος ειδικός ή έμπειρος μπορεί να τα ξεχωρίσει...Και για να τελειώνουμε, κανείς δεν σχολίασε τις ζωές των παραπάνω ανθρώπων που είναι αξιότερες πολλών απο τους δήθεν γνωστικούς!!!Όποιος έχει κάποια απορία θρησκευτική ή σχετικά με την ψυχική υγεία καλό θα είναι να ενημερώνεται και να ασχολείται, απο το γράφει δημόσια ασυναρτησίες! Καλή σας μέρα και Χρόνια Πολλά σε όλους!
Aγαπητέ Χρυσόστομε,Θεός κι επιστήμη μας θεραπεύουν όλους,αλλά ξεχνάς πως για να θεραπευτεί κάποιος,απαραίτητη προυπόθεση είναι να ΘΕΛΕΙ να σωθεί.Ο επιστήμονας σου λέει "θέλεις να σωθείς;πάρε το τάδε χάπι!".Ο Θεός σου λέει "θέλεις να σωθείς;ταπεινώσου!"Ο πρώτος σου προτείνει τον εύκολο δρόμο,ο Δεύτερος τον δύσκολο.Γι' αυτό πολλές φορές αρνούμαστε τον Θεό με λογικοφανή επιχειρήματα,διότι δεν θέλουμε να διώξουμε από την ψυχή μας την αλαζονεία.ο Θεός δεν θέλει παρακάλια,θέλει να θέλεις να σωθείς.Αντιλαμβάνομαι τις αμφιβολίες και τις διαφωνίες σου,τις έχω κι εγώ,ένας αδύναμος και άπιστος είμαι κι εγώ,αλλά,αφού έζησα το δικό μου θαύμα,να μην το πω;να μην αλλάξω λίγο την κοσμοθεωρία μου προς την αποδοχή ύπαρξης του Θεού;και να μην διαδώσω το βίωμά μου;Γι' αυτο ακόμη είμαι ανάμεσα σε επιστήμη και Θεό.Δεν το θεωρώ κουτοπονηριά,αλλά εφαρμογή του περίφημου ρητού "συν Αθηνά και χείρα κίνει".Μπορεί και να είναι πονηριά,ελπίζω να μου το φανερώσει κάποτε ο Ύψιστος,ώστε να διορθωθώ.Όσο για το "πανταχού παρών",δεν κατάλαβα τί εννοείς.Επειδή βρίσκεται παντού,πρέπει ντε και καλά να βοηθά;με το ίδιο σκεπτικό,κι το οξυγόνο βρίσκεται παντού,αλλά εάν δεν θέλουμε να το εισπνεύσουμε δεν θα μας βοηθήσει στην επιβίωση και θα αποβιώσουμε.Έτσι κι ο θεός,θέλει να θέλεις να ζήσεις,αλλά στην αιώνια ζωή,όχι σ' αυτήν.Εδώ δίνουμε εξετάσεις για την επόμενη,όπως μας έλεγαν και οι θεολόγοι στο σχολείο.Εάν δεν υπήρχαν οι ψυχίατροι να διαγνώσουν κατάθλιψη,θα υπήρχε ο άνθρωπος του Θεού να διαγνώσει υπερηφάνεια,η οποία είναι η ρίζα της κατάθλιψης,θα έγραφε στο συνταγολόγιο "ταπείνωση" κι εάν ήμουν υπάκουος ασθενής,θα έβρισκα θεραπεία.Γι' αυτό πάσχουμε από κατάθλιψη,αγαπητέ Χρυσόστομε:επειδή είμαστε εγωίσταροι!Όλοι μας!Επειδή θέλουμε να τα ελέγχουμε όλα,να είμαστε άριστοι σ' όλα(δηλαδή ανώτεροι των άλλων)και να μας θαυμάζουν όλοι,ώστε να έχουμε λαμβάνειν απ' αυτούς(χρήματα,αγάπη,σεξ κ.ο.κ).Όταν,π.χ,τρώμε χυλόπιτα,στενοχωριόμαστε!Γιατί,όμως;Μα,επειδή θέλαμε να μας αγαπά η άλλη πλευρά(εγωιστική επιθυμία κυριαρχίας επί της ψυχής ένος άλλου ανθρώπου),να απολαύσουμε το σώμα του(εκμετάλλευση,σαν να ήταν αντικείμενο)και να μας αποδεχτεί ως το μοναδικό άτομο,που θα του δώσει ευτυχία.Δεν είναι εγωιστικά όλα αυτά;Και στο άκουσμα του "όχι",συντρίβεται αυτή η υπερηφάνεια.Και αυτή η συντριβή,εκδηλώνεται ως θλίψη,διότι, όπως και να το κάνουμε,ο θυμός είναι λιγουλάκι αθέμιτος έως παράνομος.Δεν έκανα τάμα,ούτε μήνυση,εξήγαγα ασφαλές συμπέρασμα κι έκανα επιλογή θεραπείας,της μόνης πραγματικής κι αιώνιας θεραπείας για τα ψυχικά νοσήματα.
Παρολο που οπως εγραψα παραπανω, κολαση και παραδεισος δεν υπαρχει, ερχομαι να συμπληρωσω οτι η πιστη (στον εαυτο μας, στις δυναμεις μας) και η αγαπη (για τον πλησιον, τα αγαπημενα μας προσωπα και τον εαυτο μας - παλι) σωζει ζωες.Οπωσδηποτε δε φτανει μονο η επιστημη. Πρεπει να πιστευουμε (οτι θα τα καταφερουμε και να εχουμε κινητρα (να αγαπαμε).Επισης, αυτη η μπουρδα, οτι ειναι εγωϊστικο να θελουμε να μας αγαπα αυτος που αγαπαμε, ειναι απλα μπουρδα. Η ισορροπια αναμεσα στις ανθρωπινες σχεσεις ερχεται μεσα απο την αλληεπιδραση. Εκτος αν προκειται για την προσφορα της μητερας στο παιδι η για καποιο κοινωνικο λειτουργημα (γιατρος, δασκαλος).
Αγαπητέ αδελφέ(εν Χριστώ)Χρυσόστομε,όσο πλησιάζουμε την Αλήθεια του Θεού,τόσο πιο λυσσαλέος είναι ο πόλεμος του διαβόλου εναντίον μας!Ταπεινή μου άποψη είναι πως αυτό συνέβη στην περίπτωσή σου,δηλαδή,πέσατε στην παγίδα του διαβόλου λίγο πριν τον παγιδεύσετε εσείς και οπισθοδρομήσατε στην εύκολη λύση της επιστήμης,με την οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα,αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η επιστήμη θεραπεύει τα συμπτώματα,ΟΧΙ την ρίζα των ασθένειων που είναι η απομάκρυνση των ανθρώπων από την πηγή της ζωής,τον θεό.Κι εγώ,αν αρρωστήσω,θα πάω στον επιστήμονα γιατρό,ώστε να γιατρευτώ.Αλλά,θα προσευχηθώ και στον Θεό,ώστε να μου ξημερώσει μία ημέρα έναρξης της αιωνίου ζωής,στην οποία δεν θα υπάρχουν ασθένειες κι αν την αξίζω(κάτι μου λέι πως όχι),θα μου την δώσει.Σκέψου το κι ως εξής:υπάρχει η ημέρα,υπάρχει και η νύκτα,ο Θεός και η επιστήμη,αντίστοιχα.Σε ποιό περιβάλλον θα ήθελες να ζεις;Ο άνθρωπος επιβιώνει και στα δυο,αλλά ποιό είναι το πιο ευχάριστο/άνετο;Για μένα η ημέρα,μ' αρέσει το φως κι όχι το σκοτάδι.Κι εφόσον παρέθεσες και προσωπική(όχι ακριβώς)εμπειρία,να σου παραθέσω κι εγώ την ολόδική μου:κι εγώ έπασχα από βαριάς μορφής κατάθλιψη και επί 4 συνεχόμενους μήνες είχα το μαχαίρι σε απόσταση αναπνοής από τις φλέβες μου.Οι ψυχίατροι και τα πολλά φάρμακα δεν με βοήθησαν,ώσπου ένας ιερέας μου έδωσε ένα βιβλίο προσευχών για να τις διαβάζω στις "σκοτεινές ώρες",παράλληλα με την αγωγή.Ένα βράδυ,λοιπόν,όταν είχα ξανά σκέψεις αυτοκτονίας για 100στό και βάλε 24ωρο,αν κι έπαιρνα τα φάρμακα κανονικά(είχα εμπιστοσύνη,όπως κι εσύ,στην επιστήμη),αναγκάστηκα να καταφύγω στην εναλλακτική λύση,διότι δεν άντεχα άλλο.Ξεκίνησα,λοιπόν, να προσεύχομαι πολύ θερμά,διαβάζοντας από το βιβλίο.Ένοιωθα την κάθε λέξη(αν και δεν την ήξερα),βίωνα το κείμενο σαν να το είχα γράψει.Όταν τελείωσα,είχαν φύγει τα σκοτάδια και δεν θέλησα να βάλω τέρμα στην ζωή μου ξανά.Δεν ξαναπήρα χάπια κι έκοψα τους γιατρούς.Είχα σωθεί.Τώρα,λοιπόν,που γνωρίζεις δυο ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα κι ο ένας το έχει λύσει.ενώ ο άλλος όχι,ποιόν θα πιστέψεις;Τα φάρμακα απλώς σε κρατάνε σε καταστολή,σαν να θέλεις να δείρεις κάποιον και σε δένουν για να μην το κάνεις κι εσύ παλεύεις δεμένος.Έτσι τα βίωσα εγώ,τουλάχιστον.Ο Θεός ηρεμεί την ψυχή σου και δεν θέλεις να κάνεις κακό ούτε σ' αυτόν που σε δέρνει.Πόλυ σπάνιο,εξαιτίας του εγωισμού μας.Καλή φώτιση,καλό παράδεισο!
Αγαπητε Βασιλη (Ειμαστε και οι 2 ιεραρχες παναθεμα μας να βρουμε και ενα Γρηγορη να κλεισουμε)Μαλλος κανει διακρισεις ο θεος σου. Νομιζα οτι ειχε απεραντη αγαπη και τους γιατρευει ολους. τσ τσ τσ. Κριμα που θελει παρακαλια και προσκυνηματα για να ενεργησει προς οφελος μας. Νομιζα οτι ειναι πανταχου παρων. Τελοσπαντων.Αν δεν υπηρχε επιστημη αγαπητε να διαγνωσει την καταθλιψη σου ο καλος σου ιερεας θα σε εβγαζε δαιμονισμενο και θα σου εκανε εξορκισμο. Επισης θα πεθαινες γυρω στα 40 αν δεν σε καθαριζε καμια παιδικη ασθενεια η οι επιπλοκες στον τοκετο. Τωρα αν σε κανει να νιωθεις καλυτερα να πιστευεις σε οποιονδηποτε θεο αυτο ειναι δικαιωμα σου, αλλα το να απαξιωνεις την επιστημη και την προοδο αιωνων και να δινεις μεσσαιωνικες συμβουλες ειναι κατι που με ενοχλει. Και εισαι και πονηρουλης. Κανεις την προσευχουλα σου αλλα πας και στο γιατρο καλου κακου. Αμα γινουμε καλα εγινε θαυμα και κανουμε ταμα, αν οχι φταιει ο γιατρος και κανουμε μηνυση.Ανταποδιδω τις ευχες, μαλλον τις χρειαζεσαι πιο πολυ απο μενα.
Πολυ ενδιαφερον και ενημερωτικο αρθρο. Θεματα απλα καθημερινα που πρεπει να γνωριζουμε, οχι για να αποφευγουμε τις κακοτοπιες-τρελους, αλλα για να μαθουμε πως πρεπει να αντιμετωπιζουμε μια τετοια κατασταση. Πραγματικα συγκινηθηκα μολις διαβασα τις εμπειριες καποιων ληπτων-μελων. Απο προσωπικη εμπειρια, ειναι πολυ δυσκολο να συνειδητοποιησεις οτι νοσεις και ακομα δυσκολοτερο να αρχιζεις να ζητας βοηθεια και να το εξωτερικευεις. Η βοηθεια για οσους δεν γνωριζουν τετοιες καταστασεις, δεν βρισκεται στα χαπια. Ειναι κατι που δεν σου δινει ραντεβου οταν θα ερθει, ουτε επισης ημερομηνια ληξης. Θα ηθελα να προτεινω σε αυτους που ηδη βρισκονται σε διαδικασια θεραπειας και μη, να μην ντραιπονται να κανουν και να λενε αυτο που αισθανονται εκεινη τη στιγμη, λογω κοινωνικων-οικογενειακων ή οποιονδηποτε αλλων ταμπου που μας περιβαλλουν. Ευχομαι καθε ανθρωπος που νοσει πνευματικα, να βρει συντομα την γαληνη στην ψυχη του.
Στο μυαλό και την ψυχή ενός ψυχικά πάσχοντως λαμβάνει χώρα ο προαιώνιος πόλεμος ανάμεσα σε Θεό και διάβολο,με έπαθλο την ίδια την ψυχή του ανθρώπου.Θέλει πολλή προσοχή σ' αυτόν τον πόλεμο:ο μεν Θεός θέλει να ταπεινώσει τον άνθρωπο,δίδοντάς του αυτήν την δοκιμασία προς μετάνοια,ο δε διάβολος σε ωθεί στην αυτοκτονία προς αιώνια απώλεια της ψυχής στην κόλαση.Όχι,αυτός ΔΕΝ είναι τρελός,είναι ένας άνθρωπος που τον κτυπά ο ίδιος ο διάβολος.Εάν μπορούσαμε να εικονοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει στην ψυχή του,θα βλέπαμε εικόνες αποκάλυψης,τώρα αρκούμαστε μόνο στο πελαγωμένο,τρομαγμένο και τρομακτικό του βλέμμα.Οι πάσχοντες πρέπει να αναζητήσουν την σωτηρία τους στον Θεό,να βρουν έναν πνευματικό και να αποβάλουν το υλιστικό τους φρόνημα,αν μην τι άλλο αυτοί βιώνουν από πρώτο χέρι πως ο σπουδαιότερος αγώνας και η πλέον περιφάνης νίκη είναι αποκλειστικά πνευματικό ζήτημα.
Κοιτα καλε συμπτωση. Πολυ κοντινο μου προσωπο με εντονη μανιοκαταθλιψη και διπολικη διαταραχη επαιρνε θεραπεια. Μια μερα πηγε στο αγιονορος και ενας "πνευματικος" του ειπε τις ιδιες μπουδες που γραφεις εσυ. Οποτε ο καημενος νομισε οτι θα τον γιατρεψει η παναγια η ξερω γω ποιος και σταματησε τα φαρμακα του για 2 ΜΕΡΕΣ! Μπορεις να μαντεψεις τι εγινε; Μπορεις να φανταστεις τι τραβηξε και αυτος και οι γυρω του; ο θεος σου που ηταν; Μας "δοκιμαζε" ; Καλυτερα να προσεχουμε πριν λεμε αοριστιες περι θεου και διαολου και να εμπιστευτουμε την επιστημη που τοσα κανει, οπως φαινεται και απο το αρθρο για τα ψυχικα ασθενη ατομα, οπως εκανε για τα το νεαρο που αναφερομαι. Φυσικα οι δαιμονιοι "πνευματικοι" σου του εκαναν καλη πλυση εγκεφαλου οσο ηταν ευαλωτος και τωρα ολο σταυροκοπιεται και νηστευει αλλα χαρη σε ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ψυχιατρους αποφυγαμε τα χειροτερα.
Τα ατομα που αντιμετωπιζουν σοβαρα ψυχικα προβληματα συνηθως εχουν μια πολυ εντονη αισθηση του καλου και του κακου, μεγεθυμενη απο την επιδραση της θρησκειας, που την υφισταμεθα ολοι, πιστευουμε - δεν πιστευουμε.Γιαυτο οταν περιγραφουν τους εφιαλτες τους, αναφερουν δαιμονες, διαολους με ουρα και κερατα κλπ κλπ. Τις περισσοτερες φορες οι "θεολογικες" συμβουλες επιδεινωνουν το κακο αντι να το θεραπευσουν.
Μη μας ξεσυνερίζεστε τόσο τα μάλιστα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων άρρωστοι είμαστε όλοι μας. Μόνο που είμαστε λιγότερο. Δε σας δείχνουμε εμπιστοσύνη και ήθος γιατί δεν έχουμε. Δεν μπορείς να δώσεις στον άλλον κάτι που δε διαθέτεις. Καταλάβετέ μας. Στο ίδιο στάδιο βρισκόμαστε όλοι μας.
"Τώρα στα 62 μου έχω αρχίσει να ζω και να παίρνω ευχαρίστηση από την καθημερινότητα μου. Η ζωή είναι αγώνας, χρειάζεται προσπάθεια. Έχω περάσει τόσα και τόσα και έμαθα οτι το να τα παρατάς είναι η μεγαλύτερη ήττα. Θέλω όλα όσα χρόνια ζήσω ακόμα να είναι καλά χρόνια."