Είναι πολύ σωστό αυτό για τα σενάρια - βασικά αν παρατηρήσεις ΟΛΟΙ οι σύγχρονοι σκηνοθέτες γράφουν ή συν-γράφουν δικά τους σενάρια, γιατί κανείς δεν είναι ευχαριστημένος μόνο με το ρόλο του σκηνοθέτη, θέλουν να είναι ολοκληρωμένοι (πιστεύουν) auteurs, "έχω όραμα" σου λέει. Μόνο που δε γεννιούνται κάθε μέρα Τρυφώ και Μπέργκμαν. Τώρα τόση εμμονή με τις αρρωστημένες οικογενειακές σχέσεις δεν ξέρω γιατί έχουν. Μια δική μου ερμηνεία είναι ότι (συνειδητά ή υποσυνείδητα) θέλουν να υποσκάψουν ένα μοντέλο που θεωρούν ότι προβάλλεται από την εγχώρια κοινωνία, της "αγίας ελληνικής οικογένειας", που αποτελεί τμήμα και του γνωστού τρίπτυχου.Ε μια, δυο, τρεις, πόσους βασανιστές/βιαστές πατεράδες πρέπει να δεις μέχρι να πεις "ΟΚ το έπιασα το υπονοούμενο".Αν έχεις μπουχτίσει από τέτοια θεματολογία, συστήνω να μη διαβάσεις και να μη δεις ποτέ τίποτα της Κιτσοπούλου, που κι αυτή έχει μεν πένα (σχετικά) αλλά αναλώνεται μονίμως στις ευκολίες της.Αλλά θα επιμείνω ότι το Ξενία (ασχέτως αν αρέσει ή όχι) δε μένει καθόλου σε αυτό, αγγίζει διάφορα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα, και η σχέση των παιδιών τόσο μεταξύ τους όσο και με την χαμένη μητέρα τους είναι αθώα και πολύ τρυφερή.