Το έχω ακούσει αρκετές φορές από άτομα νεαρά σε ηλικία (μέχρι 35) που δεν έχουν περάσει καθόλου ανεργία ή τους ήρθαν όλα εύκολα επαγγελματικά μέχρι που με κάποιον τρόπο κατάφεραν να μπουν στο δημόσιο και μετά κάνουν κόνξες του τύπου θέλω να παραιτηθώ, πνίγομαι, κτλ θεωρώντας πως θα τους έρχονται πάντα εύκολα τα πράγματα. Παιδιά κάντε κράτει, οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, μη νομίζετε ότι οποιαδήποτε άλλη εργασία θα σας κάνει πιο ευτυχισμένους. Δυστυχώς πρέπει να δουλεύουμε, και όσο και να μας ενδιαφέρει το αντικείμενο μετά από λίγα χρόνια (για κάποιους μετά από κάποιους μήνες) γίνεται και αυτό ρουτίνα και θέλουμε να παραιτηθούμε γιατί πνιγόμαστε. Μπορεί να φταίει το ίδιο το αντικείμενο (που δεν είναι ακριβώς αυτό που σπουδάσαμε ή φανταζόμασταν), τα λεφτά που είναι αστεία, το απαίσιο περιβάλλον ή οι ηλίθιοι εργοδότες. Δεν υπάρχει τέλεια δουλειά, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα.Από αλλού έρχεται η ευτυχία, σε ό,τι προηγείται και έπεται της δουλειάς, από τις διαπροσωπικές σχέσεις δηλαδή και τα χόμπυ μας.Είναι ελάχιστοι αυτοί που πραγματικά ικανοποιούνται από τη δουλειά τους σε όλα τα επίπεδα, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Γιατί εδώ σχεδόν ποτέ δεν (αντ)αμοίβεσαι αξιοκρατικά και πάντα θα σου τρώει τη θέση η κόρη του μπατζανάκη του περιπτερά της πεθεράς του εργοδότη.