#6 Παρόμοια κατάσταση αντιμετώπισα όταν ο φίλος μου πήγε στρατό... Βέβαια δεν ήταν σνομπ, ούτε φυγόπονος ως προς τις υποχρεώσεις του, απλά ως γνήσιο, καλομαθημένο αγόρι δεν είχε και ιδιαίτερη διάθεση να σκουπίσει, να καθαρίσει και γενικότερα όλα του φαίνονταν μαύρα.... Η αντιμετώπισή του; Γκρίνια και πάλι γκρίνια... Γκρίνια επειδή ξύπναγε νωρίς, επειδή έκανε σκοπιά σε περίεργες ώρες, επειδή καθάριζε βρώμικες τουαλέτες, επειδή ήταν στενές οι αρβύλες... Και όλη αυτή την γκρίνια την άκουγα εγώ, επειδή είχα το προνόμιο να είμαι ο άνθρωπός του... Το βρήκα λογικό στην αρχή... Σκεφτόμουν ότι δεν ζούσα την πίεση που ζούσε... Ήμουν στο σπίτι μου, στην δουλειά μου, στους φίλους μου... Οπότε έκανα υπομονή... Όταν όμως είδα ότι είχε περάσει πάνω από ένας μήνας και η κατάσταση δεν βελτιωνόταν καθόλου, πέρασα στην αντεπίθεση... Γκρίνιαζα για το αφεντικό μου, επειδή τσακώθηκα με τους δικούς μου κλπ... Μετά από δύο μέρες μου είπε ότι δεν καταλαβαίνει τον λόγο για τον οποίο γκρίνιαζα... Του εξήγησα ότι σε εμένα δεν άντεξε ούτε δύο μέρες, ενώ εγώ σαράντα και τότε κατάλαβε πως το είχε παρατραβήξει... Χαλάρωσε και ηρέμησε... Τώρα πέντε χρόνια μετά δεν τολμάμε να αναφέρουμε την λέξη στρατός γιατί όλο και κάποια φοβερή εμπειρία έχει να μας διηγηθεί... Τόσο καλά πέρασε... Το θέμα είναι να υπάρχει υπομονή... Από όλες τις πλευρές.... Είναι λογικό να υπάρχει πίεση, αλλά σίγουρα υπάρχει όριο.... Ο λογικός άνθρωπος θα το καταλάβει (κάποια στιγμή) αυτό...Υπομονή αγαπητή φίλη και άνοιξε τα μάτια σου... Σίγουρα φαίνεται και ο πραγματικός του χαρακτήρας τώρα...