Αγαπητή εξομολογούμενη, το πρόβλημά σας είναι πολύ βαθύτερο από το τι να πεις σ'ένα τηλεφώνημα.Από τον τρόπο που γράφεις για τη σχέση σας ανέκαθεν, φαίνεται να έχετε μεγαλώσει με μια απόσταση ανάμεσά σας, που δεν έχει να κάνει με διαφορές ηλικίας, αλλά με νοοτροπίες και τρόπο σκέψης.Έτσι όπως περιγράφεις τη σχέση σας κ πώς ένιωθες/νιώθεις γι'αυτήν, είναι σα να περιγράφεις σχέση με συμπαθή μακρινή φίλη, όχι με το κοντινότερο αίμα σου."Ένιωθες καλά μαζί της", "πραγματάκια έστελνες στην κόρη της", "θα μιλούσες κ στην κόρη αν δεν έβρισκες τη μαμά της" (μεγάλη υποχώρηση αυτή), "μιλάτε σε γενέθλια/γιορτές", "δωράκι, βάπτιση".Αυτά, με συγχωρείς, αλλά είναι τυπικές σχέσεις κοριτσιών που παίζουν τις κουμπάρες.Ή που δε σας μεγάλωσαν ώστε να σας ενισχύσουν κ ενσταλάξουν το αδερφικό δέσιμο, ή δεν το νιώθατε εξ'αρχής κι εσείς οι ίδιες. Οπότε η αδερφή σου, ή έφτασε στο άλλο άκρο της αποξένωσης, ή βαρέθηκε αυτό το τυπικό τελετουργικό και τα έγραψε όλα.Δε σημαίνει ότι κάποια από σας έχει δίκιο, κάποια άδικο, κάποια είναι τυπική, η άλλη είναι "γαϊδούρα".Μιλήστε ειλικρινά μεταξύ σας, από κοντά και βάλτε κάτω τα συναισθήματά σας, όχι τις τυπικότητες.Εύχομαι να τα βρείτε και να είναι και τα ξαδερφάκια κοντ΄'α μεγαλώνοντας!