Νιώθω περίεργα με αυτό που διάβασα. Ξέρω πως δεν την έγραψε το άτομο που σκέφτομαι και το σημαντικότερο, πως δεν απευθύνεται σε μένα. Όμως θα απαντήσω, γιατί ταυτίζομαι... Όχι, εγώ δεν σε έστειλα πουθενά. Εσύ εξαφανίστηκες, σταμάτησες να έρχεσαι, όταν άρχισα να σου δίνω καλές και ωφέλιμες συμβουλές, για το δικό σου μέλλον. Το ότι πήγες μόνη σου σε ξένες αγκαλιές δεν φταίω εγώ, εσύ το επέλεξες... Και πραγματικά, καλύτερα έτσι, γιατί είχαμε και μεγάλη διαφορά ηλικίας. Καλύτερα έτσι, γιατί η πρώτη σου φορά ήταν καλύτερη και πιο όμορφη, από ότι αν θα ήταν μαζί μου. Για μένα μην ανησυχείς, έφαγα τα "περισσεύματα" άλλων, πάλαιψα, επιβίωσα, στάθηκα στα πόδια μου και τώρα ζω. Και ναι αν θέλεις να ξέρεις και σε θέλω και σε αγαπάω, ακόμη, κι ας με πρόδωσες κι ας με κατηγόρησες...Προς το άτομο που θα ήθελα να είχε γράψει αυτήν την εξομολόγηση. Ζητώ συγγνώμη, ήταν αυθόρμητο. Εξομολόγηση εντός εξομολόγησης και άσχετη με τον τίτλο και τον εισηγητή, όμως, ταυτίστηκα... Πολύ...