εχω φυγει εδω και χρονια, μολις αντιληφθηκα πως αντι να επιστρεφω σ ενα σπιτι που με ξεκουραζει, επεστρεφα στο σπιτι της παρανοιας και των αμετρητων καυγαδων. απλως βλεποντας κατι 20-25 χρονων κοπελιτσες να λενε αχχ θελω μωρακι θελω παιδακι νομιζοντας πως ειναι κουκλα να το παιξεις λιγο και μετα να κουραστεις και να φτανεις σε απογνωση καταστρεφοντας τη ζωη μιας ψυχης η οποια δε φταιει πουθενα, η απερισκεψια των νεων κοριτσιων με τρομαζει πλεον και οχι η δικια μου μανα, παιρνοντας τη σχεση μου για παραδειγμα εγραψα τη σκεψη μου και δυστυχως την πραγματικοτητα.
