Η Femme το θέτει πολύ ωραία.Αν και η αρχική μου ανταπόκριση διαβάζοντας την εξομολόγηση ήταν "ουχ".Μάλλον αναθεώρησα. Μην κάθεσαι και περιμένεις. Εμένα δεν με βοήθησε σε τίποτα το να περιφέρομαι σαν φάντασμα. Κάνε κάτι καινούριο. Ανακάλυψε νέα πάρκα, μάθε να παίζεις κάποιο μουσικό όργανο, μαγείρεψε κάτι τρελό, κάλεσε κάποιον σπίτι. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Όλοι 'χαμένοι' είμαστε, ζούμε με τον καθημερινό φόβο πως ξεμένουμε από χρόνο και με την πεποίθηση πως... απλά πρέπει να έχουμε κάποιον σκοπό. Ζντουπ... Ε όχι δα. Πειθαρχία τέλος - Ζωή μαγική.Και αν όλα αυτά σε βαραίνουν, προτιμότερο να ζητήσεις βοήθεια από κάπου, παρά να τα πνίξεις με κάτι.Ακόμη και αν οι δύο διαστάσεις που αναφέρεις παραπάνω δεν βγάζουν πολύ νόημα, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να διασκεδάσουμε παίζοντας;)