Αν μείνει μόνος του, το πολύ-πολύ να μάθει να πλένει κανένα ρούχο και να βάζει καμία ηλεκτρική. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι γυναίκες μπορούν να επιβιώσουν μόνες τους, ενώ οι άντρες όχι.Ξεκίνησα λίγο επιθετικά, συγγνώμη αλλά θα καταλάβεις ότι δεν σου μιλάω εκ του ασφαλούς. Έχω περάσει ακριβώς ό,τι περιγράφεις. Οι γονείς μου μάλωναν συνέχεια μπροστά μου για διάστημα μεγαλύτερο των 3 χρόνων και τελικά χώρισαν (thanks God!). Όσο γινόταν ο κακός χαμός, προσπαθούσα να μην παίρνω θέση ποτέ γιατί ήταν ικανοί να μη μου μιλάνε για καιρό. Στην αρχή ήταν δύσκολα και πέρασα μία περίοδο (ήμουν 18 τότε) όπου αυτά που λες (πώς θα ζήσει ο μπαμπάς μου μόνος του; ποιος θα του πλένει τα ρούχα; μήπως πρέπει να μη φύγω για να είμαι κοντά του; - τα σκεφτόμουν μόνο για τον μπαμπά μου, όχι για τη μαμά μου!) μού είχαν γίνει έμμονη ιδέα και έφτασα ένα βήμα πριν τον ψυχολόγο -δεν μπορούσα να φάω, να κοιμηθώ κτλ.-. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτοκαταστρέφομαι για δικά τους λάθη κι επιλογές και κοίταξα να περνάω εγώ καλά. Πλέον έχουν περάσει 6 χρόνια και όλα έστρωσαν σιγά σιγά (με τα πάνω τους και τα κάτω τους φυσικά), μέχρι που έγινε το αδιανόητο: ο μπαμπάς μου "ξανάφτιαξε τη ζωή του"-που λέμε! Όσον αφορά τα χρήματα, κι εγώ είχα πανικοβληθεί αρχικά αλλά εντέλει με ένα μισθό δημοσίου καταφέραμε να συντηρήσουμε 2 σπίτια για όσο διάστημα εγώ σπούδαζα. Μερικές φορές η ιδέα που έχουμε στο μυαλό μας είναι πιο τρομακτική από την πραγματικότητα. Το μόνο ερώτημα που θα ήθελα να σου κάνω είναι: είσαι σίγουρος/σίγουρη ότι είναι καλύτερο να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση παρά να χωρίσουν και να ηρεμήσετε όλοι; Υπομονή & δύναμη σε κάθε περίπτωση, να σκέφτεσαι όσο μπορείς τον εαυτό σου και την αδερφή σου (δεν είναι καθόλου εγωιστικό, πίστεψέ με!) :)