Αν μείνει μόνος του, το πολύ-πολύ να μάθει να πλένει κανένα ρούχο και να βάζει καμία ηλεκτρική. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι γυναίκες μπορούν να επιβιώσουν μόνες τους, ενώ οι άντρες όχι.Ξεκίνησα λίγο επιθετικά, συγγνώμη αλλά θα καταλάβεις ότι δεν σου μιλάω εκ του ασφαλούς. Έχω περάσει ακριβώς ό,τι περιγράφεις. Οι γονείς μου μάλωναν συνέχεια μπροστά μου για διάστημα μεγαλύτερο των 3 χρόνων και τελικά χώρισαν (thanks God!). Όσο γινόταν ο κακός χαμός, προσπαθούσα να μην παίρνω θέση ποτέ γιατί ήταν ικανοί να μη μου μιλάνε για καιρό. Στην αρχή ήταν δύσκολα και πέρασα μία περίοδο (ήμουν 18 τότε) όπου αυτά που λες (πώς θα ζήσει ο μπαμπάς μου μόνος του; ποιος θα του πλένει τα ρούχα; μήπως πρέπει να μη φύγω για να είμαι κοντά του; - τα σκεφτόμουν μόνο για τον μπαμπά μου, όχι για τη μαμά μου!) μού είχαν γίνει έμμονη ιδέα και έφτασα ένα βήμα πριν τον ψυχολόγο -δεν μπορούσα να φάω, να κοιμηθώ κτλ.-. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτοκαταστρέφομαι για δικά τους λάθη κι επιλογές και κοίταξα να περνάω εγώ καλά. Πλέον έχουν περάσει 6 χρόνια και όλα έστρωσαν σιγά σιγά (με τα πάνω τους και τα κάτω τους φυσικά), μέχρι που έγινε το αδιανόητο: ο μπαμπάς μου "ξανάφτιαξε τη ζωή του"-που λέμε! Όσον αφορά τα χρήματα, κι εγώ είχα πανικοβληθεί αρχικά αλλά εντέλει με ένα μισθό δημοσίου καταφέραμε να συντηρήσουμε 2 σπίτια για όσο διάστημα εγώ σπούδαζα. Μερικές φορές η ιδέα που έχουμε στο μυαλό μας είναι πιο τρομακτική από την πραγματικότητα. Το μόνο ερώτημα που θα ήθελα να σου κάνω είναι: είσαι σίγουρος/σίγουρη ότι είναι καλύτερο να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση παρά να χωρίσουν και να ηρεμήσετε όλοι; Υπομονή & δύναμη σε κάθε περίπτωση, να σκέφτεσαι όσο μπορείς τον εαυτό σου και την αδερφή σου (δεν είναι καθόλου εγωιστικό, πίστεψέ με!) :)
29.12.2015 | 00:21
ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΛΩΝΟΥΝ
Είμαι 21 χρονών,δεν είμαι παιδάκι πλέον. Οι γονείς μου απο τότε που τους θυμάμαι μάλωναν συχνά και σχεδόν όλες τις φορές μπροστά σε εμένα και την αδερφή μου. Κάποιες φορές με έπιαναν τα κλάματα, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ αυτό και όταν με έβλεπαν μου λέγανε ότι αυτά αφορά εκείνους και όχι εμένα.Η αιτία? μα φυσικά τα χρήματα, η μαμά γενικά υποτιμούσε και πετούσε μπιχτές για τον μπαμπά που δεν δούλευε, οχι φυσικά από επιλογή του!! Το άντεξα όλο το καβγαδάκι τους τόσα χρόνια αλλά τώρα που έχω μεγαλώσει καταλαβαίνω περισσότερα κάποια πράγματα. Ο μπαμπάς πλέον δουλεύει, τα οικονομικά της οικογένειας είναι σε φυσιολογική κατάσταση, αλλά η γκρίνια ακόμαα εκεί. Οι γονείς μου γενικά δεν παντρεύτηκαν από αγάπη εκείνη την εποχή. Και τώρα καταλαβαίνω ότι ο μπαμπάς δεν αγαπάει τη μαμά. Γενικά δεν την υπερασπίζεται, δεν της λέει καμία καλή κουβέντα, τα περιμένει όλα έτοιμα από αυτή, δεν βγαίνει μαζί της έξω οταν αυτή του το προτείνει και γενικότερα επειδή εχουν 10 χρόνια διαφορά ηλικίας και ο μπαμπάς εχει μπει στα 55 πάει να γεράσει και να μιζεριάσει και τη μαμά. Την ακούω συνέχεια να λέει "να δώ πόσο υπομονή θα κάνω ακόμα". Όταν θα βγεί με τις φίλες της ο μπαμπάς της κρατάει μούτρα, δηλαδή δεν της μιλάει ή μιλάει πάρα πολύ απότομα και μπορεί να ξεσπάσει και στην αδερφή μου ( η οποία είναι 16 χρονών) μιλώντας άσχημα χωρίς να τον νοιάζει ιδιαίτερα που διαβάζει για πανελλήνιες. Μαζί μου έχει γενικά καλή σχέση αλλά δεν μπορώ να βλέπω να συμβαίνει όλο αυτό. Έχω έρθει για γιορτές στο σπίτι μου και τον βλέπω συνέχεια να μιλάει απότομα , να είναι μονίμως με τα μούτρα κατεβασμένα και πραγματικά το έχω σκεφτεί πολλές φορές να του πώ ότι αν δεν αλλάξει στάση θα μείνει μόνος του. Μου έρχεται κρίμα για τη μαμά μου που το περνάει αυτό και γ την αδερφή μου, αλλα ταυτόχρονα μου έρχεται κρίμα και για αυτόν γιατί είναι και σε μια κρίσιμη ηλικία και δεν ξέρω πόσο πολύ θα στεναχωρηθεί και ένας θεός ξέρει τι μπορεί να πάθει άμα μείνει μόνος. Συν ότι δεν υπάρχει η ικονομική δυνατότητα για 2 ενοίκιο και ενος 2ου σπιτιού. Με έχουν κατααγχώσειι...Τιι να κάνωω ?? Πως να το αντιμετωπίσω?? Έχει κάποιος παρόμοια εμπειρία....
4
