Παρντόν τότε, έμοιαζε η εξομολόγηση :)Πάντως και στη δική του περίπτωση μου έκανε εντύπωση που δε βρέθηκε κανείς να πάρει το μέρος μιας ψυχικά ασθενούς κοπέλας. Ακόμα και να μην είχε διαγνωσθεί οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και να μην αποδίδουμε βαρείς χαρακτηρισμούς "ήταν τρελή, δε σου άξιζε, βουρ παρακάτω" κτλΑκόμα κι απλές ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα να είναι (η πίεση προς τον άλλον, οι απότομοι τρόποι, τα νεύρα κτλ) αν λέω ΑΝ ενδιαφερόμαστε πραγματικά πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να το ξεπερνάμε και να μην το παίρνουμε προσωπικά. Πολύ περισσότερο όταν ευθύνεται μια ψυχική νόσος για όλα αυτά.Το νεαρό της ηλικίας σας δικαιολογεί τι γεγονός οτι δεν χειριστήκατε σωστά μια δύσκολη κατάσταση, όμως αυτό δεν αποκλείει τις αναπόφευκτες συνέπειες (τύψεις, ενοχές, ψυχικό βάρος).Αν είναι τελειωμένη ιστορία μείνετε με αυτά τα συναισθήματα όσο χρειαστεί, μην τα φοβάστε, όταν νιώσετε έτοιμος με ωριμότητα κρίνετε τα λάθη και τις παραλείψεις και προχωρήστε παρακάτω καλύτερος άνθρωπος.Αν ενδιαφέρεστε ακόμα για την κοπέλα ίσως μια ειλικρκνής συζήτηση να βοηθούσε με την παραδοχή οτι δεν έφταιγε εκείνη προσωπικά, αλλά δεν μπορέσατε και οι δύο να διαχειριστείτε μια δύσκολη κατάσταση γιατί δεν γνωρίζατε.