Ταυτιζομαι απολυτως. Νιωθω σα ξενη μεσα στην ιδια μου την οικογενεια. Ποτε δε με καταλαβαν και ουτε προκειται. Οταν με βλεπει η μανα μου νταουν με ρωταει τι εχω,εινα αργα πλεον να της ανοιχτω. Δε με καταλαβε τοσα χρονια.Καταθλιψη δεν ξερω αν εχω δεν εχω παει ποτε σε ψυχολογο. Αν εχω μπορει να ειναι ηπιας μορφης. Φοβαμαι να παω να το ψαξω γιατι δε θελω να παρω επιβαρυνω τον οργανισμο μου χε χαπια.Παντα τη δυναμη απο τον εαυτο μου την εβρισκα αν και εχω κουραστει να απογοητευομαι ξανα και ξανα απο ανρπωπους.Δεν υπαρχει ενθουσισμος πια.Παλευω να μην αφησω τον εαυτο μου. Ειναι φορες που θελω μονο να κοιμαμαι για να μη σκεφτομαι, αλλα γινεται η ζωη προχωραει και εγω ειμαι ζωντανη.Συγνωμη που αυτα που διαβασατε δεν ειναι ευχαριστα. Ποτε δε μου αρεσε να μεταδιδω στους τριτους τη νταουνιλα μου.