Αχ δεν φαντάζεσαι καν πόσο ταυτίζομαι...Και εγώ τα ίδια πέρασα σχέση χρόνων και μάλιστα με απόσταση από όταν τελείωσε φαντάρος και γύρισε στο πατρικό του-σπούδαζε στην πόλη μου τα πρώτα χρόνια.Για ενάμιση χρόνο ήταν άνεργος-δεν έκανε ούτε ένα μεροκάματο- και του έστλνα εγώ βιογραφικά και του έψαχνα δουλειά ενώ αυτός έλεγε ότι ψάχνει κ έλιωνε στο pc.Φυσικά όταν συναντιόμασταν λόγω του ότι πλήρωνε το κτελ τα πλήρωνα σχεδόν όλα εγω.Εμενα έγινε το μπαμ όταν πέρασε σε ένα μεταπτυχιακό στην πόλη μου και όταν όλο ενθουσιασμό του είπα ότι δεν θα ξαναχωριστούμε και θα κάνουμε ό,τι δουλειά να ναι για να μείνουμε οριστικά μαζί,μου είπε να μην ενθουσιάζομαι και ότι δεν πρόκειται να βρει και θα ξαναφύγει μετά στην πόλη του.Παράλληλα εκείνη την περίοδο βρέθηκε ένα παιδί που με διεκδικούσε και ήταν πραγματικά ενεργός άνθρωπος που έκανε πράγματα με τη ζωή του.Ένιωσα όπως εσύ,θέλησα να τον ξεφορτωθώ ένιωσα να πνίγομαι,εξαντλήθηκα απλά,συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία χρόνια ήμουν μαζί του από συνήθεια και είχα πάψει να τον εκτιμάω σαν άνθρωπο λόγω αναβλητικότητας και τεμπελιάς.Τον χώρισα και δεν το έχω μετανιώσει λεπτό.Πέρασα πολύ δύσκολα πριν του το πω,για ένα μήνα ήμουν ράκος και έχασα πολλά κιλά,αλλά τα κατάφερα και είμαι καλύτερα από ποτέ.Είμαι πλέον και με το άλλο παιδί το οποίο με παρακινεί στη ζωή μου γιατί είχα βαλτώσει και εγώ πολύ και είχα ψιλοπέσει ψυχολογικά τον τελευταίο καιρό.Στεναχωριέμαι κάποιες φορές και νιώθω άσχημα,το ρήμα ξεφορτωθώ που χρησιμοποίησες με ταρακούνησε.Αλλά λυπάμαι,έτσι είναι η ζωή,ας το πάλευε με πράξεις και όχι με λόγια για να είμαστε μαζί.Κανείς δεν είναι δεδομένος και αν δεν θαυμάζεις τον άλλον κάποια στιγμη τον βλέπεις απλά σαν δικο σου άνθρωπο χωρις ίχνος έρωτα.Μην στεναχωριέσαι θα την βρεις την άκρη.Καλή δύναμη.