ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 21,κι εκεινος 27. Ειμαστε μαζι σχεδόν 3 χρονια κ απ'την πρώτη στιγμή που τον ειδα σκαλωσα ασχημα ."Κολλήσαμε" απ'την αρχη της γνωριμιας μας,και πλεον -ανάμεσα σ'όλα τα υπολοιπα- ειναι ο καλυτερος μου φίλος,ο πιο αγαπημένος και κοντινός μου ανθρωπος !Τον τελευταιο 1 χρονο ειναι ανεργος,χωρις να ψαχνει δουλεια ή να ασχολείται με κατι άλλο )πχ σπουδες,εθελοντισμός κλπ) .Το μόνο που κάνει είναι να βγαινει μαζί μου καθημερινά και να διαβαζει ασταμάτητα για ενα πολυ αγαπημενο του χόμπυ,με το οποιο ασχολείται όοολο τον υπόλοιπο χρόνο του (χωρις όμως να υπάρχει το ενδεχόμενο να το κάνει επαγγελματικα καποια στιγμη) . Για λεφτά πλέον ουτε λόγος,υπήρχαν φορές που βγαιναμε και μου ζητουσε 1-2 ευρω για εισητηρια ή για να πάρει κάτι να φαει κλπ..Αυτό έχει ως συνέπεια να χαλάει πολυ η διαθεση του και να μην κανουμε πραγματα μαζί ,παρά μονο να πηγαινουμε στο σουπερ μαρκετ,ή για τρεξιμο , ή βολτες με το αυτοκινητο..Για καφέ,σινεμά,φαγητό,ή οτιδηποτε αλλο μπορει να απαιτει εστω και 1 ευρω ουτε λόγος..Γενικά όλο αυτό το διαστημα προσπάθησα παρα πολυ με όποιο τροπο μπορουσα να τον βοηθησω σχετικα με δουλεια/εξειδικευση κλπ αλλά απλά αρνουνταν να ασχοληθει με το οτιδηποτε..Τον χρόνο αυτό πέρασα κι εγω εντονο αγχος λογω διαφορων εξετασεων που εδινα αλλα κ αλλων πιεστικων καταστασεων..Ετσι,άρχισα να κουραζομαι και να μη θελω να ασχοληθω πλέον μαζί του..Τους τελευταιους 2 μηνες του ειπα 2-3 φορες ότι αν δεν αλλαξει κατι μεταξυ μας αμεσα,δεν προκειται να την παλέψω για πολύ ακομα,αλλά δεν αλλαξε τιποτα..Και προχθες του ανακοινωσα οτι δε θελω ν συνεχισουμε μαζί.απο εκεινη τη στιγμη κλαιει,χτυπιεται,με παρακαλάει κλπ,όλο μ'αγκαλιαζει κ με φιλάει κ επιμένει ότι δεν πρεπει με τιποτα να χωρισουμε κλπ κλπ...Σήμερα μάλιστα βγηκαμε για πιτσα μετα απο 9 μήνες!!!Το θεμα μου ειναι οτι τον νοιαζομαι,ειναι φιλος μου και πολυ σημαντικος για μενα,αλλα φοβαμαι οτι θα με κρατησει πισω...Και νιωθω οτι εκανα ότι μπορουσα για μας ! Εκτός απ'αυτό,πριν 10 μερες αρχισα να μιλάω καθημαερινα μ'ένα παιδι που εχουμε το ιδιο χομπυ μέσω φβ -γνωριστηκαμε τυχαια σε φορουμ σχετικα με το χομπι μας- και αρχισα να ψηνομαι να γνωριστουμε κ απο κοντα,όταν βρεθω στην πολη του -μενουμε μακρια αλλα καθε 3 μηνες παω στην πολη του- ..Και τωρα ειμαι στη φαση που νιωθω σκατα απεναντι στο αγόρι μου,όχι γιατι του εκανα κάτι κακό ή γιατι τον πλήγωσα,αλλά γιατι αυτός ειναι τόσο καιρό ο πιο κοντινός μου ανθρωπος και ξαφνικά νιωθω οτι θελω να τον ξεφορτωθω ,παρόλο που ξερω οτι αυτό θα ναι δυσκολο κ για τους δυο μας..