Δε χρειάζεται να είσαι τόσο επιθετικός/ή, σχεδόν αγγίζοντας τα όρια του χλευασμού, προς τους ανθρώπους που παραπονιούνται για τη μοναξιά τους. Δεν είναι όλοι μίζεροι γκρινιάρηδες που κλαψουρίζουν ακόμα και για το σπασμένο τους νύχι ούτε όλοι κλεισμένοι ολημερίς μέσα σε ένα δωμάτιο να αναρωτιούνται γιατί ούτε σήμερα δε τους χτύπησε την πόρτα ο έρωτας της ζωής τους. Υπάρχει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΑΤΗ μοναξιά εκεί έξω, δεν πρόκειται για απλή κλαψομουνίαση και το να ξεστομίζεις καρακλισάρες τύπου "αγάπησε και βρες τα με τον εαυτό σου για να περνάς καλύτερα και μόνος σου", ούτε εύκολη επίτευξη είναι ούτε η μαγική λύση που λύνει το πρόβλημα της ανθρώπινης μοναξιάς. Αν ήταν έτσι δε θα χρειαζόταν καν να δημιουργήσουμε κοινωνίες ώστε να συνυπάρχουμε και να αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους, απλώς θα πιάναμε από μια βουνοκορφή και θα ζούσαμε ο καθένας μόνος του παρέα με το εγώ του, τραγουδώντας στον καθρέφτη μας "περνώ και μόνος μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά, τρα λα λα".Επειδή όμως είμαστε εκ φύσεως και κατασκευής κοινωνικά όντα, έχουμε ανάγκη ΚΑΙ την επαφή ΚΑΙ την αποδοχή των άλλων ανθρώπων, όσο πολύ κι αν αγαπάμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας κι όσο καλά κι αν τα περνάμε και μόνοι μας.
