Ο εξομολογούμενος/μενη αναφέρει πολλες φορές ότι ζηλεύει, θυμώνει, νευριάζει κτλ με τις καταστάσεις που τις φέρνει η ζωή και όχι άμεσα με τους ίδιους τους ανθρώπους. Δεν παίρνω το μέρος του/της αλλά προσπαθώ να τον/την καταλάβω γιατί έχω περάσει και γω από αυτό το στάδιο. Το να αποκαλούμε κάποιον τοξικό ενώ μπορεί να έχει σημάδια κατάθλιψης ή ήδη υπάρχουσα κατάθλιψη μόνο κακό κάνουμε στη ψυχολογία του. Απλώς νιώθει αδικία κτλ που δεν του συμβαίνουν πράματα που επιθυμεί και του βγαίνει πικρία στο περίγυρό του. Ίσως περνά μια συνεχή αποτυχία και να μην του στρώνει η ζωή του και όλα να φταίνε γύρω του. Και επειδή όλοι μας έστω μία φορά πιστεύω πως σίγουρα είτε λίγο είτε πολύ έχουμε περάσει από τη φάση του εξομολογουμένου, θεωρώ απαράδεκτο να κρίνουμε, να κουνούμε το δάκτυλο επικριτικά και να κάνουμε τους καλούς, τους μη ζηλόφθονες στους άλλους που το περνούν. Από τη στιγμή που εξομολογείται δημόσια σημαίνει ότι θέλει να το μοιραστεί, εντοπίζει το πρόβλημα και ζητάει συμβουλή και όχι κατάκριση.Σε συμβουλεύω να αποβάλλεις τα αρνητικά αισθήματα με σκέψεις θετικές, να κάνεις πράματα που σε γεμίζουν και να μη δίνεις βάση στο τι κάνει ο ένας και ο άλλος, αλλά να επικεντρωθείς σε σένα. Επίσης μη ξεχνάς πως το χαμόγελο του άλλου δεν σημαίνει και ευτυχία πάντα. Πάντως κακό άνθρωπο δεν θα σε πω αλλά ειλικρινή.