Την κριτική και το ύψωμα του δαχτύλου το ένιωσαν στο πετσί μου τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 16 που άλλαξαν γειτονιά. Ως τοτε ήμουν η κόρη ενος αλκοολικού που μπαινοβγαινε σε φυλακές (+ την άσχημη κακοποιητικη συμπεριφορά προς στην μάνα μου και σε μας) και η αδελφή ενός πρεζακια που ακόμα και όταν πέθανε το στόμα τους δεν τον κλεινανε. Στο σχολείο λιγα άτομα κοντά μου. Κανεις δεν ρωταγε πως τα φερναμε βόλτα. Κανεις δεν ήξερε οτι ο πρεζακιας (όπως τον αποκαλούσαν συχνά) ηταν ενα παιδί που είχε φάει τοσο ξύλο απ τον πατέρα μας τόσο λεκτική κακοποίηση τοση αποξένωση απο τα αλλά παιδιά της γειτονιάς . Ατάκες τύπου μην κανεις παρέα με αυτά τα παιδια (εμενα και τα δυο μου αδέλφια), μακριά τους , ελα ταδε μεσα οταν μας εβλεπαν με τα παιδια τους, σκατοοικογενεια και αλλες τετοιες περίτεχνες εκφράσεις!!! Ναι , βέβαια μην τους μολυνουμε!!!. Καμια βοηθεια ακομα και οταν εβλεπαν την μανα μου με μολωπες. Μετα απο τα 16 χρόνια μου εγω η μανα μου και ο μικρός μ αδελφός αλλαξαμε γειτονιά. Αλλοι άνθρωποι λαθος. Αλλοι Άνθρωποι. Πηγαμε οικογενειακως σε ψυχολόγο, ηρθαμε πιο κοντα με παππου και γιαγιά, εκανα καποιες αλητειες αλλα μεχρι εκει που με επαιρνε σπουδασα, ο μικρος τωρα μπηκε σε σχολή, βρηκαμε και χασαμε δουλειέ, πεσαμε σε λουκια με αρρώστιες τα ξεπερασαμε ομως ολα. ΕΦΥΓΕ Η ΤΑΜΠΕΛΑ "ΣΚΑΤΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ" απο πανω μας . Χαθηκαμε απο τον πατέρα μας. Τερας οχι γιατί μπαινοβγαινε σε φυλακες γιατι αν ηταν μονο αυτο θα τον στηριζαμε αλλα για την τρισαθλια συμπεριφορά του σε μας. Τωρα στα 26 πηγα στη παλια μου γειτονιά και μάντεψε, τωρα που είμαστε πιο ψηλα στα ματια τους μας μιλάνε. Να την χεσω την ψευτοκαλοσυνη σας. Οι ιδιοι ειμαστε οπως παλιά. Οι ιδιοι χαρακτηρες χωρις τα πρόβληματα που είχαμε. Τωρα που πεθανε ο "πρεζακιας" μπορείτε να αφησετε ελεύθερα τα καμαρια σας να παιξουν δεν θα μολυνθούν απο μας . Αλλα πραγματικά τωρα να τα προσεχετε και να τα αγαπάτε. Μην τους μαθαίνεται να είναι απάνθρωπα. Προστατεψε τα