Οι περισσότερες γνωριμίες στην Ελλάδα μίας μορφής ''συνοικέσιο'' είναι, απλά δεν γίνεται με τον παλαιό τρόπο αλλά εκσυγχρονισμένο. Όταν λ.χ. εμένα με γνωρίσει η Κίτσα, η κολλητή της εξαδέλφης μου Πίτσας που με λατρεύει από παιδί, και η Πίτσα κάνει με τον τρόπο της πλύση εγκεφάλου στην Κίτσα ότι είμαι το απόλυτο κελεπούρι για εκείνην, στο τέλος για συνοικέσιο πρόκειται. Εξ αντιθέτου, η Πίτσα μπορεί να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στο να με θεωρήσει η Κίτσα ως το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη (εάν δε με γουστάρει και πολύ ή ζηλεύει την Πίτσα) και η Πίτσα να με φτύσει στο τέλος. Τι θέλω να πω με όλα αυτά τα χαριτωμένα; πως η ''παρέα'' και το τι θα πει ο ''περίγυρος'' έχουν πάρα πολύ μεγάλη σημασία και στο να γνωρίσω κάποιον και στο τι άποψη θα σχηματίσω για αυτόν. Κατά τα λοιπά, η πλειοψηφία ξορκίζει το προξενιό.