Οι περισσότερες γνωριμίες στην Ελλάδα μίας μορφής ''συνοικέσιο'' είναι, απλά δεν γίνεται με τον παλαιό τρόπο αλλά εκσυγχρονισμένο. Όταν λ.χ. εμένα με γνωρίσει η Κίτσα, η κολλητή της εξαδέλφης μου Πίτσας που με λατρεύει από παιδί, και η Πίτσα κάνει με τον τρόπο της πλύση εγκεφάλου στην Κίτσα ότι είμαι το απόλυτο κελεπούρι για εκείνην, στο τέλος για συνοικέσιο πρόκειται. Εξ αντιθέτου, η Πίτσα μπορεί να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στο να με θεωρήσει η Κίτσα ως το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη (εάν δε με γουστάρει και πολύ ή ζηλεύει την Πίτσα) και η Πίτσα να με φτύσει στο τέλος. Τι θέλω να πω με όλα αυτά τα χαριτωμένα; πως η ''παρέα'' και το τι θα πει ο ''περίγυρος'' έχουν πάρα πολύ μεγάλη σημασία και στο να γνωρίσω κάποιον και στο τι άποψη θα σχηματίσω για αυτόν. Κατά τα λοιπά, η πλειοψηφία ξορκίζει το προξενιό.
27.12.2016 | 20:01
Σύγχρονα "συνοικέσια"
Σας έχει τύχει ποτέ να κάνετε μια γνωριμία ή σχέση που να σας δίνει την εντύπωση ενός σύγχρονου τύπου συνοικεσίου; Για να εξηγήσω μιλάω για ηλικίες κοντά στα 40, εκεί που χτυπά το "καμπανάκι" και με συνοπτικές διαδικασίες και με "συναίσθημα" διεκπεραιωτικό ψάχνουν για τον γαμπρό ή τη νύφη με την φοβία μην μείνουν στο ράφι ή την αγωνία μήπως δεν αξιωθούν με το παράσημο του "Είμαι κι εγώ γονιός άρα έχω κάποια αξία".... Βέβαια μόνο αξία δεν κερδίζουν με ένα τέτοιο σκεπτικό που περιστρέφεται γύρω από το Εγώ τους! Συμβαίνει και σε άλλους/ες εκεί έξω;
5
