Ενώ αυτό που λες ισχύει ως γενική αρχή (και οπωσδήποτε δεν νομίζω ότι το νόημα μιας εξομολόγησης είναι η παροχή σχολιασμού όσο η κατάθεση συναισθημάτων) θεωρώ ότι από ένα σημείο και μετά έχει ξεφύγει το πράγμα.Ο όγκος σε όρους κυβερνοχώρου των σχολίων που δεν αποδίδουν τίποτα άλλο παρά την κατοχύρωση μιας "επιθετικής" σκληρής γραμμής προς τον συνάνθρωπο στο πρόβλημά του δημιουργεί ένα ρεύμα άτεγκης ηθικής υποκρισίας που γίνεται βίωμα στον casual αναγνώστη και δημιουργεί έναν "πολιτισμό". Ο "πολιτισμός" αυτός του κραξίματος γαϊδουροποιεί τον αναγνώστη και έχει διπλή αρνητική συνέπεια:1. τον εθίζει σε ένα ύφος δημόσιας αντιπαράθεσης όπου ακόμα και το θετικό σχόλιο διαβάζεται ως κακομεταχείριση (abuse)2. του δημιουργεί μια αλλοιωμένη εικόνα πραγματικής ζωής στην οποία περιμένει αδέκαστους κριτές άτεγκης ηθικής τελειότητας να δεσμοφυλακίσουν κάθε του κίνηση ή λέξη ή και...σκέψη ακόμα. Με δύο κουβέντες ο Μεγάλος Αδερφός είμαστε ενίοτε εμείς!