Ξέρεις τι παρατηρώ, φίλη εξομολογούμενη;Ότι υπάρχει μια αντίφαση σ' αυτά που λες και νιώθεις.Να, ποια είναι:Γράφεις για τις (αξιοζήλευτες) πορείες ζωής των άλλων, τις οποίες κοιτάς από την κλειδαρότρυπα των social media.Ας δεχτούμε προς στιγμήν ότι πράγματι οι άνθρωποι αυτοί είναι όπως φαίνονται, δηλ. επιτυχημένοι.Έχεις αναρωτηθεί τι βρίσκεται πίσω από την επιτυχία των ανθρώπων αυτών, δηλ. πού οφείλεται η επιτυχία τους;Πέρα απ' την προσπάθεια, την τύχη, τις οικονομικές δυνατότητες που ίσως είχαν, κατά πάσα πιθανότητα-εάν μιλάμε για πραγματικά επιτυχημένους ανθρώπους και όχι απλώς για ανθρώπους που έχουν κατακτήσει τίτλους σπουδών/μεγαλόσχημες επαγγελματικές θέσεις/χρήματα-,ο λόγος της επιτυχίας τους είναι ότι είχαν επιθυμίες και τις ακολούθησαν.Είναι φύσει αδύνατο να πετύχεις και να αποδώσεις (πόσο μάλλον να διαπρέψεις) σε οποιονδήποτε τομέα (είτε είσαι γιατρός είτε είσαι φωτομοντέλο είτε υδραυλικός είτε αστροφυσικός), αν δε σου αρέσει αυτό που κάνεις.Πρώτα αυτό, και μετά έρχεται η προσπάθεια και η επιμονή.Άρα, λοιπόν -συμπέρασμα βασικό-, πίσω απ' την (ουσιαστική) επιτυχία βρίσκεται η επιθυμία.Εσύ, απ' τη άλλη, δηλώνεις μέτρια και αποτυχημένη.Ζηλεύεις, δε, τους επιτυχημένους και νιώθεις μειονεκτικά απέναντί τους.Εδώ, όμως είναι το περίεργο της υπόθεσης (η αντίφαση, για την οποία σου μίλησα στην αρχή):αντί να αναρωτιέσαι αν έχεις επιθυμίες, ώστε να τις μετουσιώσεις σε στόχους (να τις κυνηγήσεις), εσύ εντοπίζεις ως ελάττωμα το ότι δεν είσαι οργανωτική.Δηλ, ανιχνεύεις ένα έλλειμμα στο "πρέπει" (αδυναμία αφοσίωσης στο καθήκον) και όχι στο "θέλω".Καταλήγω:έχεις αναρωτηθεί αν ΘΕΛΕΙΣ κάτι, ώστε να προσπαθήσεις μετά να το πετύχεις;Αν δεν έχεις γνήσιες, βαθιές επιθυμίες, πως περιμένεις να στρωθείς και να παλέψεις;Ακόμα κι αν το κάνεις, πάλι στη μετριότητα θα κινηθείς.Σιγουρέψου ότι έχεις κάτι που γουστάρεις-αν δεν υπάρχει κάτι που να θέλεις, τότε ψάξε και βρες τι σε ικανοποιεί-και προσπάθησε ΓΙ' ΑΥΤΟ.Ο εαυτός σου θα σε εκπλήξει από το πόσο καλά θα αποδώσει και πόσο πειθαρχημένα θα προσπαθήσει για κάτι που θέλει πραγματικά και δεν το βιώνει ως απλό καθήκον.