ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το άσχημο της υπόθεσης είναι πως έχεις αφεθεί στην μοιρολατρία και την μειονεξία. Όχι δεν μειονεκτείς όμως έχεις θέσει τον εαυτό σου σε αυτή την κατηγορία και δεν θα μπορέσεις να ξεκολλήσεις αν δεν το αντιληφθείς... να ξεκολλήσεις πρώτα στον τρόπο που σκέφτεσαι! Κατανόησε πως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός με τα δικά μου μοναδικά προτερήματα. Δεν έχει κανένα νόημα να συγκρίνεσαι με αυτό που θεωρείτε κοινωνικά επιτυχημένο και αξιοθαύμαστο και να κυνηγάς κάτι που φαινομενικά θα σε κάνει ευτυχισμένη αλλά να ψάξεις και ν'αναρωτηθείς τι είναι επιτυχία και τι έχει αξία για εσένα!

Ξέρεις τι παρατηρώ, φίλη εξομολογούμενη;Ότι υπάρχει μια αντίφαση σ' αυτά που λες και νιώθεις.Να, ποια είναι:Γράφεις για τις (αξιοζήλευτες) πορείες ζωής των άλλων, τις οποίες κοιτάς από την κλειδαρότρυπα των social media.Ας δεχτούμε προς στιγμήν ότι πράγματι οι άνθρωποι αυτοί είναι όπως φαίνονται, δηλ. επιτυχημένοι.Έχεις αναρωτηθεί τι βρίσκεται πίσω από την επιτυχία των ανθρώπων αυτών, δηλ. πού οφείλεται η επιτυχία τους;Πέρα απ' την προσπάθεια, την τύχη, τις οικονομικές δυνατότητες που ίσως είχαν, κατά πάσα πιθανότητα-εάν μιλάμε για πραγματικά επιτυχημένους ανθρώπους και όχι απλώς για ανθρώπους που έχουν κατακτήσει τίτλους σπουδών/μεγαλόσχημες επαγγελματικές θέσεις/χρήματα-,ο λόγος της επιτυχίας τους είναι ότι είχαν επιθυμίες και τις ακολούθησαν.Είναι φύσει αδύνατο να πετύχεις και να αποδώσεις (πόσο μάλλον να διαπρέψεις) σε οποιονδήποτε τομέα (είτε είσαι γιατρός είτε είσαι φωτομοντέλο είτε υδραυλικός είτε αστροφυσικός), αν δε σου αρέσει αυτό που κάνεις.Πρώτα αυτό, και μετά έρχεται η προσπάθεια και η επιμονή.Άρα, λοιπόν -συμπέρασμα βασικό-, πίσω απ' την (ουσιαστική) επιτυχία βρίσκεται η επιθυμία.Εσύ, απ' τη άλλη, δηλώνεις μέτρια και αποτυχημένη.Ζηλεύεις, δε, τους επιτυχημένους και νιώθεις μειονεκτικά απέναντί τους.Εδώ, όμως είναι το περίεργο της υπόθεσης (η αντίφαση, για την οποία σου μίλησα στην αρχή):αντί να αναρωτιέσαι αν έχεις επιθυμίες, ώστε να τις μετουσιώσεις σε στόχους (να τις κυνηγήσεις), εσύ εντοπίζεις ως ελάττωμα το ότι δεν είσαι οργανωτική.Δηλ, ανιχνεύεις ένα έλλειμμα στο "πρέπει" (αδυναμία αφοσίωσης στο καθήκον) και όχι στο "θέλω".Καταλήγω:έχεις αναρωτηθεί αν ΘΕΛΕΙΣ κάτι, ώστε να προσπαθήσεις μετά να το πετύχεις;Αν δεν έχεις γνήσιες, βαθιές επιθυμίες, πως περιμένεις να στρωθείς και να παλέψεις;Ακόμα κι αν το κάνεις, πάλι στη μετριότητα θα κινηθείς.Σιγουρέψου ότι έχεις κάτι που γουστάρεις-αν δεν υπάρχει κάτι που να θέλεις, τότε ψάξε και βρες τι σε ικανοποιεί-και προσπάθησε ΓΙ' ΑΥΤΟ.Ο εαυτός σου θα σε εκπλήξει από το πόσο καλά θα αποδώσει και πόσο πειθαρχημένα θα προσπαθήσει για κάτι που θέλει πραγματικά και δεν το βιώνει ως απλό καθήκον.

1ον Αυτοί που έχουν διαπρέψει, και μπράβο τους, είναι 1 στους 100. Οι υπόλοιποι είμαστε περισσότερο ή λιγότερο καλοί, στην κλιμακα που μας επιτρέπουν οι δυνατότητές μας, τα οικονομικά μας, η τύχη και η προσπάθεια που καταβάλλουμε.2ον Οι καιροί είναι πράγματι δύσκολοι, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι σε πραγματικά δεινή θέση (χωρίς χρήματα, που έπρεπε να συντηρήσουν γονείς, με ασθένειες, που αναγκάστηκαν να μην σπουδάσουν) και τα έχουν καταφέρει περίφημα.Μήπως ήρθε η ώρα να ξεκουνηθείς;Επίσης, όπως αναφέρει και ο Μακεδόνας, μήπως περνάς κατάθλιψη; Απευθύνσου σε έναν ψυχίατρο (ή ελλείψει τέτοιας ειδικότητας αν ζεις επαρχία σε έναν νευρολόγο να σε κατευθύνει).

Η ευκολη λυση! Να αποκαλέσεις τον εαυτό σου ηλιθιο και να παραιτηθείς! Λογικο. Ολοι μας στην ευκολη λυση καταφεύγουμε! Αν αυτη θες να ειναι η ζωη σου go ahead! Αλλα να θυμάσαι. Εχεις μονο μια ευκαιρία. Ξόδεψε την στην αυτολύπηση και στην παραίτηση. Δεν φταιει το γεγονος οτι δενε έχεις βύσμα, αλλα το οτι βαριέσαι και είσαι απρογραμματιστη. Αντι να ξοδεύεις τοσες ωρες στον υπολογιστη να κοιτας τις ζωές των αλλων, προγραμμάτισε τη δικη σου ζωη! Βαλε στόχους (ας ειναι φαινομενικά άχρηστοι ή απίθανοι) και προσπαθησε να τους πετύχεις! Είναι μια αρχη!