Θα σου πω το εξής...κάποτε ήμουν σαν εσένα (μιλούσα, απλά όχι πολύ). Έλα όμως που βρέθηκα σε παρέα (η μόνιμη παρέα μου) που ήταν όλοι σαν εσένα (και δυστυχώς δεν είμαι καθόλου υπερβολική)!! Δε μπορώ να σου περιγράψω πόόόσο κουραστικό ήταν αυτό για μένα, έβγαινα κι όταν γυρνούσα σπίτι ένιωθα εξάντληση...γιατί; γιατί μιλούσα για να μην υπάρχει κενό, ξέρεις...αυτό που είστε έξω και δε μιλάει κανείς και απλά κοιτάζεις τριγύρω κι αναρωτιέσαι "τώρα εγώ γιατί βγήκα;"! Σίγουρα είναι καλό να ακούς, αλλά μέχρι ένα σημείο, μετά αρχίζει να κουράζει, άσε που εμένα προσωπικά μου δείχνει ότι ο άλλος δεν ευχαριστιέται την παρέα μου (που σίγουρα μπορεί και να ισχύει, αλλά όχι πάντα). Δεν είναι ανάγκη να σου απευθύνονται προσωπικά για να πεις τη γνώμη σου πάνω σε κάποιο θέμα, έκτος αν μιλάνε για πυρηνική φυσική ξέρω γω! Απλά σου παραθέτω και την άλλη πλευρά σε περίπτωση που δεν ξέρεις πόσο άσχημα μπορεί να νιώθει και η παρέα σου.Φιλικά πάντα!