Ο χωρισμός είναι ένας, μπαμ και κάτω. Το να μένεις εκεί, δεν δίνει το σήμα ότι θέλεις όντως να χωρίσεις. Απορώ με εκείνον/εκείνη που καταλήγει να γίνεται αξιολύπητος/αξιολύπητη και να μην δέχεται τον χωρισμό. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για αυτά που νιώθει και σε καμία περίπτωση δεν είσαι εσύ υπεύθυνος για τον άλλον. Ίσως ακούγεται σκληρό αλλά μπροστά στη ζωή που σε περιμένει, χαραμίζοντας έστω και μία ώρα με κάποιον που δεν θέλεις πια, είναι προτιμότερο. Το έχω βιώσει αλλά δεν με λύγισαν τα κλάμματα, έφυγα, ελευθερώθηκα και δεν το μετάνιωσα ποτέ.