Στα 24 πίστευα ότι στα 34 θα είμαι ένα κατασταλαγμένο άτομο,με φοβερό επίπεδο αυτογνωσίας και συναισθηματικής ωριμότητας,θα έχω επιτύχει τους στόχους μου και θα έχω θέσει καινούργιους,θα έχω γίνει όλα όσα ήθελα να γίνω και δεν θα αμφιβάλλω για τίποτα πια...Εντάξει,μεγάλες προσδοκίες...Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση,όμως...δεν είμαι φτερό στον άνεμο,έχω πάθει κι έχω μάθει,αφουγκράζομαι καλύτερα τις ανάγκες τις δικές μου,αλλά και του άλλου...κι έχω αποδεχτεί την ανάγκη μου για την διαρκή αναζήτηση που θα νιώθω μέσα μου,μέχρι να με χτυπήσουν τα πρώτα σημάδια της γεροντικής άνοιας!Σχεδόν συνομήλικη εξομολογούμενη(αν και βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο,γυναίκα να αποκαλεί τον εαυτό της "μεγαλοκοπέλα",χωρίς αυτοσαρκαστική διάθεση-θα απαντήσω κι ας είναι και τρολ)...Μπορεί να μην ξέρουμε πολλά,κάποιες φορές μπορεί να μην ξέρουμε και τίποτα,αλλά όταν θέλουμε,θέλουμε κι όταν δεν θέλουμε,δεν θέλουμε...τα"θέλω"μας τα ξέρουμε...αυτό που δεν ξέρουμε είναι,αν τελικά είναι και τα σωστά... :)
