Σε καταλαβαίνω κοπέλα μου. Δυστυχώς έτσι είναι. Οι υποτιθέμενοι φίλοι μας ουσιαστικά είναι μόνο για παρέα. Τουλάχιστον κατά συντριπτική πλειοψηφία. Στα δύσκολα, στα προβλήματα σπάνια θα ενδιαφερθούν, σπανιότερα θα τρέξουν να βοηθήσουν. Μα όπως λες και εσύ, σάμπως δεν κάνουμε κι εμείς τα ίδια; Όταν χανόμαστε, παντρευόμαστε, κάνουμε οικογένεια, βρίσκουμε σχέση κ.λ.π., μπαίνουν άλλες προτεραιότητες. Που καιρός μετά ν ασχοληθούμε με τον φίλο.Πόσες φορές δεν χρειάστηκα τους φίλους μου να με τρέξουν στο νοσοκομείο όταν ψηνόμουν στον πυρετό από γρίπη και άλλα συναφή νοσήματα. Κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να με μεταφέρει, κανείς δεν μπόρεσε παρότι τους ζητήθηκε εκ μέρους μου ως βοήθεια. Και κανείς δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο να μάθει πως είμαι. Έτσι για τα μάτια του κόσμου. Μόνο ένας ήρθε και με είδε στο νοσοκομείο μία φορά. Και αυτός ήταν φίλος φίλου. Εκεί που δεν το περίμενα. Πίστεψέ με είναι σκληρά χαστούκια αυτά. Τουλάχιστον όμως γινόμαστε πιο δυνατοί και στηριζόμαστε μόνοι μας όσο μπορούμε. Όπως έλεγε και η Gena Davis σε μία ταινία: life is pain, get used to it (η ζωή είναι πόνος, συνήθισέ το).