Ζούμε στον παραλογισμό (και το αποδεχόμαστε σαν κάτι απόλυτα φυσικό) του να φτιάχνεις 1.000.000 κομμάτια και να πετάς τα 600.000 στα σκουπίδια.Γιατί; Επειδή η μαζική παραγωγή είναι φτηνότερη από το να φτιάξεις εξ αρχής μόνο όσα χρειάζεσαι.Το πιο λογικό είναι να φτιάξεις όσα χρειάζεσαι. Αυτό θα ήταν και περιβαλλοντικά το πιο ωφέλιμο. Το να καταλήξουν στα σκουπίδια επιβαρύνει το περιβάλλον, αφού ξοδεύτηκαν ενέργεια + πρώτες ύλες για να φτιαχτούν και μεταφερθούν.Το οικονομικό / καταναλωτικό μας μοντέλο επιδοτεί την μαζική παραγωγή και αφήνει απ' έξω το περιβαλλοντικό κόστος. Ιδίως όταν τις επιπτώσεις του περιβαλλοντικού κόστους δεν τις φορτωνόμαστε προσωπικά αλλά οι φτωχοί και ο 3ος κόσμος.Η μόνη λογική λύση είναι να ενσωματωθούν στην τιμή του κάθε προϊόντος πράγματα που σήμερα θεωρούνται αδιάφορα και "τζάμπα". Το πρώτο παράδειγμα είναι το περιβαλλοντικό κόστος. Προσωπικά, θα ενσωμάτωνα και την οδύνη στην τιμή του κάθε προιόντος. Γιατί είναι άλλο πράγμα να φτιάχνεται ένα προιόν από μια μηχανή και άλλο πράγμα να φτιάχνεται από παιδιά-σκλάβους (10 εκατομμύρια παιδιά λέει ο ΟΗΕ είναι σκλάβοι σε φάμπρικες και ορυχεία) είτε από ζώα που υποφέρουν.