Αω, με τι παραπονο και απορια εγραψες αυτο το κειμενο.Θελω να ελπιζω πως δεν εκλαιγες οσο το εγραφες. Ενα πραγματα εχω να σου πω μονο, παρτο ως συμβουλη και οδηγο. ΜΟΝΟ οταν αποδεχτεις τον εαυτο σου με ΟΛΑ αυτα τα μικρα και μεγαλα προτερηματα και ελλαττωματα του,μονο τοτε θα καταφερεις να πας μπροστα. Και για να γινει αυτο θα πρεπει να εχεις ΕΠΙΜΟΝΗ και ΥΠΟΜΟΝΗ,να μην φοβασε να κανεις καποιο λαθος γιατι απο αυτα θα μαθεις, και επιμονη ετσι ωστε να μην τα παρατησεις. Να εχεις το θαρρος και την αυτοπεποιθηση. Αυτα απο μια συνομήλικη σου που την περασε την φαση και ξερει πολυ καλα πως νιωθεις. Τα φιλια μου και καλο κουραγιο εχουμε πολυ δρομο μπροστα μας ακομα. :)