Καλησπέρα.Έχεις διαμορφώσει μία εικόνα στο μυαλό σου για μένα ή τέλος πάντων για τους ανθρώπους που σκέπτονται με τον ίδιο σκεπτικό που είναι λάθος. Προσπάθησε να διαβάσεις αυτό το σχόλιο αφήνοντας για λίγο στην άκρη οποιαδήποτε συναισθηματική φόρτιση. Αυτά που γράφω τα γράφω με φιλική και όχι με επιθετική διάθεση. Το διευκρινίζω γαιτί το ιντερνέτ είναι περίεργο μέσο, επειδή δεν έχεις τον άλλο απέναντι σου να δεις και να ακούσεις το ύφος με το οποίο λέει κάτι μπορεί εύκολα να παρεξηγήσεις κάτι. Ποτέ δεν είπα "μην γκρινιάζεις", δείξε μου το αν θες που το έχω γράψει ή από που βγαίνει αυτό.Επίσης ποτέ δεν είπα "Έλα μωρέ που...έτσι" ή "Έλα μωρέ...αλλιώς". Προτάσεις που περιέχουν μια διάθεση αδιαφορίας ή αμφισβήτησης ή τέλος πάντων υποτίμησης. Το χρησιμοποίησες για δεύτερη φορά στα παραδείγματα σου ενώ ήδη σε προηγούμενα σχόλια, σου διευκρίνισα ότι δεν το είπα αυτό. Έγραψες νωρίτερα "η κατανόηση κειμένου εμπίπτει στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό και στο αντικείμενο των σπουδών μου".Κατ' αρχήν ελπίζω πως για την πρώτη ομάδα, την ομάδα αυτών που πραγματικά πάσχει το ξεκαθαρίσαμε. Υπάρχει και πάσχει από κατάθλιψη. Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση από μέρους μου πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Αφού ξεκαθαρίστηκε αυτό, τους αφήνουμε για λίγο στην άκρη για να μην δημιουργείται μπέρδεμα.Τώρα μιλάμε για τους ανθρώπους που νομίζουν πως έχουν κατάθλιψη αλλά δεν έχουν, που αποδείχτηκε νωρίτερα πως υπάρχουν και τέτοιοι και πλέον δεν νομίζω να διαφωνείς. Δεν αμφισβητώ ότι και αυτοί βιώνουν ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα τους όμως δεν είναι η κατάθλιψη. Αυτό δεν είναι υποτιμητικό. Η κατάθλιψη δεν είναι ένα πρόβλημα που όποιος το έχει είναι περισσότερο σεβαστός και όποιος έχει κάποιο άλλο πρόβλημα είναι λιγότερο ή αξίζει λιγότερη προσοχή και βοήθεια. Κάθε πρόβλημα είναι πρόβλημα και αξίζει την προσοχή μας. Το να βαφτίζουμε όμως κάτι, ως κάτι που δεν είναι, δεν βοηθάει τους ίδιους τους ανθρώπους που έχουν το πρόβλημα.Είναι σαν να έχει κάποιος καρκίνο που το ρολόι μετράει αντίστροφα και να γίνεται λανθασμένη διάγνωση. Χάνει χρόνο και τελικά παίζει να χάσει και τη ζωή του ενώ παράλληλα ταλαιπωρείται άδικα.Αντίστοιχα, κάποιο άτομο που αυτοδιαγνώσκεται λανθασμένα πως έχει κατάθλιψη, χάνει χρόνο από τη ζωή του, ταλαιπωρείται άδικα αλλά παράλληλα κινδυνεύει στο τέλος να πάθει στα αλήθεια ή αν όχι κατάθλιψη κάποιο άλλα ψυχικό νόσημα.Και σε ρωτάω, αντί να κάνει αυτοδιάγνωση κάποιος που πολλές φορές είναι λανθασμένη γιατί ο ίδιος δεν είναι γιατρός, δεν θα ήταν καλύτερα να πήγαινε στο γιατρό, να του πει..."ευτυχώς δεν έχεις κατάθλιψη" και να προχωρήσει στη ζωή του, ή να του πει "έχεις κάτι άλλο" και πρέπει να κάνεις την τάδε θεραπεία; Που είναι το κακό σε αυτή την πρόταση; Δεν νομίζω πως υπάρχει λογικός άνθρωπος που πιστεύει πως η αυτοδιάγνωση είναι καλύτερη από τη γνώμη του πραγματικού επιστήμονα.Αν συμφωνούμε σε αυτό (δεν ξέρω αν συμφωνείς, υποθετικά), αυτό λέω πως είναι το δεύτερο στάδιο στην προσέγγιση που πιστεύω πως πρέπει να ακολουθείται. Το πρώτο στάδιο είναι η προσπάθεια από το περιβάλλον του ατόμου που πιστεύει ότι πάσχει από κατάθλιψη, να του δοθούν ενδιαφέροντα, διέξοδοι κλπ. Αυτό βέβαια απαιτεί προσπάθεια και από το ίδιο το άτομο γιατί όπως λέει και η παροιμία "συν Αθηνά και χείρα κίνει". Είναι το πρώτο στάδιο γιατί δεν στέλνεις κάποιον στο γιατρό για ψύλλου πήδημα, πριν δηλαδή διαπιστώσεις ότι κάτι έχει διάρκεια και δεν είναι παροδικό. Επίσης είναι όπως είπα και νωρίτερα ενδιαφέρον και όχι αδιαφορία και υποδηλώνει αγάπη. Το να ασχοληθείς με τον άλλο, πχ να πάς μαζί του μια βόλτα ή ένα ταξίδι, στο σινεμά, να κάνεις μαζί του ένα άθλημα ή να του μάθεις ένα χόμπι απαιτεί χρόνο, ενέργεια και πολλές φορές και χρήμα και δεν το κάνεις για κάποιον που δεν ενδιαφέρεσαι.Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί που σκέφτονται όπως εσύ πιστεύουν πως είναι καλό όταν πχ θα τους πει το παιδί τους, ή ο φίλος τους, ή ο σύντροφός τους πως έχει κατάθλιψη να του πουν "ναι έχεις". Δεν είναι δική μου δουλειά επιβεβαιώσω πως έχει κατάθλιψη, δική μου είναι να τον υποστηρίξω με τους τρόπους που μπορώ και περιέγραψα. Αν αμφισβητήσω* πως κάποιος έχει κατάθλιψη, και με την προϋπόθεση πως αυτό βλέπω, θα είναι αυτός που έκανε αυτοδιάγνωση. Αυτό όχι γιατί είμαι γιατρός ή γιατί θέλω να του πάω κόντρα αλλά γιατί θεωρώ πως η αυτοδιάγνωση είναι λάθος. Αυτό επειδή υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να είναι λανθασμένη.Θα σου πω πως κάποτε κι εγώ αναρωτιόμουν και σχεδόν είχα πειστεί πως έχω κατάθλιψη, κάπου στα είκοσι-κάτι. Άλλαζε η ζωή μου είχα χάσει πολλούς φίλου για διάφορους λόγους, είχα χωρίσει εκείνο το διάστημα, είχα και κάποια άλλα θέματα και είχα πέσει σε μια πολύ άσχημη κατάσταση όπου τίποτα δεν με γέμιζε, τίποτα δεν είχε νόημα, δεν έβγαινα από το σπίτι κλπ. Δεν είχα κατάθλιψη γιατί αν είχα μάλλον θα ήμουν ακόμη εκεί. Ήταν μια φάση που αν και κράτησε αρκετά, πέρασε χωρίς καν τελικά να το καταλάβω. Δεν παρεξήγησα ποτέ κανέναν που μου είπε "δεν έχεις κατάθλιψη" γιατί ήξερα ότι δεν το έλεγε με αρνητικό τρόπο. Αλλά κι εγώ αυτό ήλπιζα να ακούσω, ότι είμαι καλά και ότι αυτό που έχω είναι κάτι που θα περάσει. Κάποιος που παρεξηγείται ή είναι παρεξηγησιάρης ή θέλει να έχει κατάθλιψη ντε και καλά. :D Τους λόγους μόνο ο ίδιος μπορεί να τους ξέρει αλλά ο λογικός άνθρωπος θα χαιρόταν με την υγεία και όχι με την αρρώστια.Κάτι τελευταίο, όταν κάποιος γνωρίζει μια κατάσταση για πρώτη φορά, ειδικά όταν είναι νεώτερης ηλικίας και δεν έχει ακόμα βιώσει όλο το φάσμα των συναισθημάτων ή των καταστάσεων κλπ., δεν είναι απίθανο να ταυτοποιήσει αυτή την κατάσταση που βιώνει λάθος. Ακούς πχ κάποιον και λέει, όταν ήμουν 16 νόμιζα ότι ερωτεύτηκα για πρώτη φορά αλλά όταν στα 25 γνώρισα τον σύντροφό μου κατάλαβα τι πραγματικά είναι ο έρωτας και πως αυτό που είχα νιώσει αρχικά ήταν απλά ένας ενθουσιασμός. Δεν είναι κακό αυτό, απλά δεν είχε εμπειρία και μέτρο σύγκρισης.Σημείωση*: η λέξη αμφισβητώ δεν είναι απαραίτητα κακή. Αμφισβητώ μπορεί να σημαίνει πως απλά πιστεύω κάτι άλλο χωρίς να είναι φορτισμένο αρνητικά ή αδιάφορα.