ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Tι σαχλαμάρες διαβάζω εδώ μέσα χριστέ μου τέλος πάντων!Αυτό που έλεγε εκείνη η εξομολόγηση δεν έχει μεγάλη σχέση με το τι συνέβαινε στο παρελθόν. Διαθλά μια κατάσταση μέσα από ένα πρίσμα οπτικής συγκεκριμένο εξισώνοντας καταστάσεις που δεν είναι όμοιες. Ένα σωρό άνθρωποι στο παρελθόν είχαν κατάθλιψη με βάση τα όσα ξέρουμε σήμερα κι υπέφεραν φριχτά. Ο Mπωντλέρ ας πούμε που το έριξε εξαιτίας της στα ναρκωτικά ή η Γουλφ που αυτοκτόνησε (κι ήταν διπολική δηλαδή είχε αυτό που παλιότερα λέγαμε μανιοκατάθλιψη). Ο Μπέργκμαν ο σκηνοθέτης (πρωτότυπο) ή ο Ρέιμοντ Τσάντλερ. Ο Ίαν Κέρτις κι ο Κομπέϊν for fuck's sake και είδαμε πώς αυτοκτόνησαν πριν γίνουν 25 καλά καλά. Και πόσοι άλλοι άσημοι που ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους και δεν τους έβγαζαν έξω οι συγγενείς λόγω του κοινωνικού στίγματος. Το ότι κάτι δεν ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ να το εντοπίσουμε με διαγνωστικά κριτήρια στο παρελθόν δεν αναιρεί την υπαρξή του. Κλασσικό παράδειγμα είναι οι διαταραχές αυτιστικού φάσματος. Παλιά δεν ήταν τόσο ευαίσθητα τα τεστ και πολλά παιδιά περνούσαν αδιάγνωστα ως "κουμπούρες" ή ιδιόρρυθμα ή κοινωνικά απροσάρμοστα κλπ κλπ. και ιδρυματοποιούνταν. Σήμερα ξέρουμε ότι αυτό έχει όνομα. Και αντιδρούμε ανάλογα. Μπορεί κάποιοι πυροβολημένοι γονείς ή απατεώνες να θέλουν να βάλουν μια αυθαίρετη ταμπέλα αλλά αυτό δεν υποβιβάζει την χοντράδα του να λέμε ότι "εφήυραμε την κατάθλιψη" ή το Χ πρόβλημα. Το φαινόμενο Nocebo (το να φοβάσαι κάτι και στο τέλος να το παθαίνεις) υφίσταται μεν επιστημονικά αλλά κατάθλιψη υπήρχε και θα υπάρχει. Αυτό λέμε. Απλώς ήταν αδιάγνωστη. (Όσοι δεν είχαν επανέρχονταν επειδή ούτως ή άλλως θα επανέρχονταν)Όπως ήταν κι η φυματίωση ή ο διαβήτης φερ'ειπείν. Εκεί τι λέμε ότι "ελα μωρέ δεν έχεις τίποτα στο μυαλό είναι όλα"; "Βγες έξω στον ήλιο ή πάρε τις τάδε βιταμίνες και θα γίνεις περδίκι";;;Όλοι έχουμε γίνει Τομ Κρουζ πια; Λίγη τσίπα. Άμα αποκτήσετε κάτι αντίστοιχο θα αλλάξετε γνώμη και θα καταλάβετε αλλά θα είναι πολύ αργά. Και θα ΠΟΝΑΕΙ να σας μιλάνε έτσι. Είναι να σας απαξιώνουν και να σας υποτιμούν. Να σας λένε μαλθακούς και χωρίς θέληση. Μην το κάνετε λοιπόν στους άλλους. {σόρρυ που είμαι ιδιαίτερα αιχμηρή αλλά κάπου πρέπει να τίθεται ένα όριο.]

Επιτέλους κάποιος που καταλαβαίνει. Είναι απίστευτο το πόση δύναμη χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι να ανταπεξέλθουν και παράλληλα να ζουν σαν τον Batman με διπλή ζωή διότι φοβούνται ότι οι άνθρωποι θα τους πουν τρελούς, ότι είναι στο μυαλό τους κλπ κλπ! Μπράβο σου πάντως για τη μαχητικότητα σου...τρομακτικό όμως που στις μέρες μας ο κόσμος έχει τέτοιες απόψεις και άγνοια. Κάτι τέτοια είναι που γιγάντωσαν το αντιεμβολιαστικό τέρας!

Άντε πάλι!! Ούτε εσύ κατάλαβες τι διαβάζεις εκτός αν είσαι το ίδιο άτομο. Θα το πω όσο πιο περιγραφικά μπορώ Μπραντ Πιτ μήπως ποτέ φτάσουμε σε συμπέρασμα. Κατάθλιψη ΥΠΑΡΧΕΙ και ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΝΤΑ. Ο ΟΡΟΣ δημιουργήθηκε μία συγκεκριμένη εποχή, δεν υπήρχε πάντα. Δεν ξέρω ποιά είναι η ηλικία σου, πριν 30 χρόνια αν σταμάταγες 100 ανθρώπους στο δρόμο και τους ρωτούσες για την κατάθλιψη οι 99 δεν θα ήξεραν γιατί πράγμα μιλάς. Από μία φάση και μετά άρχισε να συζητιέται παντού και όλοι λένε έχω κατάθλιψη. Δεν αμφισβητεί ΚΑΝΕΙΣ ότι υπάρχουν άνθρωποι που ΠΡΑΓΜΑΤΙ έχουν. Δεν είπα ότι η νόσος είναι εξολοκλήρου κατασκευασμένη αλλά ότι γίνεται λανθασμένη ΑΥΤΟΔΙΑΓΝΩΣΗ. Αυτός που θα κρίνει αν κάποιος έχει πράγματι κατάθλιψη είναι ο ειδικός γιατρός και όχι ο ίδιος ο ασθενής. Αυτό το πράγμα, η λανθασμένη αυτοδιάγνωση έχει σαν αποτέλεσμα άνθρωποι να βυθίζονται όλο και περισσότερο σε κάτι που στα πρώτα στάδια του μπορεί να μην είναι πραγματική κατάθλιψη αλλά στο τέλος πράγματι να νοσούν ή πηδάνε από τα μπαλκόνια. Και για να στο πω διαφορετικά, γνωρίζω τουλάχιστον 5-6 περιπτώσεις όπου έλεγαν πως είχαν κατάθλιψη, δεν πήγαν ΠΟΤΕ στο γιατρό και δεν δεχτήκαν ΚΑΜΙΑ φαρμακευτική αγωγή και κάποια μέρα τους ακούω και λένε "το πήρα απόφαση να παλέψω την κατάθλιψη" και λίγες μέρες μετά...ήταν μια χαρά. Αν πράγματι τα συγκεκριμένα άτομα αντιμετώπιζαν αυτή την πραγματικά τρομερή νόσο που δεν καταλαβαίνω και που αν το πάθω θα αλλάξω γνώμη, πιστεύεις ότι θα την πάλευαν έτσι εύκολα, χωρίς γιατρό, φαρμακευτική αγωγή, παρακολούθηση και σε λίγες ημέρες; Όχι, ήταν κατά φαντασίαν ασθενείς. Και με τα δικά σου λεγόμενα αυτό το συμπέρασμα βγαίνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πραγματικοί ασθενείς ή ότι δεν υπάρχει η ασθένεια. Αν το κατάλαβες έχει καλός. Πιο καλά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ομολογώ ότι αυτή η επιθετικότητα, οι χαρακτηρισμοί κλπ με εκνευρίζουν.

Μάλιστα, ημιμάθεια, αμάθεια ξερολιά, άγνοια, βλακεία, Τομ Κρουζ, δεν έχουν τσίπα. Ακόμα και αν είχατε δίκιο (που δεν έχετε γιατί απλά δεν έχετε καταλάβει) κι εγώ άδικο, έτσι θα πείσετε τον άλλο να ακούσει και να μάθει. Τα συμπεράσματα δικά σας...Αυτό με τα εμβόλια το αφήνω ασχολίαστο γιατί από τη μία δεν μίλησα καθόλου για εμβόλια και είναι σαν να μου βάζουν λόγια στο στόμα κι από την άλλη έχω βαρεθεί να το διαβάζω σε κάθε ευκαιρία τώρα τελευταία.

Zaketaμεγάλη είμαι ωσάν Καπνικαρέα. :) Γνωρίζω πέντε πράγματα. Η κατανόηση κειμένου μάλιστα εμπίπτει στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό και στο αντικείμενο των σπουδών μου. Σας κατάλαβα απολύτως. Αυτό που λέτε με βρίσκει αντίθετη:"η λανθασμένη αυτοδιάγνωση έχει σαν αποτέλεσμα άνθρωποι να βυθίζονται όλο και περισσότερο σε κάτι που στα πρώτα στάδια του μπορεί να μην είναι πραγματική κατάθλιψη αλλά στο τέλος πράγματι να νοσούν ή πηδάνε από τα μπαλκόνια."Δεν υπάρχουν περιστατικά αυτοκτονιών ανθρώπων που θα γίνονταν καλά με μερικούς περίπατους. Δεν έχετε ιδέα από ψυχολογία ατόμου με αυτοκτονικό ιδεασμό ίσως.Σας απάντησα παραπάνω. Αυτοί που επανέρχονταν (αυτοί που λέτε ότι είπαν "θα το παλέψω" και ξέφυγαν χωρίς ψυχοθεραπείες και φάρμακα) είναι αυτοί που θα επανέρχονταν ούτως ή άλλως. Δεν μας απασχολούν αυτοί. Αυτοί δεν είναι η ευαίσθητη ομάδα που θα πάθει ζημιά. Οι άλλοι είναι.Η πιθανότητα να κάνουμε λάθος και να πούμε "έλα μωρέ δεν έχεις τίποτα" σε κάποιον που ΟΝΤΩΣ έχει ψυχική νόσο είναι σαν να κάνουμε κι εμείς αυθαίρετη διάγνωση με την σειρά μας ωσάν να είμαστε ειδικοί. Δηλαδή αυτό για το οποίο ψέγετε τους αυτοδιαγιγνωσκόμενους αυθαιρέτως το κάνουμε εμείς τελικά προς τους άλλους αδιακρίτως! Αυτό το "έλα μωρέ" είναι ανεύθυνο. Δεν βοηθάει. Υποτιμάει. Προσβάλλει. Θίγει. Απαξιώνει. Κάνει τον άλλο να αισθανθεί μικρός κι ασήμαντος. Για σκεφτείτε αυτό το παράδειγμα κατ'αναλογία."Έλα μωρέ δεν σε βίασε. Ένα κωλοδάχτυλο σου έβαλε μόνο. Στο μυαλό σου είναι όλα!"Βλέπετε; Δεν νιώθει χώμα αυτή που θα το ακούγε; Η ευαισθησία κι η ενσυναίσθηση είναι για να θωρακιστεί αυτός που είναι αδύναμος. Και ας ξεφύγει τέλος πάντων και κάποιος που δεν είναι αδύναμος μέσα στην χορεία των "αδυνάτων". Δεν πειράζει. Τόσο πολύ ενοχλείστε τέλος πάντων από την γκρίνια των συνανθρώπων σας; Από το δικό σας το φαγητό τρώνε ή πέφτει η σκόνη τους στην μπουγάδα σας; Ομιλώ με σκληρότητα επειδή πρέπει. Επειδή εις το όνομα της χύδην έκφρασης ως απόδειξη γνησιότητας έχουμε απεμπολήσει την ανθρώπινη συμπόνοια τελευταίως. Όλοι έχουμε προβλήματα αλλά λίγη διακριτικότητα δεν βλάπτει. Καθένας εκφράζεται όπως μπορεί. Άλλοι με γκρίνια. Άλλοι με κλάψα. Άλλοι στωϊκά. Όπως μπορεί καθένας. Με δυό κουβέντες τι σας λέω επί του ζητήματος. Καλύτερα να αθωωθεί ένας ένοχος (ψευδοκαταθλιπτικός) παρά να κρεμαστεί ένας αθώος (όντως καταθλιπτικός) Πώς αλλιώς να σας το πω για να γίνω πιο σαφής;

Χαχαχαχαχα!!! "Έλα μωρέ δεν σε βίασε". Μα σοβαρά τώρα είναι παράδειγμα αυτό; Ισοπεδώθηκε τελείως η κουβέντα. Εδώ υπάρχει μία τετελεσμένη πράξη. Τι είδους σύγκριση είναι αυτή. Πέρα από αυτό για εμένα προσωπικά το θέμα του βιασμού δεν είναι καθόλου αστείο και το θεωρώ τελείως ατυχές παράδειγμα."Δεν υπάρχουν περιστατικά αυτοκτονιών ανθρώπων που θα γίνονταν καλά με μερικούς περίπατους. Δεν έχετε ιδέα από ψυχολογία ατόμου με αυτοκτονικό ιδεασμό ίσως".Αν ισχύει αυτό που είπες και οι συνθήκες και η ποιότητα της ζωής δεν έπαιζαν κανένα ρόλο στην τελική απόφαση του ατόμου να αυτοκτονήσει ή όχι, η οικονομική πχ κρίση που έχει άμεσο αντίκτυπο στην ποιότητα της ζωής δεν θα είχε σαν αποτέλεσμα τις αυτοκτονίες που είδαμε τα τελευταία χρόνια σε Ελλάδα και εξωτερικό. Το αν έχω ιδέα ή όχι για κάτι δεν μπορείς να το γνωρίζεις με δύο μηνύματα που ανταλλάξαμε μέσο ιντερνέτ. Εγώ δεν βγάζω συμπεράσματα τέτοιου είδους, δηλαδή να ξέρω καλύτερα από εσένα τι ξέρεις ή δεν ξέρεις. Αυτό για μένα λέει πολλά για τον τρόπο με τον οποίο προσπαθείς να διαχειριστείς τη συζήτηση."Αυτοί που επανέρχονταν (αυτοί που λέτε ότι είπαν "θα το παλέψω" και ξέφυγαν χωρίς ψυχοθεραπείες και φάρμακα) είναι αυτοί που θα επανέρχονταν ούτως ή άλλως".Συνεννοηθήκαμε. Γι' αυτούς μιλάω τόσην ώρα και λέω ότι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Αυτοί λοιπόν μπορεί να ταλαιπωρούνται για σημαντικό διάστημα, πολλές φορές και χρόνια χωρίς στην πραγματικότητα να νοσούν. Το αν θα ξέφευγαν ούτος ή άλλως ή όχι δεν έχει καμία σημασία. Για σένα δηλαδή αυτή η μερίδα του κόσμου δεν έχει σημασία; Για τους άλλους ενδιαφέρεσαι, γι' αυτούς που είναι και πολλοί όχι; Δεν θα ήταν καλύτερα να πήγαιναν έγκαιρα στον γιατρό και να τους έλεγε..."δεν έχεις κατάθλιψη", και να επέστρεφαν στη φυσιολογική ζωή τους; Είναι καλύτερα δηλαδή να τους λέμε..."ναι έχεις κατάθλιψη" και να σέρνoνται αδίκως;"έλα μωρέ δεν έχεις τίποτα" δεν είπε κανείς. Στην αρχική εξομολόγηση γράφει "έλα, πάμε μια βόλτα και θα δεις που θα περάσει" και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Η δουλειά του φίλου, του συντρόφου, του συγγενή κλπ. είναι να κάνει αυτό, σε πρώτη φάση να προσπαθήσει να δώσει ενδιαφέροντα και διεξόδους και σε δεύτερη αν δεν υπάρξει αποτέλεσμα να πει στο άτομο πήγαινε στο γιατρό και όχι να τον κανακεύει λέγοντας του..."ναι, έχεις κατάθλιψη" επιβεβαιώνοντας την αυτοδιάγνωση. Ο φίλος και ο συγγενής δεν είναι γιατρός και δεν είναι αυτός ο ρόλος του."Καθένας εκφράζεται όπως μπορεί. Άλλοι με γκρίνια. Άλλοι με κλάψα. Άλλοι στωϊκά. Όπως μπορεί καθένας". Όχι κάνεις λάθος. Όταν κάνουμε συζήτηση ειδικά για ένα θέμα που απ' ότι κατάλαβα θεωρείς σοβαρό γιατί έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές εκφραζόμαστε σωστά. Αν πχ αρχίσω να βρίζω θα πείς, "ok έτσι μπορεί"; Ε, εσείς αυτό κάνατε στα προηγούμενα σχόλια.Τέλος, θα σου πω ότι με τη λογική και τη στάση σου κάνεις κακό σε αυτούς που πραγματικά πάσχουν. Το απόσπασμα που παραθέτω παρακάτω και είναι από την αρχική εξομολόγηση, γραμμένο από το Λεμόνι με εκφράζει απόλυτα. Αν όπως λες είσαι μεγάλη, και δεν το αμφισβητώ, τότε θα θυμάσαι κι εσύ την εποχή πριν την εμφάνιση του όρου "κατάθλιψη" όπου οι άνθρωποι ήταν καλύτερα και ο αριθμός αυτών που ταλαιπωρούνταν μικρότερος. Τότε δεν υπήρχαν μικρά παιδιά να λένε "έχω κατάθλιψη".Λεμόνι:"Το ποίημα "κατάθλιψη" από τον κάθε άσχετο που απλά δυσανασχετεί, πρέπει να σταματήσει. Μόνο τότε θα πάρει τις κανονικές της διαστάσεις ως ασθένεια και θα έχουν τον ανάλογο σεβασμό και οι πραγματικοί ψυχικά ασθενείς".http://www.lifo.gr/confessions/view/319942#comments

Aν το παράδειγμα ήταν άτοπο τι λέτε για τα παρακάτω παραδείγματα. "Έλα μωρέ τι θυροειδή και δικαιολογίες. Αφού σαβουρώνεις!""Έλα μωρέ που έχεις διαταραχή φύλου ή ομοφυλοφιλία. Έχεις επηρρεαστεί από την μόδα!""Έλα μωρέ που σου κάνουν bullying. Το βρήκαμε τώρα ότι όλοι δέχεστε bullying. Απλώς παιδιά είναι και σε πειράζουν. Δεν θα πάθεις τίποτα!""Έλα μωρέ που έχεις οικονομικά προβλήματα. Ξέρεις πόσα παιδιά πεθαίνουν στην Αφρική;"'Έλα μωρέ που σε κερατώνει. Αφού εσύ τον οδηγήσες εκεί! Ή εσύ τον ανέχεσαι""Έλα μωρέ που σε κακοποιεί. Αφού του το επιτρέπεις! Γιατί δεν σηκώνεσαι να φύγεις; Άρα τα θέλει ο κώλος σου."Πίσω από όλες αυτές τις τόσο όμοιες αντιμετωπίσεις τόσο διαφορετικών προβλημάτων δεν κρύβεται κάποιο κίνητρο διάθεσης βοήθειας των άλλων (των πολλών όπως λέτε). Δεν πρόκειται για tough love όπως το παρουσιάζετε. Πρόκειται απλά για βαρεμάρα να ασχοληθούμε με τον πόνο του αλλουνού και για θΥΜΟ που ασχολούνται άλλοι μαζί τους και τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας και του ενδιαφέροντος (από μας ίσως;)Το ψιλοπαραδεχτήκαν κάποιοι συνομιλητές στην προηγούμενη εξομολόγηση. Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε λοιπόν. Δεν είναι απαραίτητο να πείσει κάποιος τον άλλον. Σας αφήνω μερικά δωράκια μήπως σας ενδιαφέρουν από κάποιους πιο ειδικούς κι από τις δυό μας.https://www.psychologynow.gr/psychic-health/psychotherapy/287-loya-pu-pligonun-ti-den-prepi-na-leme-se-enan-psichika-astheni.htmlhttps://www.vice.com/gr/article/nzwvbz/mental-health-voithia-agapimenous-katathlipsihttp://www.health.com/health/gallery/0,,20393228,00.html

"Πίσω από όλες αυτές τις τόσο όμοιες αντιμετωπίσεις τόσο διαφορετικών προβλημάτων δεν κρύβεται κάποιο κίνητρο διάθεσης βοήθειας των άλλων (των πολλών όπως λέτε). Δεν πρόκειται για tough love όπως το παρουσιάζετε. Πρόκειται απλά για βαρεμάρα να ασχοληθούμε με τον πόνο του αλλουνού και για θΥΜΟ που ασχολούνται άλλοι μαζί τους και τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας και του ενδιαφέροντος (από μας ίσως;) Το ψιλοπαραδεχτήκαν κάποιοι συνομιλητές στην προηγούμενη εξομολόγηση".Θα σου το πω τελικά, δεν πας καλά μου φαίνεται. Εξέφρασα ΞΕΚΑΘΑΡΑ την πεποίθηση μου οι άνθρωποι που έχουν πρόβλημα να βοηθηθούν. Οι μεν πραγματικοί πάσχοντες να λάβουν την φροντίδα και την προσοχή που τους αρμόζει και οι δε κατά φαντασίαν ασθενείς να ξεπεράσουν το πρόβλημα που νομίζουν πως έχουν και να προχωρήσουν με τη ζωή τους. Αναφορικά με τους δεύτερους είπα ότι σαν φίλοι, σύντροφοι, συγγενείς κλπ. θα πρέπει να τους δώσουμε ενδιαφέροντα και διεξόδους, να ασχοληθούμε δηλαδή μαζί τους και αν αυτό δεν αποδώσει να τους ενθαρρύνουμε να δουν ειδικό. Αυτό για εσένα είναι "βαρεμάρα να ασχοληθούμε με τον πόνο του αλλουνού". Επίσης ξεκαθάρισα ότι η νόσος ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ διότι παρεξηγήθηκα πως έλεγα το αντίθετο. Διαστρεβλώνεις τα πράγματα και τελικά-τελικά επιμένεις παρότι παραδέχτηκες ότι υπάρχει η ομάδα ανθρώπων στην οποία αναφέρομαι να συμπεριφερόμαστε και σε αυτούς σαν να έχουν κατάθλιψη. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι καλό θα τους κάνει αυτό.Το "για θΥΜΟ που ασχολούνται άλλοι μαζί τους και τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας και του ενδιαφέροντος (από μας ίσως;)" είναι απλά λυπηρό και με ξεπερνάει. Δεν συμφωνούμε πράγματι και καλύτερα η συζήτηση να σταματήσει εδώ γιατί εκτροχιάζεται. Το να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις τη συζήτηση με επιχειρήματα είναι αποδεκτό. Το να με κατηγορείς όμως ότι προσπαθώ να κλέψω τη "λάμψη" από ανθρώπους που έχουν πρόβλημα (κι ας μην έχουν κατάθλιψη)...σηκώνω τα χέρια.Το ίδιο μου λέει και το κατεβατό από άλλα άστοχα παραδείγματα που το καθένα είναι ένα θέμα από μόνο του (άσχετο θέμα τελείως). ότι δηλαδή επειδή δεν μπορείς να διαχειριστείς τη συζήτηση προσπαθείς να την μπερδέψεις με όσα περισσότερα άσχετα θέματα μπορείς.Το ζήτημα για μένα σ' αυτή (αλλά και σε άλλες συζητήσεις) δεν ήταν το ποιός θα επικρατήσει. Δεν είναι ματς. Το ζήτημα ήταν να γίνει συζήτηση. Συζήτηση για ένα θέμα που προσωπικά με ενδιαφέρει και πιθανώς να έβγαιναν κάποια συμπεράσματα που θα μας βοηθούσαν όλους. Το "έχω κατάθλιψη", το άκουσα από την ανιψιά μου που είναι 14 χρονών. Γι' αυτό έφαγα σήμερα όλη την ημέρα να γράφω και όχι από αδιαφορία όπως με κατηγορείς. Θα μπορούσα κι εγώ να γράψω εύηχα και μελιστάλαχτα σχόλια για να γίνω αρεστός αλλά δεν είναι αυτό που με ενδιαφέρει γιατί απλά δεν θα βοηθήσει κανέναν. Γράφω αυτό που πιστεύω πως είναι σωστό και θα βοηθήσει και τις δύο ομάδες ανθρώπων και ας μην αρέσει σε κάποιους. Μακροχρόνια πιστεύω θα δικαιωθώ. Καληνύχτα.

Kαλημέρα. Λυπάμαι που το πήρες προσωπικά (ίσως λόγω της ανηψιάς;) αλλά χρησιμοποιώ α' πληθυντικό πρόσωπο για να δείξω ακριβώς ότι περιγράφω ένα κοινωνικό φαινόμενο και δεν μιλώ για ΣΕΝΑ προσωπικά. Άλλωστε δεν γνωριζόμαστε.Συγγνώμη αλλά δεν έχω πειστεί ότι τόσο πολύ "κόπτεται" ο κόσμος για τον διπλανό του όταν του λέει να "μην γκρινιάζει" (ιδιαίτερα σε ευρύτερο κύκλο μη προσωπικής επαφής/συγγένειας). Δεν το βλέπω. Θα μου επιτρέψεις να συνεχίσω να μην πείθομαι. Αν δεν σε πειράζει.

Καλησπέρα.Έχεις διαμορφώσει μία εικόνα στο μυαλό σου για μένα ή τέλος πάντων για τους ανθρώπους που σκέπτονται με τον ίδιο σκεπτικό που είναι λάθος. Προσπάθησε να διαβάσεις αυτό το σχόλιο αφήνοντας για λίγο στην άκρη οποιαδήποτε συναισθηματική φόρτιση. Αυτά που γράφω τα γράφω με φιλική και όχι με επιθετική διάθεση. Το διευκρινίζω γαιτί το ιντερνέτ είναι περίεργο μέσο, επειδή δεν έχεις τον άλλο απέναντι σου να δεις και να ακούσεις το ύφος με το οποίο λέει κάτι μπορεί εύκολα να παρεξηγήσεις κάτι. Ποτέ δεν είπα "μην γκρινιάζεις", δείξε μου το αν θες που το έχω γράψει ή από που βγαίνει αυτό.Επίσης ποτέ δεν είπα "Έλα μωρέ που...έτσι" ή "Έλα μωρέ...αλλιώς". Προτάσεις που περιέχουν μια διάθεση αδιαφορίας ή αμφισβήτησης ή τέλος πάντων υποτίμησης. Το χρησιμοποίησες για δεύτερη φορά στα παραδείγματα σου ενώ ήδη σε προηγούμενα σχόλια, σου διευκρίνισα ότι δεν το είπα αυτό. Έγραψες νωρίτερα "η κατανόηση κειμένου εμπίπτει στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό και στο αντικείμενο των σπουδών μου".Κατ' αρχήν ελπίζω πως για την πρώτη ομάδα, την ομάδα αυτών που πραγματικά πάσχει το ξεκαθαρίσαμε. Υπάρχει και πάσχει από κατάθλιψη. Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση από μέρους μου πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Αφού ξεκαθαρίστηκε αυτό, τους αφήνουμε για λίγο στην άκρη για να μην δημιουργείται μπέρδεμα.Τώρα μιλάμε για τους ανθρώπους που νομίζουν πως έχουν κατάθλιψη αλλά δεν έχουν, που αποδείχτηκε νωρίτερα πως υπάρχουν και τέτοιοι και πλέον δεν νομίζω να διαφωνείς. Δεν αμφισβητώ ότι και αυτοί βιώνουν ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα τους όμως δεν είναι η κατάθλιψη. Αυτό δεν είναι υποτιμητικό. Η κατάθλιψη δεν είναι ένα πρόβλημα που όποιος το έχει είναι περισσότερο σεβαστός και όποιος έχει κάποιο άλλο πρόβλημα είναι λιγότερο ή αξίζει λιγότερη προσοχή και βοήθεια. Κάθε πρόβλημα είναι πρόβλημα και αξίζει την προσοχή μας. Το να βαφτίζουμε όμως κάτι, ως κάτι που δεν είναι, δεν βοηθάει τους ίδιους τους ανθρώπους που έχουν το πρόβλημα.Είναι σαν να έχει κάποιος καρκίνο που το ρολόι μετράει αντίστροφα και να γίνεται λανθασμένη διάγνωση. Χάνει χρόνο και τελικά παίζει να χάσει και τη ζωή του ενώ παράλληλα ταλαιπωρείται άδικα.Αντίστοιχα, κάποιο άτομο που αυτοδιαγνώσκεται λανθασμένα πως έχει κατάθλιψη, χάνει χρόνο από τη ζωή του, ταλαιπωρείται άδικα αλλά παράλληλα κινδυνεύει στο τέλος να πάθει στα αλήθεια ή αν όχι κατάθλιψη κάποιο άλλα ψυχικό νόσημα.Και σε ρωτάω, αντί να κάνει αυτοδιάγνωση κάποιος που πολλές φορές είναι λανθασμένη γιατί ο ίδιος δεν είναι γιατρός, δεν θα ήταν καλύτερα να πήγαινε στο γιατρό, να του πει..."ευτυχώς δεν έχεις κατάθλιψη" και να προχωρήσει στη ζωή του, ή να του πει "έχεις κάτι άλλο" και πρέπει να κάνεις την τάδε θεραπεία; Που είναι το κακό σε αυτή την πρόταση; Δεν νομίζω πως υπάρχει λογικός άνθρωπος που πιστεύει πως η αυτοδιάγνωση είναι καλύτερη από τη γνώμη του πραγματικού επιστήμονα.Αν συμφωνούμε σε αυτό (δεν ξέρω αν συμφωνείς, υποθετικά), αυτό λέω πως είναι το δεύτερο στάδιο στην προσέγγιση που πιστεύω πως πρέπει να ακολουθείται. Το πρώτο στάδιο είναι η προσπάθεια από το περιβάλλον του ατόμου που πιστεύει ότι πάσχει από κατάθλιψη, να του δοθούν ενδιαφέροντα, διέξοδοι κλπ. Αυτό βέβαια απαιτεί προσπάθεια και από το ίδιο το άτομο γιατί όπως λέει και η παροιμία "συν Αθηνά και χείρα κίνει". Είναι το πρώτο στάδιο γιατί δεν στέλνεις κάποιον στο γιατρό για ψύλλου πήδημα, πριν δηλαδή διαπιστώσεις ότι κάτι έχει διάρκεια και δεν είναι παροδικό. Επίσης είναι όπως είπα και νωρίτερα ενδιαφέρον και όχι αδιαφορία και υποδηλώνει αγάπη. Το να ασχοληθείς με τον άλλο, πχ να πάς μαζί του μια βόλτα ή ένα ταξίδι, στο σινεμά, να κάνεις μαζί του ένα άθλημα ή να του μάθεις ένα χόμπι απαιτεί χρόνο, ενέργεια και πολλές φορές και χρήμα και δεν το κάνεις για κάποιον που δεν ενδιαφέρεσαι.Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί που σκέφτονται όπως εσύ πιστεύουν πως είναι καλό όταν πχ θα τους πει το παιδί τους, ή ο φίλος τους, ή ο σύντροφός τους πως έχει κατάθλιψη να του πουν "ναι έχεις". Δεν είναι δική μου δουλειά επιβεβαιώσω πως έχει κατάθλιψη, δική μου είναι να τον υποστηρίξω με τους τρόπους που μπορώ και περιέγραψα. Αν αμφισβητήσω* πως κάποιος έχει κατάθλιψη, και με την προϋπόθεση πως αυτό βλέπω, θα είναι αυτός που έκανε αυτοδιάγνωση. Αυτό όχι γιατί είμαι γιατρός ή γιατί θέλω να του πάω κόντρα αλλά γιατί θεωρώ πως η αυτοδιάγνωση είναι λάθος. Αυτό επειδή υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να είναι λανθασμένη.Θα σου πω πως κάποτε κι εγώ αναρωτιόμουν και σχεδόν είχα πειστεί πως έχω κατάθλιψη, κάπου στα είκοσι-κάτι. Άλλαζε η ζωή μου είχα χάσει πολλούς φίλου για διάφορους λόγους, είχα χωρίσει εκείνο το διάστημα, είχα και κάποια άλλα θέματα και είχα πέσει σε μια πολύ άσχημη κατάσταση όπου τίποτα δεν με γέμιζε, τίποτα δεν είχε νόημα, δεν έβγαινα από το σπίτι κλπ. Δεν είχα κατάθλιψη γιατί αν είχα μάλλον θα ήμουν ακόμη εκεί. Ήταν μια φάση που αν και κράτησε αρκετά, πέρασε χωρίς καν τελικά να το καταλάβω. Δεν παρεξήγησα ποτέ κανέναν που μου είπε "δεν έχεις κατάθλιψη" γιατί ήξερα ότι δεν το έλεγε με αρνητικό τρόπο. Αλλά κι εγώ αυτό ήλπιζα να ακούσω, ότι είμαι καλά και ότι αυτό που έχω είναι κάτι που θα περάσει. Κάποιος που παρεξηγείται ή είναι παρεξηγησιάρης ή θέλει να έχει κατάθλιψη ντε και καλά. :D Τους λόγους μόνο ο ίδιος μπορεί να τους ξέρει αλλά ο λογικός άνθρωπος θα χαιρόταν με την υγεία και όχι με την αρρώστια.Κάτι τελευταίο, όταν κάποιος γνωρίζει μια κατάσταση για πρώτη φορά, ειδικά όταν είναι νεώτερης ηλικίας και δεν έχει ακόμα βιώσει όλο το φάσμα των συναισθημάτων ή των καταστάσεων κλπ., δεν είναι απίθανο να ταυτοποιήσει αυτή την κατάσταση που βιώνει λάθος. Ακούς πχ κάποιον και λέει, όταν ήμουν 16 νόμιζα ότι ερωτεύτηκα για πρώτη φορά αλλά όταν στα 25 γνώρισα τον σύντροφό μου κατάλαβα τι πραγματικά είναι ο έρωτας και πως αυτό που είχα νιώσει αρχικά ήταν απλά ένας ενθουσιασμός. Δεν είναι κακό αυτό, απλά δεν είχε εμπειρία και μέτρο σύγκρισης.Σημείωση*: η λέξη αμφισβητώ δεν είναι απαραίτητα κακή. Αμφισβητώ μπορεί να σημαίνει πως απλά πιστεύω κάτι άλλο χωρίς να είναι φορτισμένο αρνητικά ή αδιάφορα.