Ξέρω ότι δεν θα με ακούσεις, αλλά φύγε. Είσαι 21 ετών, δεν έχεις ανάγκη από τέτοιες εμπειρίες, δεν τον έχεις ανάγκη, δεν έχεις κανέναν ανάγκη. Λες "να το ζήσω" και αυτό το άλλοθι προβάλλουν όλες οι γυναίκες που μπλέκουν σε τέτοιες ιστορίες. Τι να ζήσεις; Να σου πω τι θα ζήσεις. Άπειρες ώρες μοναξιάς και ματαίωσης. Βιαστικές συναντήσεις στις οποίες δεν θα υπάρχει χρόνος, γιατί θα τον περιμένει η γυναίκα του να πάνε επίσκεψη στην κουμπάρα. Θα ζήσεις την απουσία του στα σημαντικά γεγονότα της ζωής σου, αλλά και στα ασήμαντα καθημερινά, που δεν θα μπορείς να τα μοιραστείς μαζί του, καθώς αυτός τα μοιράζεται με άλλη. Ραντεβού που θα ακυρώνονται την ώρα που εσύ θα έχεις προετοιμαστεί για να τον δεις. Βιαστικά sms "θα σε πάρω" και να παίρνει μετά από πέντε μέρες με την δικαιολογία "ήταν όλο το σόι από πάνω μου και δεν ήμουν μόνος ούτε λεπτό, αλλά εσένα σκεφτόμουν". Τον πρώτο καιρό θα δείχνεις ανοχή, κατανόηση, θα είσαι όλη ένα "δεν πειράζει μωρό μου". Εάν συνεχιστεί η ιστορία, και εάν πραγματικά τον θέλεις και δεν περνάς και εσύ απλώς την ώρα σου, θα δυστυχήσεις. Στο τέλος θα σε πει και πιεστική και ότι "δεν τον καταλαβαίνεις". Γενικά θα είναι μία σχέση που διαρκώς θα δίνεις και δεν θα πάρεις στο τέλος τίποτα. Και κυρίως δεν θα πάρεις αυτό που λες, το "να το ζήσω". Τώρα βέβαια βλέπω ότι το ειδύλλιο εξελίσσεται στον χώρο εργασίας, κάτι που είναι κακή ιδέα στην συγκεκριμένη περίπτωση από πολλές απόψεις. Όπως και να έχει, δεν αναιρεί τα παραπάνω. Για το ηθικό κομμάτι, εγώ δεν θα σου πω τα γνωστά ότι μπαίνεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι και δεν σκέφτεσαι το παιδί. Δεν λες και λεπτομέρειες, αν είναι ευτυχισμένος στον γάμο του ή όχι. Το πιθανότερο είναι ότι, αν δεν είσαι εσύ, θα βρεθεί κάποια άλλη. Για μένα δεν είναι τόσο θέμα ηθικής όσο αισθητικής και αυτοεκτίμησης, θέμα του πώς θέλει κάποιος να ζει την ζωή του. Και αυτό ισχύει και για σένα αλλά και για αυτόν. Ομολογώ ότι -αν και δεν γνωρίζω τις ειδικές περιστάσεις εκείνου-, κάνοντας μία γενίκευση, έχει σιχαθεί η ψυχή μου απίστευτα αυτό το μοτίβο των 30+ που πάνε και παντρεύονται λες και είναι ακόμα μία έξοδος σε κλαμπ και μόλις χρονίσει το παιδί συνήθως, ξαφνικά "βρίσκουν το άλλο τους μισό" και "τι κρίμα που δεν σε είχα γνωρίσει πριν". Αυτοί είναι και που δεν χωρίζουν ποτέ. Τώρα, αν εσύ θέλεις να "το ζήσεις" και πιστεύεις ότι αυτός δεν είναι έτσι, εσύ θα αποφασίσεις. Να ξέρεις πάντως ότι αυτός κατανόηση και δικαιολογίες θα έχει από διάφορες πλευρές, εσύ από πουθενά.