Το καταλαβαίνω αυτό που λες. Κάπως έτσι ήμουνα κι εγώ και έχω παραμείνει. Βέβαια σιγά σιγά, καθώς χαλαρώνω κάποιες φορές τις άμυνες μου, βλέπω πως βγαίνει ένα «νόημα» όπως το λες. Ίσως η λέξη είναι κάπως κυνική ξέρεις. Δεν πρέπει όλα να έχουν έναν στόχο ή έναν σκοπό ή ένα νόημα. Είναι απλά η συνύπαρξη μας που κάνει την ζωή μας πιο γεμάτη. Παράδειγμα, όταν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον με το να τον ακούς και λέγοντας του μια συμβουλή από την καρδιά σου/εμπειρία σου, έχεις ήδη το νόημα της συγκεκριμένης συνδιαλλαγής. Κανείς βέβαια δεν θα σου πει πως το νόημα της ζωής σου είναι να βοηθάς τους άλλους και εσύ η ίδια να αποφεύγεις να βρεθείς στη θέση τους, κάνοντας τον εαυτό σου απρόσιτο από συναισθήματα. Βλέπεις εκεί κάποιο νόημα; Πως ίσως πρέπει κι εσύ να ακούσεις πιο προσεκτικά αυτά που σου λένε και να γίνεις πιο προσιτή σε καταστάσεις οι οποίες ίσως πονέσουν; Στα λέω (γράφω) για να τα ακούσω (βλέπω) κι εγώ. Όσο δεν επιτρέπουμε ουσιαστική επαφή με κανέναν, απλά επειδή ξέρουμε πως θα έρθει ένα τέλος, πώς θα βρούμε αν όντως υπάρχει κάποιο νόημα; Στο κάτω κάτω, αν θες να το πάρεις μακάβρια, γιατί να γεννηθεί κάποιος αφού θα πρέπει ούτως ή άλλως να φύγει κάποτε. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα της εκλογίκευσης. Τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που μας εκπλήσουν και κυρίως δεν εξηγούνται πλήρως με την λογική. Όσο για τον τίτλο του Ζεν Μάστερ, ναι βέβαια. Όταν δεν επιτρέπουμε οι ίδιοι συναισθήματα, είναι πολύ εύκολο να είμαστε αντικειμενικοί. Έξω από τον χωρό όμως χορεύουμε από ότι φαίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένα....