Το καταλαβαίνω αυτό που λες. Κάπως έτσι ήμουνα κι εγώ και έχω παραμείνει. Βέβαια σιγά σιγά, καθώς χαλαρώνω κάποιες φορές τις άμυνες μου, βλέπω πως βγαίνει ένα «νόημα» όπως το λες. Ίσως η λέξη είναι κάπως κυνική ξέρεις. Δεν πρέπει όλα να έχουν έναν στόχο ή έναν σκοπό ή ένα νόημα. Είναι απλά η συνύπαρξη μας που κάνει την ζωή μας πιο γεμάτη. Παράδειγμα, όταν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον με το να τον ακούς και λέγοντας του μια συμβουλή από την καρδιά σου/εμπειρία σου, έχεις ήδη το νόημα της συγκεκριμένης συνδιαλλαγής. Κανείς βέβαια δεν θα σου πει πως το νόημα της ζωής σου είναι να βοηθάς τους άλλους και εσύ η ίδια να αποφεύγεις να βρεθείς στη θέση τους, κάνοντας τον εαυτό σου απρόσιτο από συναισθήματα. Βλέπεις εκεί κάποιο νόημα; Πως ίσως πρέπει κι εσύ να ακούσεις πιο προσεκτικά αυτά που σου λένε και να γίνεις πιο προσιτή σε καταστάσεις οι οποίες ίσως πονέσουν; Στα λέω (γράφω) για να τα ακούσω (βλέπω) κι εγώ. Όσο δεν επιτρέπουμε ουσιαστική επαφή με κανέναν, απλά επειδή ξέρουμε πως θα έρθει ένα τέλος, πώς θα βρούμε αν όντως υπάρχει κάποιο νόημα; Στο κάτω κάτω, αν θες να το πάρεις μακάβρια, γιατί να γεννηθεί κάποιος αφού θα πρέπει ούτως ή άλλως να φύγει κάποτε. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην παγίδα της εκλογίκευσης. Τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που μας εκπλήσουν και κυρίως δεν εξηγούνται πλήρως με την λογική. Όσο για τον τίτλο του Ζεν Μάστερ, ναι βέβαια. Όταν δεν επιτρέπουμε οι ίδιοι συναισθήματα, είναι πολύ εύκολο να είμαστε αντικειμενικοί. Έξω από τον χωρό όμως χορεύουμε από ότι φαίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένα....
30.10.2017 | 19:38
Δε βρίσκω νόημα
Όλοι μας αυτό δεν ψάχνουμε; ένα νόημα. Εγώ από μικρό παιδί παλαβωμένο ήμουνα. Ήθελα ουσιαστικές επαφές. Βέβαια τότε με την αφέλεια μου ανεχόμουν περισσότερο, συγχωρούσα ευκολότερα γιατί νόμιζα ότι αυτό ήταν το νόημα. Το λένε ανιδιοτέλεια από όσο ξέρω. Αλλά κάπου μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και ο αυτοσεβασμός. Και τρώγοντας τα μούτρα μου, έμαθα και να φεύγω όποτε χρειαζόταν. Λίγο καλά να μου φερθείς και θα δώσω τα πάντα. Δηλαδή θα έδινα τα πάντα. Τώρα βάζω όρια. Πελώρια. Κάναμε και ομοιοκαταληξία. Κάποια στιγμή βρήκα το νόημα σε ανθρώπους που με δέχτηκαν όπως είμαι. Αλλά τίποτα δεν κρατάει και για πάντα. Θες οι συνθήκες; Θες οι αποστάσεις; Οι αλλαγές που δεν μπορείς να τις προβλέψεις; Βρίσκομαι σε μια αίθουσα αναμονής και παρακολουθώ αφίξεις και αναχωρήσεις. Και κάπως έτσι σε λίγο καιρό θα κλείσω τα 27. Δεν ξέρω πού έχει πάει το γαμημένο νόημα. Ίσως το βρίσκω σιγά σιγά στον εαυτό μου. Λίγα πράγματα μου αρκούν. Τα βιβλία μου, οι ταινίες, το τρέξιμο, ένας καφές και μια μπύρα πού και πού. Δε θέλω τις τεράστιες παρέες. Ο πολύς κόσμος με φθείρει. Σχέση δεν έχω κάνει ποτέ μου. Δεν έχω ερωτευτεί (εσείς πώς το κάνετε κάθε 6 μήνες;). Φοβάμαι. Πολλά πράγματα. Κυρίως το να ανοιχτώ και να ελπίζω σε κάτι μόνο και μόνο για να το χάσω. Αν πονέσω από έρωτα νιώθω ότι θα καταστραφώ (αλλά θα αξίζει θα μου πείτε). Ξέρω είναι λάθος να προκαταλαμβάνεσαι αρνητικά. Αλλά βλέπω και ακούω τόσα κουλά γύρω μου που ειλικρινά ενώ θέλω όσο τίποτα άλλο να το ζήσω κι αυτό, γίνομαι επιθετική με τους άντρες. Δουλειά δεν έχω. Ασχολούμαι με σπουδές για 2η φορά για να μην κάθομαι άπραγη ευχόμενη να μου προσφέρει κάτι παραπάνω ακόμα ένα χαρτί. Τίποτα δεν είναι όπως νόμιζα. Πού είναι το νόημα; λίγο στους άλλους; λίγο στον ίδιο μας τον εαυτό; Δεν έχω και πολύ αισιοδοξία είναι η αλήθεια. Τουλάχιστον παρηγοριέμαι με το σκεπτικό ότι δεν υποκρίνομαι την ευτυχισμένη. Όπως κάτι "τυχεροί άλλοι" που κυκλοφορούν με τα διάπλατα χαμόγελα τους και τα έχουν όλα και πάλι κάτι τους φταίει. Κι όλοι αυτοί έρχονται να παραπονεθούν μαντέψτε σε ποιον; Σε μένα και άτομα σαν εμένα. Μας έχουν ως κάτι ανάμεσα σε ψυχολόγους και zen masters... ότι εμάς τίποτα δεν μας απασχολεί και είμαστε τέρατα ψυχραιμίας και νηφαλιότητας. Ε μπούχτησα! Φτάνει ρε. Δε σας θέλω. Θα πάρω μια ψαρόβαρκα το μωρό μου και άντε γεια.
2
