Σε καταλαβαίνω σχεδον απολυτα. Τουλάχιστον αυτο που σε οδηγησε στην κατάσταση που βιωνεις. Φαινεται ότι δεν εχεις βολευτει, και παρολο που απολαμβάνεις το χρόνο με τη νέα σου σχεση, υποφέρεις γιατί ξερεις οτι εισαι λάθος. Και αυτο είναι κατι. Εχεις συνείδηση. Δε μιλαω για ηθικη, καποτε την υποστηριζα φανατικά. Και το κανουν ολοι οσοι δεν εχουν ζησει, ξερεις. Και κρινουν πολυ ευκολα τους αλλους. Οταν ζησεις ομως δυσκολες καταστασεις, αφηνεις τις θεωριες και κοιταζεις να δεις τι θα κάνεις με την -πολυ πιο δυσκολη-πραξη. Εκει ειναι η ουσια. Εκει. Μιλαω για ειλικρινια. Προς τον εαυτό σου, πρωτίστως. Και έπειτα προς τους υπόλοιπους. Πρεπει να αποφασισεις τι θα κανεις. Θα τα ζυγισεις και θα αποφασισεις τι θελεις πιο πολυ. Αν είσαι ευτυχισμενη με τη νεα σου σχεση, χώρισε αφου πρωτα συζητησεις με το σύζυγο σου. Δεν εχεις παιδια, ειναι λιγο πιο ανωδυνο.Εγω ομως θα σκεφτόμουν και οτι ίσως πληγωσω τον αντρα μου οταν το μαθει, μην κανει καμιά τρέλα πανω στη στεναχωρια του. Ομως πλέον ειναι μονοδρομος θα το μαθει αργα ή γρήγορα. Διαφορετικά γυρισε σε αυτον. Γυρνα σε οποιον σε κανει ευτυχισμενη. Εχουμε μονο μια ζωη. Αποφασισε υπευθυνα, εστω και τωρα, και συντομα. Καλη τυχη ολοψυχα.
