Aχ, δεν τις μπορώ άλλο αυτές τις φιλολογίες όλων όσων φοβούνται να ζήσουν. Η δυσκολία και ο "πόνος", όπως τον αποκαλείς, δεν είναι μέχρι να κατακτήσεις το αντικείμενο του πόθου. Η δυσκολία είναι μέσα στη σχέση, να μπορέσεις να πεις "ναι, είναι ο άνθρωπός μου". Θέλει πολύ κόπο, πολλή ενέργεια, να ξεχάσεις τον εγωισμό σου, να βελτιώνεις πτυχές σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Να περνάει μονίμως η σχέση σου από δοκιμασίες και να λες "όμως, αξίζει". Το "ερωτεύτηκα τον Γιάννη αλλά εκείνος τα χει μ' άλλη" όχι μόνο δε με συγκινεί, αλλά είναι ένα αυτοδημιουργούμενο δράμα για να χεις να περνάει η ώρα σου. Τζίζους, είναι κάποιος που δεν είχες ποτέ, πόσο μπορεί να σε πονάει; Σε πονάει γιατί σου πατάει κάτω τον εγωισμό, γι' αυτό. Ε, ο εγωισμός τον δημιουργεί τον πόνο, όχι η αληθινή αγάπη για τον Γιάννη. Κι εγώ αγαπώ Παπακαλιάτη, αλλά ήμαρτον πια.