"Το τίμημα" Άρθουρ Μίλλερ..παίζεται και παράσταση τα τελευταία χρόνια.Με έβαλε σε απίστευτες σκέψεις σχετικά με το θέμα. Ποτε δεν κατανόησα το χαρακτήρα της αδελφής μου κι ούτε εκείνη το δικό μου.Πριν από καιρό που ερωτήθηκα, απάντησα ότι κι ένας σχολιαστής παραπάνω...με τα ΙΔΙΑ ακριβώς λόγια: "την αγαπάω, αλλά αν τη γνώριζα σε ένα τραπέζι φιλικό δεν ήταν από τα άτομα που θα έκανα παρέα". Πώς γίνεται να συμβαίνει το ίδιο σε τόσο πολλούς ανθρώπους;Λοιπόν, είδα την παράσταση. Κι έχω την εντύπωση ότι κάτι απαντήθηκε μέσα μου. Το χάσμα ανάμεσα στα αδέρφια είναι θέμα πρωτιστως οπτικής και δευτερευόντως επιλογής. Μπορεί να μιλάς με τον αδερφό/-η σου για ώρες και να τσακώνεστε κι ο τρίτος που παρακολουθεί την επιχειρηματολογία να βρίσκει δίκιο και στους 2. Διαφέρει η οπτική σας κι είναι τοσο σεβαστό οσο το να φοράτε άλλα ρούχα και να σας αρέσουν αλλά φαγητά!Δεύτερον είναι θέμα επιλογής. Αν εσύ επέλεξες να τον συντηρείς και να έχεις γονεϊκή συμπεριφορά απέναντί του (γιατί μπορεί να ξεκινήσε αναγκαστικά αλλά για να συνεχίστηκε μετα την ενηλικίωσή του είναι θέμα επιλογής) κι αν εκείνος έκανε άλλες επιλογές, κανείς δε χρωστά την επιλογή του στον άλλο. Είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.Η παράσταση με έκανε να ανατριχιασω (που δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος). Τη συνιστώ.Υγ: Άσε που τώρα που το σκέφτομαι μου περνάει από το μυαλό ότι έχω το χαρακτηρα που έχω επειδή έχω βιώσει το χαρακτηριστικό της αδερφής μου!