"Το τίμημα" Άρθουρ Μίλλερ..παίζεται και παράσταση τα τελευταία χρόνια.Με έβαλε σε απίστευτες σκέψεις σχετικά με το θέμα. Ποτε δεν κατανόησα το χαρακτήρα της αδελφής μου κι ούτε εκείνη το δικό μου.Πριν από καιρό που ερωτήθηκα, απάντησα ότι κι ένας σχολιαστής παραπάνω...με τα ΙΔΙΑ ακριβώς λόγια: "την αγαπάω, αλλά αν τη γνώριζα σε ένα τραπέζι φιλικό δεν ήταν από τα άτομα που θα έκανα παρέα". Πώς γίνεται να συμβαίνει το ίδιο σε τόσο πολλούς ανθρώπους;Λοιπόν, είδα την παράσταση. Κι έχω την εντύπωση ότι κάτι απαντήθηκε μέσα μου. Το χάσμα ανάμεσα στα αδέρφια είναι θέμα πρωτιστως οπτικής και δευτερευόντως επιλογής. Μπορεί να μιλάς με τον αδερφό/-η σου για ώρες και να τσακώνεστε κι ο τρίτος που παρακολουθεί την επιχειρηματολογία να βρίσκει δίκιο και στους 2. Διαφέρει η οπτική σας κι είναι τοσο σεβαστό οσο το να φοράτε άλλα ρούχα και να σας αρέσουν αλλά φαγητά!Δεύτερον είναι θέμα επιλογής. Αν εσύ επέλεξες να τον συντηρείς και να έχεις γονεϊκή συμπεριφορά απέναντί του (γιατί μπορεί να ξεκινήσε αναγκαστικά αλλά για να συνεχίστηκε μετα την ενηλικίωσή του είναι θέμα επιλογής) κι αν εκείνος έκανε άλλες επιλογές, κανείς δε χρωστά την επιλογή του στον άλλο. Είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.Η παράσταση με έκανε να ανατριχιασω (που δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος). Τη συνιστώ.Υγ: Άσε που τώρα που το σκέφτομαι μου περνάει από το μυαλό ότι έχω το χαρακτηρα που έχω επειδή έχω βιώσει το χαρακτηριστικό της αδερφής μου!
16.1.2018 | 15:26
Αδελφικές σχέσεις... απο την αγάπη στο μίσος
Αδελφικές σχέσεις... απο την αγάπη στο μίσοςMεγάλωσα μέσα σε αντίξοες περιβαλλοντικές συνθήκες (οικογενειακές), οι οποίες εκφράζονταν από την απόρριψη, συγκρούσεις, φτώχεια, καταπίεση, τιμωρίες, ανύπαρκτα όρια.λπ.Όλα αυτά μου προκαλούσαν αρνητικές σκέψεις για την προσωπικότητα μου και προβληματισμούς για την συνοχή και την συναισθηματική και πνευματική ποιότητα των μελών της οικογένιας.Η απόσυρση στον εαυτό μου, η σύναψη στενών σχέσεων με άλλα παιδιά και η χρήση της φαντασίας ήταν οι αμυντικές ψυχικές αντιδράσεις στις αντίξοες οικογενιακές συνθήκες,Τα αδέλφιά μου προσπαθούσα να τα αποφευγω, να καταπιέζω συναισθήματα και να πνίγω θυμό και οργή και απογοήτευση που είχα απο τις συμπεριφορές τους απέναντι μου.Ιδιαίτερα δύσκολες ήταν οι σχέσεις με τον αδερφό μου, 2 χρόνια μικρότερο, με τον οποίο είχα στα παιδικά χρόνια σχέση γονεικη περισσότερο παρά αδελφική, ( να τον προσέχω έξω, να του δίνω χρήματα κλπ) μεγαλώνοντας όμως απομακρυνθήκαμε ο ένας απο τον άλλο, ενώ όποτε βρισκόμασταν , μια φόρα στο εξάμηνο, θα ήταν να του δώσω χρήματα και ήθελα να φύγω όσο πιο γρήγορα γινόνταν .Έτσι πέρασαν 20 χρόνια και σήμερα στα 40 μας για διάφορους λόγους βρεθήκαμε να ζούμε στην ίδια περιοχή και μια, δύο φορές τον μήνα να τον συναντώ.Στον μεταξύ έχει δημιουργήσει οικογένεια και απέκτησε παιδί. Το παιδί με έκανε να πλησιάσω περισότερο την οικογένια του.Όμως και πάλι όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο δεν αισθάνομαι άνετα, δίχως άχγος και σπάνια βρίσκουμε ένα πεδίο συζήτησης.Προσπάθω να καταλάβω χαρακτήρα του και να κατανοήσω τις ανάγκες και ανασφάλειες.Αυτός όμως απο την πλευρα του ακόμη και σήμερα συχνά συνεχίζει να αντιδρά υπερβολικά στο παραμικρό λάθος που μπορώ να κάνω η να πώ ενώ στην συνέχεια πάνω σε τσακωμους δεν ξερει τι λεει, δεν αφήνει να του εξηγήσω , φωναζει μονιμα και προκαλεί , η συμπεριφορά του με τρομάζει και προκαλεί και σ΄εμένα παιδιαστικες αντιδρασεις που μετά με ρίχνουν σε θλίψη.Εγω τα τελευταία χρόνια επιχειρώ την εμβάθυνση της γνώσης του εαυτού μου , να ακολουθώ τα συναισθήματά μου και να εκλογικεύω τις συνέπειες των πράξεων, συμπεριφορών και επιλογών δικών μου αλλά και των άλλων παρά να τα καταπιέζουμε, προσθέτοντας επιπλέον πηγές ψυχικών συγκρούσεων.Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι δεν μπορώ να αποκτήσω καλή και σταθερή σχέση με τον αδελφό μου. Και δεν ξέρω μήπως όσο και εάν με πονάει. το μακρία και αγαπημένοι είναι λύση στην δύσκολη σχέση μας.
4
