Φιλε/φιλη,καταλαβαινω τι περνας. Το περναω και εγω και ενας πολυ δικος μου ανθρωπος. Εγω σε μικροτερο βαθμο και παντα προσπαθωντας να εκλογικευσω την κατασταση για να μην μου στριψει. Η κατασταση του φιλου μου ομως ειναι καπως πιο σοβαρη και του εχουν ερθει ολα μαζι, το ενα μετα το αλλο ή και ταυτοχρονα, χωρις απαραιτητα να συνδεονται. Οι εξετασεις που εχουν γινει ειναι αρκετες αλλα τα ραντεβου δεν τελειωσαν εδω, εχουμε μελλον με αρκετους γιατρους, διαφορων ειδικοτητων. Καποιες νυχτες δεν μπορει να βρει ησυχια, μαζι και εγω, σωματικοι πονοι, ταχυκαρδιες, εφυδρωση, αυπνια. Κατι μου λεει ομως οτι μεγαλο μερος ολης αυτης της καταστασης ειναι ψυχολογικο, ειναι φοβος κληρονομικοτητας και φοβος γιατι δεν μπορει να βρεθει αυτο που τα προκαλει ολα αυτα. Οταν το μυαλο ειναι αφοσιωμενο καπου αλλου, ολα ειναι τελεια, μολις παει να κατσει σε ησυχια, τσουπ φρικαρει.Αυτο που λεω εγω, ειναι να μην τα βλεπουμε ολα μαυρα. Η ψυχικη κατασταση ειναι τοσο σημαντικη στην εξελιξη της σωματικης και μπορει να φερει τα πανω κατω. Μην απελπιζεσαι :) Δεν εισαι μονος, σαν και μας ειναι ενα τσουρμο κοσμος! Εχε θετικη διαθεση και μιλα στο σωμα σου. Πες του οτι ο,τι κι αν συμβαινει θα προσπαθησεις να το κανεις καλα! Παρε κουραγιο απο τον ιδιο σου τον εαυτο και δωσε δυναμη εσυ σε εσενα! Καλη τυχη σε ολους μας! :)