Το οτι αναγνωριζεις τη δυσκολια της καταστασης, ειναι πολυ σημαντικο αν και οχι αρκετο. Θελεις να ωφελησεις το παιδι σου αλλα πρωτα πρεπει να βοηθησεις τον εαυτο σου ωστε να το πετυχεις. Απευθυνσου σε καποιον ειδικο αμεσα. Θα σε συμβουλευσει. Ενα παιδι αλλαζει εντελως τη ζωη μας, περα απο καθε προσδοκια, ζηταει διαρκη προσοχη και φροντιδα, και οταν δεν υπαρχει καποια βοηθεια ή στηριγμα ολα ειναι πιο δυσκολα, αν και ομορφα εξ αιτιας του. Γνωριζω καποια στην ιδια ηλικια με εσενα, στην ιδια ψυχολογικη-και χειροτερη μπορω να πω- κατασταση με εσενα, με τρια μικρα παιδια, εργαζομενη, με αντρα οχι ναυτικο, αλλα αδιαφορο με τα παιδια κι εκεινη, αλλα δεν μπορει να βοηθησει τον εαυτο της πια. Εσυ κανε κατι. Σου ευχομαι να τα καταφερεις να νιωσεις και να ζησεις ομορφα ξανα.