ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, ειμαι μαμά ενός πρίγκιπα 15 μηνών κ σύζυγός ναυτικού. Κλεισμένη σπιτι. Τόσο κλεισμένη που Ούτε που θυμάμαι από ποτέ εχω να βγω εξω. Περνάνε οι μέρες κ δεν καταλαβαίνω τι μέρα είναι αν είναι καθημερινή η σαββατοκύριακο. Ημουν πολυ ενεργητικός άνθρωπος. Δούλευα είχα τις παρέες μου πριν μείνω έγκυος κ η ζωή μου ήταν σε νορμάλ επίπεδο. Παρότι έλειπε ο σύζυγός ακόμη κ τότε. Τωρα; Τώρα το παιδί έχει φτάσει 15 μηνών κ μαζι κ οι 3 μας έχουμε περάσει μετά βίας τους 4 μηνες κ αυτούς αποσπασματικά. Συγγενείς δεν υπάρχουν. Υπάρχουν γονείς. Από την μια η μητέρα μου που δεν μπορεί να τον κρατήσει μια μέρα να πάω μια βόλτα λέγοντας πως είναι κουρασμενη κ πως όλοι τα έχουν περάσει. Κ από την άλλη η πεθερά μου η οποία Όχι μόνο μεγαλώνει το άλλο της εγγόνι 2 ετων γτ η μητέρα του κανει τη ζωή της, αλλα ξεχωρίζει ανοιχτά το δικό μου το παιδί ερχόμενη να το δει 1 φορά το μήνα κ αν κ αντιμετωπίζοντας το σαν ξένο. Στο προκειμενο λοιπον. Νομίζω ότι ειμαι στα πρόθυρα κατάθλιψης. Δεν συμπεριφερομαι σωστά στο παιδί μου. Δεν του δίνω την απαιτούμενη σημασία. Φυσικά κ είναι καθαρό φυσικά κ είναι ταισμενο αλλα νιωθω ότι δεν έχω απόθεμα να δώσω για να το βοηθήσω να εξελιχθεί. Να παίξουμε δηλ κλπ. Έχω αφήσει τον εαυτό μου. Η μέρα μου ξεκινάει κ τελειώνει χωρίς να έχω κανέναν να μιλήσω κ όλο αυτό δεν το αντέχω. Έχω βγάλει 15 μήνες σε ένα μπαλκόνι η μια κουζίνα κάνοντας τσιγάρο κ χάνοντας εμενα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πρέπει να βρω το εαυτό μου. Χρειάζομαι χρονο για εμενα. Χρειάζομαι ανθρώπους να με νοιάζονται κ δεν έχω τπτ. Έχω μόνο το παιδί μου που αυτό δεν καταλαβαίνει. Κ κάθε φορά που σκέφτομαι να πάρω γυναίκα έστω για 1 ώρα ναν τον κρατήσει νιωθω τύψεις. Έχω σκεφτεί να χωρίσω. Δεν ήταν η ζωή που ονειρευόμουν. Δεν υπάρχει ερωτας. Δεν υπάρχει αγάπη.. Δεν υπάρχει τπτ. Θέλω να νιώσω.. Θέλω να ξυπνήσουν οι αισθήσεις μου. Θέλω να κάνω πράγματα για εμενα. Δεν θέλω να τελειώσει έτσι η ζωή μου στα 35 μου. Δεν αντεχω αλλο. Δεν μπορω αλλο μονη μου. . .