Καλησπέρα, είμαι μια μαμά ενός παιδιού 2μιση χρονών, 37 ετών και σύζυγος ναυτικού. Νόμιζα ότι ήμουν η μόνη σύζυγος ναυτικού που αισθάνεται μόνη σαν εσένα! Και εγώ δεν έχω κανέναν να μιλήσω, εννοώ φίλες να με νοιάζονται. Συμφωνώ με τους σχολιαστές ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον δηλαδή δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα είναι η ζωή με τα παιδιά πριν κάνουμε παιδιά. Το φανταζόμαστε αλλά όταν το ζεις είναι διαφορετικά ειδικά όταν ο σύζυγος λείπει πολύ καιρό, είναι δύσκολο. Δυστυχώς μητέρα και πεθερικά δεν υπάρχουν οπότε ούτε εγώ δεν έχω βοήθεια. Αλλά θα σου πω ότι δεν έχω τύψεις (εντάξει σίγουρα μερικές φορές περνάει φευγαλέα από το μυαλό μου) στο να έχω μια νταντά, επί πληρωμή (δεν πάει παιδικό ακόμη). Είναι μια έμπειρη γυναίκα η οποία είναι έμπιστη και η ίδια μητέρα. Δεν γίνεται αλλιώς, άσε που το παιδί μου κοινωνικοποιείται κιόλας (είναι με κάποιο άλλο άτομο και όχι συνέχεια με την μαμά του). Όσο το παιδί είναι με την νταντά κάνω πράγματα για μένα! έστω μια δυο ώρες. Επίσης όταν δεν έχω την νταντά και έχει καλό καιρό παίρνω το παιδί σχεδόν σε καθημερινή βάση σε ένα μεγάλο πάρκο εδώ κοντά και περπατάμε αρκετά και η μικρή πάει στις κούνιες. Μόνη μου πάω βέβαια ναι, αλλά βλέποντας και την φύση αλλάζει η ψυχολογία μου, τουλάχιστον δεν κάθομαι σπίτι ‘να κλαίω την μοίρα μου’. Όσο αναφορά τον έρωτα/αγάπη που αναφέρεις από ότι καταλαβαίνω όταν έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα (πχ. κατάθλιψη) τείνουμε να τα βλέπουμε όλα μαύρα! Σωστά? Συζήτησε με τον άντρα σου, κάνε τον να καταλάβει για να βρείτε μια λύση γιατί σίγουρα ούτε αυτός θα θέλει να είσαι έτσι. Επίσης μπορώ να σου πω ότι υπάρχουν τρόποι γνωριμίας με άλλες μαμάδες επίσης συζύγους ναυτικών. Μην διστάσεις να μου στείλεις email. Δεν ξέρω που μένεις αλλά αν είμαστε κοντά θα μπορούσαμε να γνωριστούμε κιόλας. Το email μου θα το βρεις μέσω του προφίλ μου. Θα βρεις την δύναμη κάνοντας την προσπάθεια να αλλάξεις ψυχολογία. Μην το βάζεις κάτω! Δεν είσαι μόνη!
