ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
2.2.2018 | 22:41

Ξεπέρασα τα ορια

Καλησπέρα, ειμαι μαμά ενός πρίγκιπα 15 μηνών κ σύζυγός ναυτικού. Κλεισμένη σπιτι. Τόσο κλεισμένη που Ούτε που θυμάμαι από ποτέ εχω να βγω εξω. Περνάνε οι μέρες κ δεν καταλαβαίνω τι μέρα είναι αν είναι καθημερινή η σαββατοκύριακο. Ημουν πολυ ενεργητικός άνθρωπος. Δούλευα είχα τις παρέες μου πριν μείνω έγκυος κ η ζωή μου ήταν σε νορμάλ επίπεδο. Παρότι έλειπε ο σύζυγός ακόμη κ τότε. Τωρα; Τώρα το παιδί έχει φτάσει 15 μηνών κ μαζι κ οι 3 μας έχουμε περάσει μετά βίας τους 4 μηνες κ αυτούς αποσπασματικά. Συγγενείς δεν υπάρχουν. Υπάρχουν γονείς. Από την μια η μητέρα μου που δεν μπορεί να τον κρατήσει μια μέρα να πάω μια βόλτα λέγοντας πως είναι κουρασμενη κ πως όλοι τα έχουν περάσει. Κ από την άλλη η πεθερά μου η οποία Όχι μόνο μεγαλώνει το άλλο της εγγόνι 2 ετων γτ η μητέρα του κανει τη ζωή της, αλλα ξεχωρίζει ανοιχτά το δικό μου το παιδί ερχόμενη να το δει 1 φορά το μήνα κ αν κ αντιμετωπίζοντας το σαν ξένο. Στο προκειμενο λοιπον. Νομίζω ότι ειμαι στα πρόθυρα κατάθλιψης. Δεν συμπεριφερομαι σωστά στο παιδί μου. Δεν του δίνω την απαιτούμενη σημασία. Φυσικά κ είναι καθαρό φυσικά κ είναι ταισμενο αλλα νιωθω ότι δεν έχω απόθεμα να δώσω για να το βοηθήσω να εξελιχθεί. Να παίξουμε δηλ κλπ. Έχω αφήσει τον εαυτό μου. Η μέρα μου ξεκινάει κ τελειώνει χωρίς να έχω κανέναν να μιλήσω κ όλο αυτό δεν το αντέχω. Έχω βγάλει 15 μήνες σε ένα μπαλκόνι η μια κουζίνα κάνοντας τσιγάρο κ χάνοντας εμενα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πρέπει να βρω το εαυτό μου. Χρειάζομαι χρονο για εμενα. Χρειάζομαι ανθρώπους να με νοιάζονται κ δεν έχω τπτ. Έχω μόνο το παιδί μου που αυτό δεν καταλαβαίνει. Κ κάθε φορά που σκέφτομαι να πάρω γυναίκα έστω για 1 ώρα ναν τον κρατήσει νιωθω τύψεις. Έχω σκεφτεί να χωρίσω. Δεν ήταν η ζωή που ονειρευόμουν. Δεν υπάρχει ερωτας. Δεν υπάρχει αγάπη.. Δεν υπάρχει τπτ. Θέλω να νιώσω.. Θέλω να ξυπνήσουν οι αισθήσεις μου. Θέλω να κάνω πράγματα για εμενα. Δεν θέλω να τελειώσει έτσι η ζωή μου στα 35 μου. Δεν αντεχω αλλο. Δεν μπορω αλλο μονη μου. . .
7
 
 
 
 
σχόλια
Καλησπέρα, είμαι μια μαμά ενός παιδιού 2μιση χρονών, 37 ετών και σύζυγος ναυτικού. Νόμιζα ότι ήμουν η μόνη σύζυγος ναυτικού που αισθάνεται μόνη σαν εσένα! Και εγώ δεν έχω κανέναν να μιλήσω, εννοώ φίλες να με νοιάζονται. Συμφωνώ με τους σχολιαστές ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον δηλαδή δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα είναι η ζωή με τα παιδιά πριν κάνουμε παιδιά. Το φανταζόμαστε αλλά όταν το ζεις είναι διαφορετικά ειδικά όταν ο σύζυγος λείπει πολύ καιρό, είναι δύσκολο. Δυστυχώς μητέρα και πεθερικά δεν υπάρχουν οπότε ούτε εγώ δεν έχω βοήθεια. Αλλά θα σου πω ότι δεν έχω τύψεις (εντάξει σίγουρα μερικές φορές περνάει φευγαλέα από το μυαλό μου) στο να έχω μια νταντά, επί πληρωμή (δεν πάει παιδικό ακόμη). Είναι μια έμπειρη γυναίκα η οποία είναι έμπιστη και η ίδια μητέρα. Δεν γίνεται αλλιώς, άσε που το παιδί μου κοινωνικοποιείται κιόλας (είναι με κάποιο άλλο άτομο και όχι συνέχεια με την μαμά του). Όσο το παιδί είναι με την νταντά κάνω πράγματα για μένα! έστω μια δυο ώρες. Επίσης όταν δεν έχω την νταντά και έχει καλό καιρό παίρνω το παιδί σχεδόν σε καθημερινή βάση σε ένα μεγάλο πάρκο εδώ κοντά και περπατάμε αρκετά και η μικρή πάει στις κούνιες. Μόνη μου πάω βέβαια ναι, αλλά βλέποντας και την φύση αλλάζει η ψυχολογία μου, τουλάχιστον δεν κάθομαι σπίτι ‘να κλαίω την μοίρα μου’. Όσο αναφορά τον έρωτα/αγάπη που αναφέρεις από ότι καταλαβαίνω όταν έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα (πχ. κατάθλιψη) τείνουμε να τα βλέπουμε όλα μαύρα! Σωστά? Συζήτησε με τον άντρα σου, κάνε τον να καταλάβει για να βρείτε μια λύση γιατί σίγουρα ούτε αυτός θα θέλει να είσαι έτσι. Επίσης μπορώ να σου πω ότι υπάρχουν τρόποι γνωριμίας με άλλες μαμάδες επίσης συζύγους ναυτικών. Μην διστάσεις να μου στείλεις email. Δεν ξέρω που μένεις αλλά αν είμαστε κοντά θα μπορούσαμε να γνωριστούμε κιόλας. Το email μου θα το βρεις μέσω του προφίλ μου. Θα βρεις την δύναμη κάνοντας την προσπάθεια να αλλάξεις ψυχολογία. Μην το βάζεις κάτω! Δεν είσαι μόνη!
Ειλικρινά μπερδεύτηκα στο ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημά σου: ο άντρας σου που δεν τον αγαπάς; ο άντρας σου που λόγω της δουλειάς του είναι απών; το γεγονός ότι δεν έχεις συμπαράσταση στην φροντίδα του παιδού από κάποιον άλλο άνθρωπο; το ότι δεν έχεις καθόλου ''ζωή'' εκτός της φροντίδας του παιδιού; όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα;Θα ήθελα πραγματικά να ρωτήσω τι στο καλό παντρεύτηκες, αλλά θα το προσεγγίσω αλλιώς: ιεράρχησε τα προβλήματά σου για αρχή. Αν πάντως το πρόβλημά σου είναι η έλλειψη κοινωνικής ζωής, δε νομίζω ότι δεν έχεις την οικονομική ευχέρεια να βρεις μία κοπέλα να σου κρατήσει 5 φορές το παιδί να κάνεις κάτι για σένα.
Δύσκολη κατάσταση. Η μοναξιά και το κλείσιμο στο σπίτι δεν αντεχονται. Νομίζω ότι για τις περισσότερες γυναίκες που δεν εργάζονται η καθημερινότητα μοιάζει κάπως σαν τη δική σου. Για μένα η καλύτερη λύση είναι να βρεις μια δουλειά για να βγαίνεις από το σπίτι και να γνωρίζεις καινούριο κόσμο και μια γυναίκα να σου κρατάει το παιδί. Την επόμενη χρονιά μπορείς να το βάλεις σε παιδικό σταθμό και να φτιάξεις μια όμορφη καθημερινότητα και για τους δυο.
Αγαπητη εξ, νομιΖω πως καθε γυναικα που εγινε μανα σε νιωθει. Το οτι λειπει ο αντρας σου ειναι σιγουρα δυσκολο, αλλα και να τον ειχες παλι τα δυο πρωτα χρονια του μωρου ειναι εξαιρετικα απαιτητικα, κατι που φερνει εντασεις κ στο ζευγαρι. Κανε κατι για τον εαυτο σου, προσπαθησε να βελτιωσεις την καθημερινοτητα σου. Πρωτον ξεκινα να βγαινεις με το μωρο, δευτερο βρες αλλες μανες στην ιδια φαση για να βγαινετε παρεα με τα μωρα σας, τριτο παρε γυναικα χωρις καμια τυψη, η πληρωμενη βοηθεια, αν βρεις το σωστο ατομο ειναι ενιοτε καλυτερη απο τη βοηθεια γιαγιαδων. Και να εχεις παντα στο νου σου πως θα ερθουν καλυτερες μερες!
Ζήτα βοήθεια από ψυχολόγο , δεν είναι κακό ,το ακριβώς αντίθετο θα σε καθοδηγήσει να βάλεις την ζωή σου σε μια τάξη ... Μην νιώθεις άσχημα άνθρωπος είσαι όχι σούπερ ήρωας κ για το καλό εσένα κ του παιδιού ζητά βοήθεια. Επίσης βρες έναν άνθρωπο με πείρα στα παιδιά ή φοιτητρια/φοιτητή να σου προσεχει το παιδί 1-2 φορές την εβδομάδα για μερικές ώρες να ξεσκασεις με τις φίλες σου
Το οτι αναγνωριζεις τη δυσκολια της καταστασης, ειναι πολυ σημαντικο αν και οχι αρκετο. Θελεις να ωφελησεις το παιδι σου αλλα πρωτα πρεπει να βοηθησεις τον εαυτο σου ωστε να το πετυχεις. Απευθυνσου σε καποιον ειδικο αμεσα. Θα σε συμβουλευσει. Ενα παιδι αλλαζει εντελως τη ζωη μας, περα απο καθε προσδοκια, ζηταει διαρκη προσοχη και φροντιδα, και οταν δεν υπαρχει καποια βοηθεια ή στηριγμα ολα ειναι πιο δυσκολα, αν και ομορφα εξ αιτιας του. Γνωριζω καποια στην ιδια ηλικια με εσενα, στην ιδια ψυχολογικη-και χειροτερη μπορω να πω- κατασταση με εσενα, με τρια μικρα παιδια, εργαζομενη, με αντρα οχι ναυτικο, αλλα αδιαφορο με τα παιδια κι εκεινη, αλλα δεν μπορει να βοηθησει τον εαυτο της πια. Εσυ κανε κατι. Σου ευχομαι να τα καταφερεις να νιωσεις και να ζησεις ομορφα ξανα.
Δε μας λες που μενεις για να προτεινω κατι παραπανω. Αλλα εστω μια βολτα με το καροτσι και το μωρο σε μια παιδικη χαρα,σε εναν παιδοτοπο θα βρεις σιγουρα και αλλες μαμαδες. Μην αισθανεσαι ασχημα να ζητησεις να σου κρατησουν το παιδι να πας καπου. Δες το οτι ειναι καλυτερο για το παιδακι σου καθως εσυ θα εισαι καλυτερα και αρα και αυτο.Με τον αντρα σου το συζητησες; τι προτεινει; Πρεπει οπωσδηποτε να κανεις κατι να βοηθησεις τον εαυτο σου..μιλησε με τη μητερα σου,πες της πώς αισθανεσαι.Καλο θα ηταν να απευθυνθεις και σε καποιον ειδικο..μη το βαζεις κατω ομως! Κοιτα να βγαινεις απο το σπιτι τωρα που ανοιγει ο καιρος και αν το παιδακι σου παει παιδικο σε λιγο, θα εχεις χρονο για σενα.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Scroll to top icon