Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου. Είσαι ναι πολύ δυνατή, αλλά το να κλάψεις, να φωνάξεις και να τα «χάσεις» δεν σημαίνει πως είσαι αδύναμη. Στην θέση σου θα αναζητούσα την συζήτηση με έναν ψυχολόγο, ώστε να παρακολουθεί κάποιος την πορεία της σκέψης μου και θα άφηνα τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Δεν νομίζω πως το σώμα σου και η ψυχή σου πρέπει να είναι σε θέση να αναρρώνουν τόσο γρήγορα. Όπως κάθε πληγή πρέπει κι αυτή να πάρει τον χρόνο της. Σωστά;