Δεν είναι θέμα ''ομοίων'', αλλά μεταξύ δύο ανθρώπων, πρέπει να υπάρχει μία σχετική ''αρμονία'' σε ορισμένα πράγματα για να μπορέσει να σταθεί και να μακροημερεύσει μία σχέση. Εάν εγώ είμαι λ.χ. τζογαδόρος καφενόβιος που ακούω Τερλέγκα, και η άλλη είναι του Λυκείου Ελληνίδων και εκκλησιάζεται κάθε Κυριακή ακούγοντας Μότσαρτ, κάποια στιγμή θα φανεί ότι είναι λίγο δύσκολη η συνύπαρξή μας. Συμφωνώ πάντως μαζί σου πως κάθε άνθρωπος είναι ''μοναδικός'' με τον τρόπο του, αν και κοιτάζοντας γύρω μας ενίοτε βλέπουμε κλώνους ενός και μόνου καλουπιού.