Ο φόβος δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος.Φοβάσαι τη μοναξιά, φοβάσαι κι αυτόν. Νομίζω πωςστην τελευταία φράση κρύβεται όλη η ουσία, αν και θα το πιάσω λίγο ανάποδα. Περισσότερο απ'όλα φοβάσαι τον εαυτό σου, φοβάσαι να έχεις την ευθύνη της ζωής σου.Οι αδυναμίες είναι ανθρώπινες,κρυβόμαστε πίσω από αυτές, δικαιολογώντας τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία. Στο πλήρωμα του χρόνου, οι δικαιολογίες δεν αρκούν και τότε αναγκάζεσαι να περάσεις στη δράση. Είναι δυστυχία να μην μπορείς να αντέξεις να μείνεις μόνος σου σε ένα δωμάτιο, μόνος μαζί με τις σκέψεις σου, αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Σκέψου όμως, το όφελος της"συμφιλίωσης"...Νομίζω ότι έχεις καταλάβει το αρρωστημένο της σχέσης σου, αλλά για κάποιο λόγο δεν έχεις φύγει ακόμα.Δε θα σου πω τι να κάνεις, αλλά θα σου ευχηθώ να έρθει η μέρα που θα ξυπνήσεις το πρωί και θα νιώθεις δυνατή-χωρίς να φοβάσαι.Καλή τύχη. :)