ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με ένα παιδί σχεδόν δυο χρόνια τώρα. Δυστυχώς ειναι ο μονος άνθρωπος που είμαι κοντά λόγω συνθηκών και φοβάμαι πως έχω αρχίσει να κρέμομαι από πάνω του. Σην αρχή όλα ήταν υπέροχα αν και άργησαν να μου αναπτυχθούν συναισθήματα. Ήταν καλός, δοτικος και πολύ κατανοητικος. Αν και δεν είμαι άτομο σχέσης έβλεπα μέλλον μαζί του γιατί με έκανε να νιώθω καλύτερος άνθρωπος. Με τον καιρό άρχισα να αναπτύσσω συναισθήματα και όλα ήταν όμορφα μέχρι τον πρώτο μας καβγά. Δεν ξέρω τι πήγε λάθος και ποσό έφταιγα όμως είδα έναν άνθρωπο που σιχάθηκα. Εγωιστής, σκληρός απαξιωτικός ... γενικά κακός. Και από τότε ξεκίνησε η μάχη. Μαλώνουμε συνεχώς και κάθε φορά με πονάει όλο και πιο πολύ με τη συμπεριφορά του. Πως ένας άνθρωπος παύει να σε αγαπάει από έναν καβγά ; Κάθε φορά το ίδιο.. με κάνει να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου και για τα συναισθήματα μου. Προσπαθώ να του μιλήσω και δεν τον αγγίζει. Όμως όταν είμαστε καλα ειναι γλυκός και τρυφερός . Δυστυχώς πλέον με κυνηγάει η σκέψη ότι ένα πάσα στιγμή κάτι θα γίνει και θα βγάλει τον κακό του εαυτό. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει και δεν μπορώ να φύγω.. νιώθω εγκλωβισμένη. Χάνω σιγά σιγά τον εαυτό μου και ζητάω απεγνωσμένα να με αγαπήσει. Ποσό λάθος; Ίσως τελικά πρέπει να φοβόμαστε τον εαυτό μας...